..., 1860 წ.

295. ყმა ეტყვის ხედავ სისხლისა. თვალთა მდის ცრემლთა წყალები დრო გამიგრძელდა მიმჭირდა. მიჩნია მითა წყალები ვიცი არ მამკლავ ღარიბი. ღარიბსა შეგებრალები და მაგა ამბითა დამივსე. წცეცხლისა შეაწყალები.

296. ქალო არ იცი სით მოვალ. რა ჭირი მომითმენია ოდიდგან ვეძებ ამბავსა. ესე არვისგან მსმენია შენ მიპოვნიხარ სიტყვანი. ჩემი რა ზომცა გწყენია და ვერ დაგეხსნები მიამბე. ჩემგან ნუღარა გრცხუენია.

297. ქალმან უთხრა რას შეგესწარ. მე ვინ ვარო ანუ შენაო მზე არ მახლავს შეგეტყობის. თრთვილი ასრე მით მაწყენო გრძელი სიტყვა საწყენოა. ასრე მოკლედ მოგახსენო და ვერასათუის ვერ გიამბობ. რაცა გინდა იგი ქენო.

298. კვლავცა ჰკითხა ზენარობი. მიუყარა მუხლნი წინა მაგრამ ვერა ვერ დაყარა. მუდარობა მოეწყინა პირსან ზედა გაგულისდა. თვალთა სისხლი მოედინა და ადგა თმითა წამოზიდნა. ყელსა დანა დააბჯინა.

299. ეგრე უთხრა მე ეგზომი ჯავრი ვითა შეგარჩინე როგორა თუ ამატირო. ცრემლი ცუდად დამადინო გიჯობს მითხრა ამის მეტი. მართ აღარა არ გაწყინო და თვარა ღ~თნ მტერი ჩემი. მოკლას ვითა მოგაკვდინო.

300. ქალმან უთხრა ეგე ღონე. მოიგონე მატად ავი თუ არ მომკლავ არ მომვკვდები. მთელი ვარ და მოუკლავი რად რა გითხრა სადამდისცა. ვიყო ჭირთა უნახავი და კვლავ თუ მამკლავ სასაუბროდ. აღარ მებმის ზედან თავი.

301. უთხრა თუ ლომო ავთანდილ. შეიქენ ელვა კრთომითა თუ მამკლამ დამხსნი სოფელსა. ეგ მიჯობს ბევრის ზომათა არ ვიცი ფიფქო მით მაწყენ. ვიპოვნე მზე წახდომითა და შენებრივ კაცი ჩემს მეტსა. ვერვის უდარებს ლომითა.

302. კვლავ ეტყვის ყმაო რად მპოვე. ვინ მეუბნები მე ვინო ეგე ამბავი ცოცხალსა. ენითა ვერ მათქმევინო მე თავი ჩემი ნებითა. ჩემითა მოგაკულოვინო და ვითა უსტარი ბედითა. ადვილად დაგახევინო.

303. ჩემი სიკვდილი შენ ჩემდა. პატიჟად ნურად გგონია მით რომე დამიხსნი ტირილსა. შემშრების ცრემლთა ფონია ჩალად მიჩს ყოვლი სოფელი მისთვისმე შემიწონია და ვერ გიცნობ ვინ ხარ. ვის გითხრა სიტყვანი მისანდონია.

304. ყმამან თქვა თუ არ ეგების. აწ ამისი აესრე თქმევა სხვასა რასმე მოეგონებ. სჯობს საქმისა გამოჩენა გაუშვა და ცალკე დაჯდა. ტირს დაუწყო ცრემლთა ფრქვევა და ქალს უთხრა გაგარისხნე. აწ არ ვიცი ვით დავრჩევა.

305. ქალი დაუჯდა კუშტ გვარად. ჯერ ქუშობს ჯერთ არ დამტკბარია ავთანდილ ქვე ზის ტირილად. აღარას მოუბარია ვარდისა ბაღსა მოგუბდა. ცრემლისა საგუბარია და კვლავ აქათ ქალი. ატირდა. მისთვის გულ ნალმობარია.

306. ყმა მტირალი შეებრალდა. ამად ცხელნი ცრემლნი ღვარა მაგრამ უჯდა უცხოს უცხო. არ ენანი აუბარნა ყმამან სცნა თუ გონებანი. ჩქარი ჩემთვის დაიწყნარნა და ცრემლ დენილი შეეხვეწა ადგა მუხლნი მოუყარნა.

307. უთხრა ვიცი აღარ ვარგხარ. შენ აწ ჩემთვის დასანდობლად გაგარისხე დაგრჩომივარ. ღარიბი და ამად ობლად აწ ეგრეცა თავი ჩემი. დამიც შენდა დასანდობლად და ამად რომე შეცოდება. შვიდ გზის თქმულა შესანდობლად.

308. თავი ჩემი სამსახურად. თუცა ავად მოგიწონე მიჯნურისა შებრალება. ჴამს ესეცა გაიგონე სხვა გნით ყოვლგნით უღონოვარ. არვინ არის ჩემი ღონა და სულსა მოგცემ გულისათვის. სხვა მეტიმცა რა გაქონა.

309. რა ქალსა მიხვდა ყმისაგან. მიჯნურობისა სმინება გულ ამოხვნეშით. დაუწყო. ას კეცმან ცრემლმან დინება კვლავ გაამრავლა ძახილი. ტირილით არ გაცინება და ავთანდილ ღ~თნ წადილი. მისცა გულისა ლხინება.

310. იტყვის თუ ამა სიტყვითა. მას ფერი შეეცვალების ვისთვისვე ჴელი უცილოდ. მას ცრემლი ემალ მალების. კვლავ უთხრა დაო მიჯნური. მტერთაცა შეებრალების და ესეცა იცის სიკვდილმა. თვით ეძებს არ ეკრძალების.

311. ვარ მიჯნური ხელი ვინმე. გაუწყვეტლად სულთა დგმისად ჩემმან მზემან გამომგზავნა. საძებნელად ამა ყმისად ღრუბელიცა ვერ მიხვდების. მე მივსულვარ კითხვად მისად და გული თქვენი მიპოვნია. მისი შენდა და შენი მისად.

312. მისი სახე გულსა ჩემსა. ხატად ასე გამოვხატე მისთვის ხელმან გამოჭრილმან. ლხინი ჩემი ვაალქატე ორისაგან ერთი ვიყავ. ტყვე მყავ ანუ მააზატე და ან მაცოცხლე ანუ მამკალ. ჭირი ჭირსა მამიმატე.

313. ქალმან უთხრა ყმასა სიტყვა. პირველისა უამესი ეგე სიტყვა დია ღ~თო. მაიგონე უკეთესი წეღან საქმე მტერობისა. გულსა ჩემსა ჩამოსთესი და აწ მოყვარე გიპოვნივარ. დისაგანცა უფრო დესი.

314. ჩემსა თავსა მიჯნურობა. მართალია არ ნაჭორად ჩემი ვერად ვერ მოგკიდე. მეუბნები მრუდსა სწორად ვინცა აქა გამამგზავნა. არვინ მიჩანს მისად სწორად და მისგან კიდევ სხვა მნათობი. შევაწონე ერთი ორად.