..., 1860 წ.

255. ანაზდად მოყმე გამოჩნდა. კუშტი პირ გამქუშავია ზედა ჯდა კარგსა ტაიჭსა. მერანი რამე შავია თავსა და ტანსა ემოსა. გარეთ თმა ვეფხვის ტყავია და ჯერ მისი მსგავსი შვენებით. კაცთაგან უნახავია.

256. რა მათ კაცთა ეს სიტყვა თქვეს. ავთანდილ თქვა შეაგლახება მოეგონა მისი მზე. მისი შვება ჱე მოგშორდი ჩემო მზეო. მამხვდეს შენი თუ შვება და იყო ჭირთა ჩემთა ნაცვლად. ნეტარ მე დაიშოვება.

257. უჭვრეტით მისთა ელვათა. შუქნი ძლივ განვიცადენით ვთქვით თუ მზეაო ქვეყანად. ნუ ვეუბნებით ცადენით მისი მოგვინდა შეპყრობა. ვკადრეთ და შევეცადენით და ასრე სულთქმით და ვაებით. მით ვართ ცრემლისა ცადენით.

258. მე უხუცესმან უმცროსთა. კაცი დავთხოვე ქენებით ჩემმან შედეგმან ტაიჭი. მისი მით აქო ხსენებით ამან მართ ოდენ მორევნა. გვითხრა უვალეთჩვენებით და მივმართეთ იგი ეგრევე. წყნარა მივა დაშვენებით.

259. ჩვენ მისთა მიზეზითა. აწ ვართ ლომო შეჭირვებით ცაცა მისად არა კვირიან. მივიდოდა მისის ნებით შესაპყრობლად ჴელი ვკადრეთ. მაგრამ მეტად შეზარებით და ასრე მწარედ მათრახითა. ჩამოგვფხრიწა. არ ხმალ ხლებით.

260. რომელმან ლალმან გარეულმან. ვარდი თხელი ანატიფნა იგი ტკბილნი გონებანი. ჩვენთვის მეტად განამყიფნა არ აგვიხნა არ დაგვისხნა. ყოლე არად ამოგვიკრიფნა და მისი მკვახედ მოუბარი. მათრახითა შეგვამწიფნა.

261. უმცროსა ძმასა მივეცით. უმფროსნი დავეზიდენით ჴელი მოჰკიდა დადეგო. ესეცა კადრა კიდენით მან ხმალსა ჴელი არ მიჰყო. ჩვენ ამად დავერიდენით და თავსა გარდაკრა მათრახი. ვნახეთ სისხლისა მიდენით.

262. ჩემი ძმა გლახ დაკოდილი. მასვე წამსა ჩამოვარდა მისმან შიშმან დაგვაწუხრა. იგი ყოლე არ აჩქარდა მასმცა მიღმა რაღა ვკადრეთ. ვისგან ყოფა გაგვიმწარდა და ვთქვით თუ უხლმოდ მოგვერია. ხლმით გაგვხდიდი ფარა ფარდა.

263. მით ერთითა მათრახითა. თავი ასრე გარდაფრიწა ვითა მკვდარი უსულოდ ქმნა. ვითა მიწა მოამიწია მისი რად მე მკადრებელი. მოიმდაბლა მოამიწა და თვალთა წინა წაგვივიდა. ლაღი კუშტი ამაყი წა.

264. აღარ დაბრუნდა წავიდა. წყნარად და აუჩქარებლად შორს უჩვენებდეს ავთანდილს. მტირალნი გაუხარებლად აგერა მივა ნახეო. იგი მზეებრ და მთვარებლად და ოდენ ჩნდა შავი ტაიჭი. მისი მის მზისა მარებლად.

265. აჰა მიხვდა ავთანდილსა. ღაწვთა ცრემლით არ დათოვნა რადგან ცუდად არ წაუხდა. მას ეგზომი გარეთ ყოფნა კაცსა მიხვდეს საწადელი. რას ეძებდეს უნდა პოვნა და მაშინ მისგან აღარა ხამს. გარდასრულთა ჭრილთა ხსოვნა.

266. უთხრა თუ ძმანო ვარ ვინმე. ღარიბი უადგილოსა მე ამა ყრმისა საძებრად. მოვშორდი საგაზრდილოსა აწ თქვენგან მივხვდე საქმესა. ყოლე არ საადვილოსა და ღ~თიც ნუღარ ნურას იქს. თქვენსავე საღრეჯილოსა.

267. ვითა მე მივხვდი წადილსა. ჩემი გულისა ნებასა აგრემცა ღ~თი ნუ რას იქს. ძმისა თქვენისა ვნებასა უჩვენა მისი სადგომი. მიდითო ნება ნებასა და ჩრდილსა გარდავხდით. მაშვრალნი. მივეცით მოსვენებასა.

268. ესე უთხრა და წავიდა. ცხენი გაქუსლა დეზითა ვითა გავაზი გაფრინდა. არ გაშვებული ხეზითა ან მთვარე მზისა შემყრელი. მზე სინათლითა ზეზითა და დაევსო ცეცხლი შემწველი. მისითა მან მიზეზითა.

269. მიეწერა იგონებდა. ახლოს შეყრა ვით გააგოს საუბარმან უმეცრულმან. შმაგი უფრო გააშმაგოს ჴამს თუ კაცმან გონიერმან. ძნელი საქმე გამოაგოს და არ სიწყნარე გონებასა. მოიძულოს მოიძაგოს.

270. რადგან ისი არის სადმე. უცნობოდ და ისრე რეტად რომე კაცსა არ მიუშვებს. საუბრად და მისად ჭვრეტად მივეწივეთ შევეყრებით. ერთმანეთის ცემა ჟლეტად და ანუ მომკლამს ანუ მოვკლავ. დაიკარ გვის მეტის მეტად

271. აწ იმა ყრმისა საკრავად. ჴრმალსამცა ვით მივყავნები არც მოვკლავ არცა მოვკვდები. არ ვავნებ არცა ვევნები შორით თვალითა მივყურავ. უკანა დავედევნები და იარეს გავლეს მრავალი. მინდორი შამბნარ ჴევნები.

272. გარდახდა და თაყვანისცა. ახსენა ღ~თისა სახენი შენ გმონებს ყოვლი ქვეყანა. ყოველი მონასახენი შენგან მივხვდები წადილსა. უღონოდ დანასახენი და მისად საძებრად სიცოცხლე. ვქენ ლახვართ შესას ახენი.

273. ავთანდილ იტყვის ეგზომი. ჭირიცა რად ვიცუდენი რამცაღა არის არა რის. თუმცა არ ედგნენ ბუდენი სადაცა მივა მივიდეს. რამცა მოვლიდეს ზღუდენი და ნუ თუ მუნ ვძებნო ღონენი. ჩემნი არ დასამრუდენი.

274. წინა უკან იარეს. ორი დღენი და ღამენი დღისიდ და ღამიმ მაშვრალნი. არა საჭმელთა მჭამელნი არ სადა ხანი არ დაყვეს. ერთის თვალისა წამენი და მათ მიწყივ ცრემლი სდიოდათ. მინდორთა მოსალამენი.