..., 1860 წ.

177. ყმა წავიდა სიშორესა თუმცა მისსა ვერ გასძლებდა უკუღმავე იხედვიდა. თვალთა რეტად აყოლებდა ბროლსა სეტყვს და ვარდსა აზრობს. სიყვარულსა ივალებდა და გული ჰქონდა გულისათვის. ტანსა მჭევრსა ათრთოლებდა.

178. ყმა წავიდა ეგონების. გულისგული ვისთვის კვდების მზევ მოშორდი ჩემად ნაცვლად. შენი ჭვრეტა ვის მიხვდების მე წავალ და შენი შუქი. აღარავის მიხვდების და შენს მგონსა სული ხორცთდა. წავა ვეღარ მოუხდების.

179. თქვა მზეო ვარდსა სიშორე. შენი დამაჩნდეს მესადარე ბროლი და ლალი გავსილო. ვარ ქარვისა უყვით ლესადრე მაშინ რაღა ვქნა ვერ ჭვრეტა. რა მამხვდეს კვლა უგრძე სადრე და ხამს მოყვრისათვის სიკვდილი. ესე მე დამიც წესადრე.

180. საწოლს დაწვა ტირსმტირალსა. ცრემლი ძნელად ეხოცების ვითა ვერხვი ქარისაგან. ირხევის და იკეცების რა მილულის სიახლოვე. სიყვარლუსა ეოცების და შეკრთის დიდი დაიძახის. მით პატიჟი ეოცების.

181. მოშორვება საყვარლისა. მას შექნოდა მისად ღაზოდ ცრემლსა ვითა მარგალიტსა. წვიმს ვარდისა დასანაზოდ რა გათენდა შეეკაზმა. მისს მჭვრეტელთა სალამაზოდ და ცხენსა შეჯდა გაემართა. დარბაზს მივა სადარბაზოდ.

182. დარბაზს ეჯიბი შეგზავნა. მართ მისგან შენარბონია შესთვალა გკადრებ მოფეო. მე ესე მამიგონია ყოველი პირი მიწისა. თქვენ ხლმითა დაგიმონია და აწ თუ სჯობს ესე ამბავი. სცნან რაცა გარემონია.

183. მე წამოვიდე მოვიარო. ვილაშქრო და ვინადირო თინათინის ჴელმწიფობა. მტერთა თქვენთა გულსა ვგმირო მორჩილ შექნული გავახარო. ურჩი ყველა ავატირო და ძღვენი გკადრო ზედა ზედი. არ სალამი დავაძვირო.

184. შევიწიო ბედი თქვენი. და შევიბა საგდებელი ვინაპირო მტერნი მოვსრნა. კვლავ გიახლო სისხლთა მღვრელი არ გაუშვა შეუპყრობლად. ბულბულიცა ინდოელი და სანაპირო დავარბიო. დაგამონო თქვენ ყოველი.

185. მეფესა ეთქვა ამისი. დიადი მადრიელობა აწე მაგ შენსა თათბირსა. გავსო შენივე ქველობა ებრძანა ლომო არა გჭირს. შენ ომთა გარდუხდელობა და მაშინ რაღა ვქნა თუ მოხდეს. კვლავ სიშორისა გრძელობა.

186. ყმა შევიდა თაყვანისცა. მადლი რამე მოახსენა ჴემწიფეო მიკვირს ქება. რად იკადრეთ ჩემი თქვენა აწ ნუ თუ კვლა სიშორისა. ღ~თნ ბნელი გამითენა და პირი თქვენი მხიარული. მხიარულსა კვლავ მიჩვენა.

187. მეფე ყელსა მოეხვია. გარდაჰკოცნა ვითა შვილი სხვა მისებრი არ ყოფილა. არ გამზრ არა ზრდილი ყმა ადგა და წამოვიდა. მას დღე მათი ჩანს გაყრილი და როსტენ მისთვის აატირა. გონიერი გული ტკბილი.

188. გამოემართა ავთანდილ. მოყმე მჴნელადღა მავალი ოც დღე იარა ღამესა. დღეს ზედან წართო მრავალი იგია ლხინი სოფლისა. იგია ნივთი დავალი და არ მისცილდება თინათინ. მისი მას მისგან წვავს ალი.

189. რა მოვიდა სიხარული. შიგან გახდა სამე ფოსა მოეგებნეს დიდებულნი. ძღვენსა სძღვნიან იაფოსა იგი პირმზე არ მოსცდების. სიარულსა სასწრაფოსა და მიხვდეს მყოფი მას წინაშე. სიხარულსა სადაფოსა.

190. ქალაქი ჰქონდა მაგარი. საზარო სანაპიროსა გარე კლდე იყო გიამბო. ზღუდესა უქვიტკიროსა ყმამან მუნ დაჰყო სამი დღე. უცხოსა საადგილოსა და გაზრდილი მისი შერმანდინ. ნიადაგ სახელ დებული.

191. ესვა მონა შერმანდილ. ნიადაგ სახელ დებული თანა შეზრდილი ერთგული. და მისთვის თავ დადებული. მან არ იცოდა აქამდი. მის ყმისა ცეცხლი დებული და აწ გაუცხადა სიტყვები. მის მზისა იმედებული.

192. უბრძანა აჰა შერმადინ ამად მე შენგან მრცხვენიან ჩემი საქმენი ყოველნი. გიცნია გაგივლენიან მაგრამ არ იცი აქამდი. რანიცა ცეცხლი მდებიან და მე ვისგან მქონდა პატიჟი. აწ მასვე მოულხენიან.

193. მოუკლავარ თინათინის. სურვილსა და სიყვარულსა ცხელი ცრემლი ასველებდეს. ნარგისთაგან ვარდ საზრულსა ვერ ვაჩენდი აქანამდი. ჭირსა ჩემგან დაფარულსა და აწ მიბრძანა საიმედო. ამად მხედავ მხიარულსა.

194. მიბრძანა მიცან ამბავი. მის ყმისა დაკარგულისა მოხვიდე სრულ ვჰყო. შენი საწადი გულისა ქმარი არ მინდა უშენო. მამხვდეს ხისაცა რგულისა და მომცა წამალი გულისა. აქამდის დადაგულისა.

195. ავთანდილ ეტყვის შერმანდინს. ლაღი და შეუპოველი თინათინ მითხრა იმედი. პოვნასა ზეცად მოველი მისიცა შოვნა ვის ძალუც. დაფასდეს მოუქსოველი და ფიცი მაქვს ვერ გამიცრუებს. მოწმად მყავს არსი ყოელი.

196. პირველ ყმა ვარ წასვლა მინდა. პატრონისა სამსახურად ხამს მეფეთა ერთგულობა. ყოფნა გვმართებს ყმასა ყმურად მერმე ცეცხლი დაუვსია. აღარა მწუამს გულსა მურად და ხამს თუ კაცი არ შეუდრკეს. ჭირსა მიხვდეს მამაცურად.