197. უმცროსსა ძმასა ნება ჰრთულს, უკან არღა მოვზიდენით. ჴელი მოჰკიდა დადეგო, ესეცა ჰკადრა კიდ ენით. მან ჴმალსა ჴელი არ მიჰყო, ჩუჱნ ამად არ დავჰრიდენით. თავსა გარდაჰკრა მათრახი, ვნახეთ სისხლისა მიდენით:-
198. მით ერთითა მათრახითა, თავი ასე გარდაჰფრიწა. ვითა მკუდარი უსულო ჰქმნა, ვითა მიწა დაამიწა. მისი რასმე მკადრებელი, სისხლ დადენით გააბიწა. თუალთა წინა წაგვიჳდა, ლაღი კუშტი ამაყი წა:-
199. აღარ დაბრუნდა წავიდა, წყნარად და აუჩქარებლად. აგერა მივა ნახეო, იგი მზეებრ და მთუარებლად. შორს უჩუჱნებდეს ავთანდილს, მტირალნი გაუხარებლად. ოდენ ჰსჩნდა შავი ტაიჭი, მისი მის ყმისა მარებლად:-
200. აჰა მიხუდა ავთანდილსა, ღაწუთა ცრემლით არ დათოვნა. რადგან ცუდად არ წაუხდა, მას ეგზომი გარედ ყოვნა. კაცსა მიხუდეს საწადელი, რას ეძებდეს შეხუდეს პოვნა. მაშინ მისგან აღარა ჰხამს, გარდასრულთა ჭირთა ჰხსოვნა:-
201. უთხრა თუ ძმანო ვარ ვინმე, ღარიბი უადგილოსა. მე იმა ყმისა საძებრად, მოვჰშორდი საგაზრდილოსა. აწ თქუჱნგან მივხუდი საქმესა, ძნელსა არ საადვილოსა. ღმერთიმცა ნურას ნუღარ იქმს, თქუჱნსა დასაღრეჯილოსა:-
202. ვითა მე მივხუდი წადილსა, და ჩემის გულისა ნებასა. აგრემცა ღ~თი ნურას იქმს, ძმისა თქუჱნისა ვნებასა. უჩუჱნა თჳსი სადგომი, მიდითო ნება ნებასა. ჩრდილსა გარდასჳთ მაშურალი, მიეცით მოსუჱნებასა:-
203. ესე უთხრა და წაჳდა, ცხენი გაქუსლა დეზითა. ვითა გავაზი გაფრინდა, მართ გაშვებული ხეზითა. ან მთუარე მზისა შემყრელი, მზე სინათლითა ზეზითა. დაივსო ცეცხლი შემწუჱლი, მისითა მან მიზეზითა:-
204. მიეწურა იგონებდა, ახლოს შეყრა ვითა აგოს. საუბარმან უმეცრულმან, შმაგი უფრო გააშმაგოს. ჰხამს თუ კაცმან გონიერმან, ძნელი საქმე გამოაგოს. არ სიწყნარე გონებისა, მოიძულოს მოიძაგოს:-
205. რადგან იგი არის სადმე, უცნობო და ისრე რეტად. რომე კაცსა არ მიუშუჱბს, საუბრად და თჳსთა ჭურეტად. მივეწეჳ შეჳყრებით, ერთმანერთის ცემა ჟლეტად. ანუ მამკლავს ანუ მოვჰკლავ, დაიმალჳს მეტის მეტად:-
206. ავთანდილ იტყჳს ეზომი, ჭირნიმცა რად ვაცუდენი. რაცაღა არის არა არს, თუმცა არ ედგნეს ბუდენი. სადაცა მივა მიჳდეს, ევლოსცა რუალის ზღუდენი. მუნითგან ვჰსძებნო ღონენი, ჩემნი არ დასამრუდენი:-
207. წინა უკანა იარეს, ორნი დღენი და ღამენი. დღისით და ღამით მაშურალნი, არა საჭმელთა მჭამელნი. არ სადა ხანი არ დაჰყუჱეს, ერთი თუალისა წამენი. მათ თუალთა ცრემლნი ჰსდიოდათ, მინდორთა მოსალამენი:-
208. დღისით ვლეს და საღამოჟამს, გამოუჩნდეს დიდი კლდენი. კლდეთა შიგან ქუაბნი იყუნეს, პირსა წყალი ჩანადენი. წყალისპირსა არ ითქმოდა, შამბი იყო თუ რასდენი. ხე დიდრონი თუალუწთომი, მაღლა კლდემდის ანაყრდენი:-
209. მან ყმამან ქუაბსა მიჰმართა, განვლნა წყალნი და ტყენია. ავთანდილ ცხენით გარდახდა, მონახა დიდნი ხენია. მას ზედა ჭურეტად გაჳდა, ძირსა დააბა ცხენია. მუნით უმზერდა იგი ყმა, მივა ცრემლ მინადენია:-
210. რა ტყენი განვლნა მან ყმამან, მოსილმან ვეფხის ტყავითა. ქუაბისა კარსა გამოდგა, ქალი ჯუბითა შავითა. ატირდა მაღლად ცრემლითა, ზღუათაცა შესართავითა. იგი ყმა ცხენსა გარდახდა, ყელსა მოეჭდო მკლავითა:-
211. ყმამან უთხრა დაო ასმათ, ხიდნი ზღუასა ჩაგვიცვივდეს. ვეღარ მივხუდით ჟამიერად, ჩუჱნ ვისიცა ცეცხლნი გვწჳდეს. ესე ჰსთქუა და მკერდსა ჴელნი, იკრნა ცრემლნი გარდმოჰსცჳვდეს. ქალი შებნდა მოეხჳა, ერთმანერთსა სისხლი ჰსწმიდეს:-
212. იგი ტევრი გაეხშირა, დანაგლეჯსა მათსა თმასა. ერთმანერთსა ეხუჱოდეს, ყმა ქალსა და ქალი ყმასა. იზახდიან მოსთქმიდიან, მოჰსცემდიან კლდენი ჴმასა. ავთანდილ ჰსჭურეტს გაკჳრვებით, მათსა ეგრე ქცევა ზმასა:-
213. სული დაიღო მან ქალმან, დაჰსთმო გულისა წყლულობა. ქუაბს შეიყუანა ტაიჭი, მოჰხადა აკაზმულობა. მას ყმასა შეხსნა შეიღო, აბჯართა წელმორტყმულობა. შინა შეჳდეს მას დღესა, გარდახდა გამოსრულობა:-
214. ავთანდილს უკჳრს ჰამბაჳ, იგი თუ ვჰსცნაო მე რითა. გათენდა ქალი გამოდგა, მოსილი მითუჱ ფერითა. შავსა აუდუა ლაგამი, ჰსწმენდდა რიდისა წვერითა. შეკაზმა მოაქუს აბჯარი, წყნარად არ რამე ჩხერითა:-
215. მის მოყმისა წესი იყო, მეტსა თურე არას ეჯდა. ქალი ჰსტირს და მკერდსა იცემს, თმისა ტევრსა გაიგლეჯდა. ერთმანერთსა მოეხჳვნეს, აკოცა და ცხენსა შეჯდა. ასმათ აგრე დაღრეჯილი, კულავ უფრორე დაიღრეჯდა:-
216. ავთანდილ ახლოს კულავ ნახა, სახე მისივე კაცისა. ულვაშ აშლილი წუჱრგამო, ნუთუ მზეაო ჰსთქუა ცისა. ეყნოსა სული ალჳსა, ქართაგან მონატაცისა. ასრე უჩნს მოკულა ლომისა, მართ ვითა ლომსა ვაცისა:-