..., 1860 წ.

197. ვართ უმოყვრესი მე და შენ. ყოველთა პატრონ ყმათასა ამისთვის გნუკავ სმენასა. შენ ამა ჩემთა ჴმათასა ჩემ წილ დაგაგდებ პატრონად. თავადთა სხვათა სპათასა და ამას საქმესა ვერა ვიქ. მე განდობ არა სხვათასა.

198. ლაშქართა და დიდებულთა. ალაშქრებდი ნაპირობდი დარბაზს კაცსა გაგზავნიდი. და ამბავსა მათსა სცნობდი წიგნსა სწერდი ჩემ მაგიერ. უფასოსა ძღვენსა სძღვნიდი და აქა სამ წელ არ ყოფნასა ჩემსა მათმცა რად აცნობდი.

199. ლაშქრობა და ნაპირობა. შენი ჩემსა დაასახე აქა სამ წელ მომიცადე. ხვაშიადი შემინახე მე კვლავ თუმცა შემოვბრუნდე. ალვა ჩემი არ დაჭნასე და არ მოვბრუნდე მომიგლოვე. მიტირე და მოვაგლახე.

200. მაშინღა ჰკადრე მეფესა. არ საქმე სასურველია აცნობე ჩემი სიკვდილი. იყავ მართ ვითა მთვრალია მიხვდა თქვა საქმე რომელი. ყოვლთათვის გარდუვალია და გლახაკთა მიეც საჭურჭლე. ოქრო ვერცხლი და რვალია.

201. მაშინ უფრო მომეხმარე. ამის განცა უფრო მხედრე ნუთუ ადრე დამივიწყო. მახსენებდე ზედა ზედრე მეტად კარგა დამიურვე. სული ჩემი შეივედრე და ზრდანი ჩემნი მოიგონე. გული შენი მოიმდედრე.

202. რა მონამან მოისმინა. გაუკვირდა შეეზარა თვალთა ვითა მარგალიტი. ცხელი ცრემლი გარდმოყარა მოახსენა უშენომან. გულმან რამცა გაიხარა და ვიცი რომე არ დასდგები. ამას გული აჯერარა.

203. განა ქნას ლომმან იმედი. დაგედვას რაცა მზისადა მეფისა ცამდინ მაღლისა. მზისადა უფრო მზისადა უთქვენოდ მყოფი არ ვარგვარ. არცა თუ აქა ვზისადა და მარტოსა თავი რად დაგიც. სავალად მაგა გზისადა.

204. ჩემად ნაცვლად დაგაგდებო. ეგე სიტყვა რადა ბრძანე როგორა ვქნა პატრონობა. რამ გიფერე რამც გიგვანე შენ მარტოსა გიგონებდე. მემცა მიწა ვივაკვანე და სჯობს ორნივე გავიპარნეთ. წამოგყვები წამიტანე.

205. ყმამან უთხრა მამისმინე. მართლა გეტყვი არა ჭრელად რა მიჯნური ველად რბოდეს. მარტო უნდა გასაჭრელად მარგალიტი არვის მიხვდეს. უსასყიდლოთ უვაჭრელად და კაცი ცრუდა მოღალატე. ხამს ლახვრითა დასაჭრელად.

206. მისი ცეცხლი გულსა ჩემსა. დამწველი დამდებია მას ერთსაცა ვერ გაუტეხ. რაცა მიიმედებია შენგან კიდე არვინ მივის. ძმები არცა მე დებია და იმოქმედე დღეთა შენთა. რომელიც გიმოქმედებია.

207. ვისმცა უთხრა ხვაშიადი. შენგან კიდე არვინ ვარგა უშენოსა პატრონობა. ვის მივანდო ვინ ქნას კარგა სანაპირო გაამაგრე. მტერმან ახლოს ვერიბარგა და კვლავ ნუ თუმცა შემოვიქცე. ღ~თნ სრულად არ დამკარგა.

208. ფათერაკი სწორად მოჰკლავს. ერთი იყოს თუნდა ასი მარტობა ვერას მიზამს. მცავს თუ ცისა დასთა დასაი აქა სამ წელ არ მოვიდე. მაშინ გმართებს ძაძა ფლასი და წიგნს მომცემ გმორჩილებდეს. ვინცა იყოს ჩემი ხასი.

აქა აწიგნი ავთანდილისა, თავის ყმათა თანა! ჰაი სოფელო თურასმან.

209. დასწერა თუ ჩემო ყმანო. გაზრდილნო და ზოგნო ზრდილნო ერთგულნო და მისანდომნო. ამაზედან გამოცდილნო თქვენ ჩემისა საწადილსა. მიდგომილნო ვითა ჩრდილნო წიგნი ჩემი მოისმინეთ, ყოვლნო ერთად შემოყრილნო.

210. მიწაცა თქვენი ავთანდილ. ისმინეთ გიწერ მე რასა თჳთ ვიქ ჴელითა ჩემითა. ამა წიგნისა წერასა ცოტასა ხანსა ვარჩიე. გაჭრა სმასა და მღერასა და პურად და საჭმლად მივენდევ. ჩემსა მშვილდსა და ცერასა.

211. საქმე რამე მიც თავისა. ზედ სადმე გარდა სახვეწელი დავყო მარტოდ და ღეარიბად. ეს წელიწადი მე წელი გემუდარები ამისთჳს. ვარ თქვენი შემომხვეწნელი და მე დამახვედროთ სამეფო. მტერთაგან დაულეწელი.

212. მე შერმანდინ დამიგდია. ჩემად ნაცვლად პატრონობდეს სიკვდილსა და სიცოცხლესა. სადამდისცა ჩემსა სცნობდეს ყოველთ მზეებრ მოგეფინოს. ვარდსა ზვრიდეს არ აჭკნობდეს და შემცოდესა შიშისაგან. ვითა ცვილსა დაანდობდეს.

213. თქვენცა იცით გამიზრდია. ვითა ძმა და ვითა შვილი ამას ასრე მორჩილობდით. არის ვითამც ავთანდილი ბუკსა იკრას აკვრევინეთ ყოვლი საქმე ჩემგან ქმნილი მე თუ დრომდი არ მოვიდე. გლოვა გმართებთ არ სიცილი.

214. ესე წიგნი დაასრულა წყლიანმა. და სიტყვა ნაზმა წელთა ოქრო შემოირტყა. საღარიბოდ შეეკაზმა ბრძანა მინდორს შევჯდებიო. ლაშქარიცა დაერაზმა და მასვე წამსა წამოვიდა. შინა ხანი არა დაზმა.

215. ბრძანა წამოდით ყველანი. აქა მომხრეთ არვინ მონა მონებიცა მოიშორვა. თავი გაითავის წინა მარტე გარე შემობრუნდა. შამბი შიგან გაირბინა და მიწყივ ქონდის საგონებლად. მისი მკვლელი თინათინა.