..., 1860 წ.

117. რა პასუხი არა გასცა. მონა გარე შემობრუნდა როსტენს ჰკადრა შემიგნია. იმას თქვენი არა უნდა თვალი მზეებრ გამირეტდა. გული მეტად შემიძრწუნდა და ვერ ვასმინე საუბარი. მით დავჰყოფნე ხანი მუნდა.

118. მეფე გაგვირდა გაცასწყრა. გული უცს მისთვის მწყრომარე გაგზავნა მონა თორმეტი. მისი წინაშე მდგომარე უბრძანა თქვენ ჴელთ აიღეთ. აბჯარი მუნ საომარე და მიდით და აქა მომგვარეთ. ვინ არის აქა მჯდომარე.

119. მონანი მიდგეს მივიდნენ. გარდა აბჯართა ჩხარია მაშინღა შეკრთა იგი ყრმა. ტირს მეტად გულ მდუღარია თვალი მოავლო ყოველგან. ნახა ლაშქარი ჯარია და ერთხელ ესე თქვა ვაიო. სხვად არად მოუბარა.

120. თვალთა ჴელი უკუივლო. ცხელნი ცრემლნი მოიწურნა ჴმალ კაპარჭი მოიმარჯვა. მკლავი გაიმამაცურნა ცხენსა შეჯდა მონათამცა. საუბარი რად იყურნა და სხვასა მხარსა გაემართა. მათი ჭირი ა გაჰკურნა.

121. მონათა ჴელი გამართეს, მის ყრმისა შესაპყრობელად მან გლახ იგინი დახოცა. მტერთაგან საწყალობელად კრა ერთმანეთსა დახოცა. თავის ჴელ აუპყრობელად და ზოგსა გადაკჰრა მათრახი. მკერდამდის გასაპობელად.

122. მეფე გაწყრა გაგულისდა. მონათაცა შეუძახა მით მდევართა მიწევნამდის. არ უჭვრეტა არცა ნახა რაზომიცა მიეწივნენ. ყველა მკვდართა დაასახა და კაცი კაცსა შე მოსტყორცა. როსტენ ამად ივაგლახა.

123. შესხდნენ და ავთანდილ. მის ყრმისა მისა წეველად იგი ლაღი და უკადრი. მივა ტანისა მრხეველად ტაიჭი მიქრის მერანი. მიეფინების მზე ველად და შეიგნა მისვლა. მეფისა მისსა უკანა მდეველად.

124. რა ცნა მეფე მოვიდაო. ჰკრა მათრახი მისსა ცხენსა მასვე წამსა დაიკარგა. არ უნახამს თვალსა ჩენსა გვანდა ქვესკნელს ჩანაძრომსა. ანუ ზეცად ანაფრენსა და ეძებდეს და ვერა პოეს. კვალსა მისგან წანარბენსა.

125. კვალი ძებნეს და უკვირდათ. ვერ პოვნა ნაკვალევისა აგრე კვალ წმინდად წარბენა. კაცისა ვისა დევისა ლაშქარი კვდართა ტიროდეს. სწრაფ აქვთ წყლულთა ლევისა მეფემან ბრძანა ვნახეო. მიზეზი ლხინთა ლევისა.

126. ბრძანა ღ~თსა მოეწყინა. აქამდისინ ჩემი შვება ამად მიყო სიამისა. სიმწარითა დანაღვლება სიკვდილამდის დამაწყლულა. ვერვის ძალუც განკურნება და მასვე მადლი ესე იყო. წადილი და მისი ნება.

127. ესე თქვა და შემობრუნდა. დაღრეჯილი წამოვიდა არცა ჰკრაღაასპარეზსა. ვაი ვასა მოურთვიდა ყველა კაი. მოიშალა. სადაც ვინმე მხეცთა მსვრიდა, და ზოგთა თქვეს. თუ უმართალია. ზოგი ღმერთო უზრახვიდა.

128. მეფე საწოლს შემოვიდა. სევდიანი დაღრეჯილი მისგან კიდე არვინ შეყვა. ავთანდილ უჩნს ვითა შვილი ყველა კაი გაიყარა. ჯალაბი ჩანს არ დაჯრილი და გაბედითდა სიხარული. ჩაღანა და ჩანგი ტკბილი.

129. თინათინს ესმა ეგეთი. მამისა დაღრეჯილობა ადგა და კარზედ მივიდა. ჰქონდა მზისაცა ცილობა მოლარე უცხო უბრძანა. ძილია თუ ღვიძანობა და მან მოახსენა დაღრეჯით. ზის სჭირსო ფერ შეშლილობა.

130. ერთიღა ახლავს ავთანდილ. წინაშე უზის სკამითა უცხო ყრმა ვინმე უნახამს. ასრე დაღრეჯით ამითა თინათინ ბრძანა აწ წავალ. შესვლა ხამს ჩემი ჟამითა და მიკითხოს ჰკადრე იყო თქო. აქა ერთის წამითა.

131. ავთანდილსა შეუზარდა. და თხრობასა დაუპირდა ნუ იჭირვით მოახსენა, ჴელმწიფესა გაუკვირდა მუხთალია ეს სოფელი. შურს და ლხინი დაგვიძვირდა და მის მზესა შეუთვალა. ჴელმწიფესა რაცა სჭირდა.

132. ხანი გამოხდა იკითხა. ნეტარ სადარის ქალიოო ჩემი ლხინი და ჯავარი. ჩემი პირისა წყალიო მოლარე ჰკადრებს მოვიდა. აწეღა ფერნამკრთალიო და დაღრეჯითა დგა მიბრუნდა. წინაშე მომავალიო.

133. უბრძანა თუ წადი უხმე. უმისობა ვით გავსძლეო მოახსენა რად დაბრუნდი. შენ მამისა სინათლეო მოდი ჭმუნვა განმიქარვე. მე თუ ლხინსა რა დავლეო და გითხრა ჩემი სამიზეზო. გულსა წყლულსა მეწამლეო

134. თინათინ ადგა მოვიდა. მიყვა მამისა ნებასა უგავს პირისა სინათლე. მთვარისა მოვა ნებასა მამამან გვერდსა დაისვა. აკოცა ნება ნებასა და უბრძანა მახლავ რად არა. რად მელი მოყივნებასა.

135. ქალმა ჰკადრა ჴელმწიფეო. დაღრეჯილსა ვინცა გცნობდეს ვინცა გნახა კადნიერად. რაზომ გინდა ამაყობდეს თქვენი აგრე დაღრეჯანი. მნათობთაცა დაამხობდეს და კაცმან საქმე მოიგვაროს. ვეჭვ ჭმუნვასა ესე სჯობდეს.

136. იგი პირმზე ეუბნების. ვერვინ ნახა ნაუბარი მიცემულხარ ძნელსა ჭირსა. ცრემლსა აფრქვევ გულ მდუღარი ზოგჯერ შეთად გაიძახი. გავს ატკივნებს ცეცხლსა ქარი და მეჯლიშთთა გავიხროთ. ესე სოფელი ცუდი არი.