297. ისმენდი მიეც გონება, ჩემთა ჰამბავთა სმენასა. საუბართა და საქმეთა, ვითა ძლივ ვათქმევ ენასა. იგი ვინ ხელმქმნა მოველი, მისგან აროდეს ლხენასა. ვისგან შეუცავ სევდათა, სისხლისა ღუართა დენასა:-
298. ჲინდოეთს შჳდთა მეფეთა, ყოვლი კაცნი ხართ მცნობელი. ექუსი სამეფო ფარსადანს, ჰქონდა თჳთ იყო მპყრობელი. უხჳ მდიდარი უკადრი, მეფეთა ზედა მფლობელი. ტანად სარო და პირად მზე, ომად მძლე რაზმთა მწყობელი:-
299. მამაჩემი ჰსჯდა მეშჳდე, მეფე მებრძოლთა მზარავი. სარიდან ერქუა სახელი, მტერთა სრვად დაუფარავი. ვერ ვინ ჰკადრებდა წყენასა, ვერ ცხადი ვერცა მპარავი. ნადირობდის და იშუჱბდის, საწუთრო გაუმწარავი:-
300. ხალვა მოჰსძულდა შეექმნა, გულს კაეშანთა ჯარები. ჰსთქუა წამიღია მტერთაგან, ძლევით ნაპირთა მზღუარები. ყოვლგნით გამისხმან მორჭმით ვზი, მაქუს ზეიმი და ზარები. ჰბრძანა წავალ და მეფესა, ფარსადანს შევეწყნარები:-
301. ფარსადანს წინა დაასკუნა, გაგზავნა მოციქულისა. ჰკადრა თუ შენ გაქუს მეფობა, ინდოეთისა სრულისა. დია მწადს თქუჱნსა წინაშე, მეცა ვჰსცნა ძალი გულისა. სახელი დაჰრჩეს ჩემისა, სამსახურ განკრძალულისა:-
302. ფარსადან შექმნა ზეიმი, ამა ჰამბისა მცნობელმან. შესთუალა ღ~თსა მადლობა, შევჰსწირე ჴმელთა მფლობელმან. რადგან ეგე ჰქმენ მეფემან, ჩემებრ ინდოეთს მჯდომელმან. აწ მოდი ასრე პატივგცე, ვითა ძმამან მშობელმან:-
303. ერთი სამეფო საკარგყმო, უბოძა ამილბარობა. თჳთ ამილბარსა ინდოეთს, აქუს ამირსპასალარობა. მეფე რა დაჯდა იშუჱბდა, აქუს ლხინთა შენაყუარობა. სხუად პატრონია მართ ოდენ, არა აქუს კეისარობა:-
304. თჳთ მეფემან მამა ჩემი, დაიჭირა სწორად თავსა. ჰსთქუა ჩემებრი ამილბარი, ნაძლეჳ ვარ ვისცა ჰყავსა. ლაშქრობდის და ნადირობდის, აძლევდიან მტერნი ზავსა. მას არა ვჰგავ ასე ვითა, მე სხუა კაცი არა მჰგავსა:-
305. ძე არა ესუა მეფესა და, დედოფალს მზისა დარსა. ჭმუნვა ჰქონდა ჟამი იყო, მით აეხუნეს სპანი ზარსა. ვაი კრულია დღემცა იგი, მე მივეცი ამილბარსა. მეფემან ჰსთქუა შჳლად გავზრდი, თჳთ ჩემივე გუარი არსა:-
306. მეფემან და დედოფალმან, მიმიყუანეს შჳლად მათად. საპატრონოდ მზრდიდენ, სრულად ლაშქართა და ქუჱყანათად. ბრძენთა მიმცეს სასწავლებლად, ჴელმწიფეთა ქცევა ქმნათად. მოჳწიფე დავემჰსგავსე, მზესა თუალად ლომსა ნაკუთად:-
307. ასმათ მითხრობდი რაცა ჰსცნა, ჩემგან უბნობა ცილისა. ხუთისა წლისა შეჳქმენ, მჰსგავსი ვარდისა შლილისა. ჭირად არ მიჩნდის ლომისა, მოკულა მართ ვითა სირისა. არა გაოდა ფარსადანს, თჳსი არა სმა შვილისა:-
308. ასმათ შენცა ხარ მოწამე, ჩემისა აწ ფერმიხდილისა. მზესა მე ვჰსჯობდი შუჱნებით, ვით ბინდსა ჟამი დილისა. იტყოდეს ჩემი მხილუჱლნი, მჰსგავსია ედემს ზრდილისა. აწ მაშინდლისა ჩემისა, სახე ვარ ოდენ ჩრდილისა:-
309. მე ხუთისა წლისა ვიყავ, დაორსულდა დედოფალი. ესე რა ჰსთქუა ყმამან მრავლის ცრემლით, ჰბრძანა შობა ქალი. დაბნედასა მიეწურა, ასმათ ასხა გულსა წყალი. ჰსთქუა მაშინუჱ მზესა ჰგუანდა, აწ მედების ვისგან ალი:-
310. ქება არ ითქმის ენითა, აწ ჩემგან ნაუბარითა. ფარსადან დაჰსჯდა ხარებად, ზეიმითა და ზარითა. ყოვლგნით მოჳდნენ მეფენი, ნიჭითა მრავალ გუარითა. საჭურჭლე გაჰსცეს აღავსნეს, ლაშქარნი საბოძუარითა:-
311. საშვებელი გაიყარა, ზრდა დაგჳწყეს მე და ქალსა. მართ მაშინვე ჰგუანდა იგა, მზისა შუქთა ნასამალსა. უყუარდით და სწორად უჩნდით, მეფესა და დედოფალსა. აწ ვახსენებ ვისგან ჩემი, დაუდაგავს გული ალსა:-
312. ყმა დაბნდა რა სახელისა, ჰჴსენებასა მიეწურა. ავთანდილსცა აეტირა, მისმან ცეცხლმან გულსა მურა. ქალმან სულად მოაქცია, მკერდსა წყალი მოაპკურა. ჰსთქუა ისმენდი მაგრამ ჩემი, სიკუდილია დღე დასტურა:-
313. მას ქალსა ნესტან დარეჯან, ერქუა სახელად ჴმობილი. შჳდისა წლისა შეიქნა, ქალი წყნარი და ცნობილი. მთვარისა მჰსგავსი მზისაგან, შუჱნებით არ შეფრობილი. მისსა ვით გაჰსძლებს გაყრასა, გული ალმასად წდობილი:-
314. იგა ასე მოიწიფა, მე შემეძლო შესლუა ომსა. მეფე ქალსა თჳთ ჰხედჳდა, მეფობისა ქმნისა მწთომსა. მამასავე ჴელთა მიმცეს, რა შეჳქენ ამა ზომსა. ვჰბურთობდი და ვნადირობდი, ვით კატასა ვჰჴოცდი ლომსა:-
315. მეფემან სახლი ააგო, შიგან სამყოფი ქალისა. ქუად ფაზარი ჰსხდა, დათლილი იაგუნდისა ლალისა. ძირსა ბაღჩა დასაბანლად, სარაჯი ვარდის წყალისა. იგა მუნ იყჳს მედების, ვისგან საჴმილი ალისა:-