..., 1860 წ.

216. იგი ველი გაირბინა. ლაშქართაკენ გაეკიდა ვინცა ნახა სულიერმან. ანუ ვინცა გაეკიდა ვის მახვილი ვერას არ ვნებს. მკლავი მისი გაეკიდა და მისგან ტვირთი კაეშნისა. ტურფად კარგი გაეკიდა.

217. რა ლაშქართა ინადირეს. და პატრონი მოითვალეს იგი პირმზე ვერა პოვეს. პირი მათი იფერ მკრთალეს მათსა დიდსა სიხარულსა. სამძიმარი ანაცვალეს და ყოვლგნივ რბოდეს საძებნელად. ვინცა იყო უცხენმალეს.

218. ღ~თი ლომო შენდა ნაცვლად. სხვასა ვისმცა დანერგვიდეს დარბოდესდა სხვაგნით სხვათა. მოანებთა მოასხმიდეს ვეღარა სცნეს მისი საქმე. გაიარა აქათ კიდეს და მისნი სპანი გულ მოკლულნი. ცრემლსა ცხელსა გადმოღვრიდეს.

219. შერმანდინ ერთად შეჰყარა. ხანი და დიდებულები უჩვენა იგი უსტარი. ამბავი მისგან თქმულები რა მოისმინეს ყოველნი. დარჩეს გულ დანაწყლულები და თავს იცემდის არ იყო. თვალი უცრემლო ულები.

220. შერმანდინ უთხრა მართლ ხართ. თუ ცრემლით თვალთა დამიდეთ მაგრამ გიჯობსთ რომე მისსა. ბრძანებასა დამორჩილდეთ არა გარყვნით სამსახური. მის წინაშე არ დასბილდეთ და ცხადათ გვიჩნდეს სიყვარული. სამძიმარსა გარდავსცვლოდეთ.

221. ყოველთა ჰკადრეს თუმცა ყოფა ჩვენ უმისოდ გვიარმისცა უშენოსა საჯდომი და ტახტი მისი ვისცა მისცა განაღამცა გმორჩილებდეთ. თუ გვიბრძანო რაცა ვისცა და იგი მონა იპატრონეს. ყველა კაცმან თაყვანი სცა.

ავთანდილისაგან ტარიელის ძებნად წასვლა.

222. ამ საქმესა მემოწმების. დიონოს ბრძენი ეზროს საბრალოა ოდეს ვარდი დაეთრთვილოს და ცაეზროს ვის ბალახში არა გვანდეს. და ლელწამი ტანად ეზროს და იგი სადმე გაღარიბდეს. სამყოფთაგან იაბეზროს.

223. მოვიდოდა მიუბნობდა პირსა მზესა ანათებდა თინათინის გონება ჰკლავს. სხვათა შუქთა დაავსებდა მტირის და ღ~თსა მადლობს. შემხედველთა ადუღებდა და იტყვის ვნახე ეს სოფელი. ბედსა მისსა უჩვენებდა.

224. ავთანდილ იგი მინდორი. ოთხსავ მხრივ გარდაიარა დააგდო მზღვარი არაბთა. სხვათ მზღვართა არე იარა მაგრამ მის ყმისა გაყრილმან. სიცოცხლე გაიზიარა და თქვა თუ მე მისმცა ვიახლო. აწ ცრემლსა ცრემლსა ვღვრიარა.

225. ახალმან ფიფქმან დათოვლა. ვარდი დათრთვილადანასა მოუდნის გულსა დაცემა. ზოგჯერ მიმართის დანასა თქვა ჭირი ჩემი სოფელმან. ოთხმოც და ათი დანასა და მოვშორდი ლხინსა ყოველსა. ჩანგსა ბარბათსა და ნასა.

226. მო ეგებნეს მისი მკვლელი. შეეყარის ხორცთა თრთოლა მხეცი დახვდის ფიცხლავ მოკლის. არ შეზარდის მისგან ყოლა შენგან კიდე მზეო ჩემი. შეუძლია ვისმცა ბრძოლა და მოგშორდი და გამამაგდე. ოხრად დამრჩა სპათა ყოლა.

227. საყვარელი მოეგონის. გაუახლის ცეცხლი ალთა ჱე სოფელო შეგებრალდე. ნუ სჯი ბედთა შესაწყალთა შემოქმედო მიმაბრუნე. რომელი სცნობ იდუმალთა და ესე თქვა და სისხლის ცრემლი. გარდმოსეტყვა მელნის თვალითა.

228. ვარდი მის მზისა გაყრილი. უფრო და უფრო ჭკნებოდა გულსა უთხრა თუ დასთმეო. ამად არ დია ბნდებოდა უცხო უცხოსა ადგილსა. საძებრად იარებოდა და მგზავრს ჰკითხევდა ამბავსა. მათ თანა ემოყვრებოდა.

229. იგი პირად მსგავსი მზისა. სრულად მოვლის ზედან ჴმელთა ქვეყანასა უნახავსა. ოხერსა და ცარიელთა არ დააგდებს უნახავთა. წყალსა კლდეთა ტყეთა ველთა და მაღრიბს ჰკითხეს მაშრიყელთა. რომ ჩინელთა მაჩინელთა.

230. მუნ ეძებს ცრემლით მტირალი. სდის ზღვათა შესართავისად უჩნდის ქვეყანა ტახტად. და მკლავი სადებლად თავისად ვაი საყ ვარელო მოგშორდი. გული შენ დაგრჩა თქვა ვისად და შენთვის სიკვდილი მეყოფის. ლხინად ჩემისა თავისად.

231. ყოველი პირი ქვეყნისა. ერთობ სრულად მოერია ასრე რომე ცასა ქვეშე. არა დარჩა არ ეარა მაგრამ იგი მისს ამბავსა. მსმენელსაცა ვერ მიმხვდარა და ამა შიგან წელიწადი. სამი სამ თვედ მიიყრა.

232. მიხუდა რამე ქვეყანას. უგემურსა მეტად მქისსა ხუთსა თვესა კაცს ვერ ნახამს. არას ტომსა ადამისსა იგი ჭირი არ უნახავს. არ რამინსა არცა ვისსა და დღე და ღამე იგონებდის. საყვარელსა მასვე მისსა.

233. მას მიხვდა წვერი სადგურად მაღლისა მთისა დიდისა მუნით გამოჩნდა მინდორი. სავალი დღისა შვიდისა მის მთისა ძირსა წყალი სდის. არად სანდომი ხიდისა და ორგნითვე ტყესა შეეპყრა. ნაპირი წყლისა კიდისა.

234. ზედ წაადგა შეექცევის. დღეთა დროთა ანგარიშობს თვენი ესხნეს მას ორნი ღა. ამას სულთქვას არა იშობს ვაი თუ საქმე გამიმჟღავდეს. კვლავ ამისთვის გულ მოშიშობს და ავსა კარგად ვერვინ შესცვლის. თავსა ახლად ვერვინ იშობს.