..., 1860 წ.

2079. დავითის ქნანი ვით ვსთვნე. სიჩალხე სიჴაფეთანი ესე ამბავი უცხონი. უცხოთა ჴელმწიფეთანი პირველ ზნენი და საქმენი. ქებანი მათ მეფეთანი და ვპოვე ლექსად და გარდავსთქვენ. ამითა ვილაყბეთანი.

2080. ესე ასეთი სოფელი. არვისგან მისანდობელნი წამია კაცთა თვალისა. და წამწამისა მსწრებელი რასა ვინ ეძებთ რას აქნევთ. ბედია მაყივნებელი და ვის არ შეუცვლის კარგია. ორისავ იყოს მხლებელი.

2081. ამირან დარეჯანის ძე. მოსეს უქია ხონელსა აბდულ მესია შავთელსა. ლექსი მას უქეს რომელსა დილარგეთ სარგის თმოგველსა. მას ენა დაუშრომელსა და ტარიელ მისსა რუსთველსა. მისთვის ცრემლ შეუშრომელსა.