158. თქუჱნცა იცით გამიზრდია, ვითა ძმა და ვითა შვილი. ამას ასე ჰმორჩილობდეთ, არის ვითამც ავთანდილი. ბუკსა იკრას აქმნეჳნეთ, ყოვლი საქმე ჩემგან ქმნილი. მე თუ დრომდინ არ მოჳდე, გლოვა გმართებსთ არ სიცილი:-
159. ესე წიგნი დაასრულა, მჭევრმეთქუმან და სიტყუა ნაზმა. წელსა ოქრო შემოირტყა, საღარიბოდ შეეკაზმა. ჰბრძანა მინდორს მოჳვლიო, ლაშქარიცა დაერაზმა. მასუჱ წამსა წამოჳდა, შინა ხანი არა დაზმა:-
160. ჰბრძანა წადით ყუჱლაკაი, აქა მომხრედ არვინ მინა. მონებიცა მოიშორა, თავი გაითავისწინა. მარტო გარე შემობრუნდა, შამბსა შიგან გაირბინა. მიწყივ მისად საგონებლად, მისი მკულელი თინათინა:-
161. იგი ველი გაირბინა, ლაშქართაგან გაეკიდა. ვინმცა ნახა სულიერმან, ანუ ვინმცა გაეკიდა. ვის მახჳლი ვერას ავნებს, მისი მკლავი გაეკიდა. მისგან ტჳრთი კაეშნისა, ტვირთად კარგად გაეკიდა:-
162. რა ლაშქართა ინადირეს, და პატრონი მოითვალეს. იგი პირმზე ვეღარ ჰპოვეს, პირი მათი იფერმკრთალეს. მათსა დიდსა სიხარულსა, სამძიმარი ანაცუალეს. ყოვლგან რბოდეს საძებნელად, ვინცა იყო უცხენმალეს:-
163. ღ~თი ლომო შენდა ნაცულად, სხუასა ვისმცა დანერგვიდეს. დაჰრბოდესდა სხუაგნით სხუათა, მოჰამებთა მოასხმიდეს. ვეღარა ჰსცნეს მისი საქმე, გაიარა აქათ კიდეს. მისნი სპანი გულმოკლულნი, ცრემლსა ცხელსა გადმოჰყრიდეს:-
164. შერმადინ ერთგან შეჰყარა, ხანი და დიდებულები. უჩუჱნა იგი უსტარი, ჰამბაჳ მისგან თქმულები. რა მოისმინეს ყუჱლაი, დარჩნენ გულ დანაწყლულები. თავსა იცემდეს არ იყო, გული ულმობი ულები:-
165. ყოველთა ჰკადრეს თუცა ყოფა, ჩუჱნ უმისოდ გუჱარმისცა. უშენოსა საჯდომი და, ტახტი თჳსი ვისმცა მისცა. განაღამცა გმორჩილებდეთ, თუ გვიბრძანო რაცა ვისცა. იგი მონა აპატრონეს, ყუჱლაკამან თაყუანიჰსცა:-
166. ამ საქმესა მემოწმების, დიონოსი ბრძენი ეზროს. საბრალოა ოდეს ვარდი, დაეთრთჳლოს დაცაეზროს. ვის ბალახში არა ჰგუანდეს, და ლერწამი ტანად ეზროს. იგი სადმე გაღარიბდეს, სამყოფთაგან იაბეზროს:-
167. ავთანდილ იგი მინდორი, ოთხახმით გარდაიარა. დააგდო მზღუარი არაბთა, სხუათ მზღუართა არე იარა. მაგრამ მის მზისა გაყრამან, სიცოცხლე გაუზიარა. ჰსთქუა თუ მას ვხლდე ტყუჱ ქმნილი, აწ ცხელსა ცრემლსა ვღური არა:-
168. ახალმან ფიფქმან დაჰსთოვა, ვარდი დაჰსთრთჳლა დანასა. მოუდნის გულსა დაცემა, ზოგჯერ მიჰმართის დანასა. ჰსთქუა ჭირი ჩემი სოფელმან, ოთხმოცდაათი დანასა. მოვშორდი ლხინსა ყუჱლასა, ჩანგსა ბარბითსა დანასა:-
169. ვარდი მის მზისა გაყრილი, უფრო და უფრო ჰსჭკნებოდა. გულსა ეტყოდის დაჰსთმეო, ამად არ დია ჰბნდებოდა. უცხო უცხოთა ადგილთა, საძებრად იარებოდა. მგზავრთა ჰკითხჳდა ჰამბავსა, და მათუჱ ემოყუსებოდა:-
170. მუნ ეძებს ცრემლი მტირალი, ჰსდის ზღუათა შესართავისად. უჩნდის ქუჱყანა ტახტად და, მკლაჳ სადებლად თავისად. ჰსთქჳს საყუარელო მოგშორდი, გული შენ დაგრჩა ვჰსთქუა ვისად. შენთჳს სიკუდილი მეყოფის, ლხინად ჩემისა თავისად:-
171. ყოველი პირი ქუჱყანისა, მოვლო სრულად მოიარა. ასრე რომე ცასა ქუჱშე, არ დაურჩა არ ეარა. მაგრამ იგი მის ჰამბისა, მჰსმენელსაცა ვერ მიმხუდარა. ამაშიგან წელიწადი, სამი სამთუჱდ მიიყრა:-
172. მიხუდა რასმე ქუჱყანასა, უგემურსა მეტად მქისსა. თუჱ ერთ კაცსა ვარ ნახჳდა, ვერას შვილსა ადამისსა. იგი ჭირი არ უნახავს, არ რამინ და არცა ვისსა. დღე და ღამე იგონებდა, საყუარელსა მასუჱ თვისსა:-
173. მას მიხუდა წუჱრი სადგურად, მაღლისა მთისა დიდისა. გამოჩნდა მუნით მინდორი, სავალი დღისა შვიდისა. მის მთისა ძირსა წყალი ჰსდის, არად სანდომი ჴიდისა. ორგნითუჱ ტყესა შეეპყრა, ნაპირი წყლისა კიდისა:-
174. ზედ წაადგა შეექცეჳს, დროთა დღეთა ანგარიშობს. თთუჱნი ესხნეს ორნიღაა, ამად სულთქუამს ამად იშობს. ვაჲ თუ საქმე გამიმჟღავნდეს, კულავ ამისთჳს გულმოშიშობს. ავსა კარგად ვერვინ შესცულის, თავსა ახლად ვერ ვინ იშობს:-
175. საგონებელი შეექმნა, დადგა საქმისა მრჩეველად. ჰსთქუა თუ დავბრუნდე ეზომი, ხანი რად დავჰყავ მე ველად. ჩემსა რა ვჰკადრო მნათობსა, ვიყავ რად დღეთა მლეველად. მისი ვერა ვჰსნა ჭორნიცა, ვარ ვისთა გზათა მკულეველად:-
176. თუ არ დავბრუნდე საძებრად, დავჰყუნე სხუანიცა ხანანი. რომელსა ვეძებ ვერა ვჰსცნა, ჰამბავნი მე მისთანანი. დრო გარდაუწყდეს შერმანდინს, შერჩეს ღაწჳსა ბანანი. მივიდეს ჰკადროს მეფესა, საქმენი შეუგუანანი:-