..., 1860 წ.

157. ავთანდილ ლაღი უკადრი. მივა არ ვისგან რცხვენოდა მას ნახავს ვითა შუქთაგან. ცრემლი მრავალჯერ სდენოდა იგი უებრო ქუშად ჯდა. ელვისა მსგავსად შვენოდა და მთვარეს მისთა შუქთაგან. უკუნი განათლდებოდა.

158. გაცრცვლისა ტანსა ემოსა. ყარყუმი უსაპირონი ებურნეს მოშლით რიდენი. ფასის თქმად გასაჭირონი შვენოდა შავნი წამწამნი. გულისა გასაგმირონი და მას ბროლსა ყელსა ეკიდნეს. გრძლად თმანი არუხშირონი.

159. დაღრეჯით იყო მჯდომარე. ძოწეულითა რიდითა ავთანდილს უთხრა დაჯდომა. წყნარა ცნობითა მშვიდითა მონამან სელი დაუდგა. დაჯდა კრძალვითა დიდითა და პირის პირ უმჭვრეტდა, სავსე ლხინითა დიდითა.

160. კვლავ უბრძანა ზარი მლევს. მე ამისისა თხრობასა მწადდა არა თქმა ლრომლისა. ღონე არა მაქვს თმობისა მაგრამ შენც იცი მიზეზი. შენისა აქა ხმობისა და რადა ვზი ქუშად დაღრეჯით. ასრე მიჴდილი ცნობისა.

161. ყმამან ჰკადრა საზაროსა. ჩემგან თქმულა ვით იქნების მზესა მთვარე შეეყაროს. დაილევის დაცა სჭნების აზრად აღარ არ დამაცალის. თავი ჩემი მეგონების და თქვენვე ბრძანეთ რაცა გიმძიმს. ანუ რამცა გეკურნების.

162. ქალმან უთხრა საუბარი. კეკლუც სიტყვა არ დუხჭირსად იტყვის თუმცა აქანამდის. ჩემგან შორს ხარ დანაჭირად მიკვირს მო გხვდა წამის ყოფად. საქმე შენგან შენაჭირად და მაგრამ გითხრობ პირველ სენიდ. მე მჭირს რაცა ჭირად.

163. გახსოვს ედენს შენ და როსტენს. მინდორს მხეცი დაგეხოცა ყმა გენახათ უცხო ვინმე. რომე ცრემლი მოეხოცა მას უკანით გონებანი. მისმან ას რე დამამხოცა და შენ გენუკვი მონახვასა. კიდით კიდე მოლახოცა.

164. აქამდისინ საუბნარს თუმცა, ვერას ვერ გეტყვია მაგრამ შორით სიყვარული. შენგან ჩემი შეგიტყვია ვიცი რომე გაუწყვეტლად. თვალთა ცრემლი გისეტყვია და შეუპყრიხარ სიყვარულსა. გული შენი დაუტყვია.

165. კვლავ უთხრა სადაც მინდი. არ ეგების არა მბობა პირველ დაგდებ სამსახურსა. გაგიჩნდების ჯომარდობა ნამუსი და ჭკუით ხლათვა. ვნახო შენი ნაზარდობა და შემობრუნდე ედემისებრ. იგი ყვავდეს შენ ვარდობა.

166. ასრე გითხრა სამსახური. ჩემი გმართებს ამად ორად პირველ ყმა ხარ ჴორციელი. არავინ გყავს შენად სწორად მერმე ჩემი მიჯნური ხარ. დასტურია არ ნაჭორად და წადი იგი მოყმე ძებნე. ახლოს იყოს გინდა შორად.

167. იგი კაცი შვენიერი. ხმელზედიყოს გნუკავ პოვნად კიდის კიდე მოიარე. ამაყურად შეუპოვრად მზისა შუქი მოგეფინოს. ვერვინ ხელყოს დასათოვნად და სცან მის ყმისა ყოფანა. სადმე ფიცხლავ მოდი დაუყოვნად.

168. შენგან ჩემი სიყვარული. ამით უფრო გაამყარე რომე დამხსნა. შეჭირვება. ეშმა ბილწი ასაპყარე გულსა გარე საიმედო. ია მორგე ვარდი ყარე და მერმე მოდი ლომო მზესა. შეგეყრები შემეყარე.

169. სამსა ძებნე წელიწადსა. იგი შენი საძებარი პოვო მოდი გამარჯვებით. მხიარულად მოუბარი ვერ პოებ დავიჯერებ. იყო თურე უჩინარი და კოკობი და დაუმჭკნარი. ვარი დაგვხდე დაუფუჩქნარი.

170. ფიცით გითხრობ შენდა კიდე. თუ შევირთო რაცა ქმარი მზეცა მომხვდეს ხორციელი. ჩემთვის კაცად შენაქმარი სრულად მოვსწყდე სამოთხესა. ქუ~ჱსკნელს ვიყო ჩანამთქარი და შენი მკლევდის სიყვარული. გულსა დანა ასაქმარი.

171. მოახსენა ყმამან მზეო. ვინ გიშერი აწამ წამე სხვა პასუხი რამცა გკადრე. ანუ რამცა შევიწამე მე სიკვდილსა მოველოდი. შენ სიცოცხლე გამიმწარე და ვითა მონა სამსახურად. გაღანამცა წავეწამე.

172. კულავცა კადრა აჰა მზეო. რადგან ღ~თნ მზედ დაგბადა მით გმორჩილობს ზეციერი. მნათობია რაცა სადა მე რომ თქვენგან მოვისმინე. წყალობანი მედიადა და ვარდი ჩემი არ დასჭკნების. შუქი შენი იეფადა.

173. თავი ჩემი სამსახურად. შენად რადმცა შევიწყალე არასათვის არ დავსდგები. უსაცილოდ წავალ ხვალე გული ფერი ლაჟვარდისა. გავაწითლე გავალალე და სიცოცხლისა უკეთესი. ვიშოე რამცა ვივალე.

174. კვლავ შეფიცეს ერთმანეთსა. დააპირეს ესე პირი გაახელეს გაამრავლეს. საუბარი სიტყვა ხშირი გაადვილდა აქანამდის. გარდეხადა რაცა ჭირი და თეთრთა კბილთა გამოკრთების. თეთრი ელვა ვითა ჭვირი.

175. ერთგან დასხდეს ილაღობდეს. საუბარი ასა დაგეს ბროლ ბალახში შეხვეული. და გიშერი ასადაგეს ყმა ეტყვის თუ შენთა მჭვრეტთა. თავი ხელი ასადაგეს და ცეცხლმან მანდით მოდებულმან. გული ჩემი ასადაგეს.

176. ახლოს უზის ლალი ჭვრეტად. მისსა მკვლელსა ეუბნების წამწამს იაჯის შველასა. შემოქმედსა ეაჯების თუ ზოგიცა არ დახოცოს. ღ~თნ სხვანი რადმცა შობის და სხვამან რამცა დაივიწყოს. იგი პირმზე ეგონების.