60. კულავ ჰბრძანეს მონა თორმეტი, შევჰსხათ ჩუჱნთანა მარებლად. თორმეტი ჩუჱნდა ისრისა, მომრთმელად მოსახმარებლად. ერთია შენი შერმადინ, არს მათდა დასადარებლად. ნასროლ ნაკრავსა ჰსთუალჳდენ, უტყუვრად მიუმცდარებლად:-
61. მონადირეთა უბრძანეს, მინდორი მოიარენით. დაჰსცევით ჯოგი მრავალი, თავნი ამისთჳს არენით. ლაშქარნი სამზოდ აწჳვნეს, მოდით და მოიჯარენით. მათ სრულჰყუჱს სმა ნადიმი, მუნ ამაოდ გავიხარენით:-
62. დილასა ადრე მოვიდა, იგი ნაზარდი სოსანი. ძოწეულითა მოსილიპირად, ბროლ ბალახშოსანი. პირს ოქროს რიდე ეხვია, ჰშუჱნოდა ქარქაშოსანი. მეფესა გასვლად აწუჱვდა, მოდგა თეთრ ტაიჭოსანი:-
63. შეეკაზმა მეფე შეჯდა, ნადირობად გამოვიდეს. მრგულივ მინდორსა მოსდგომოდეს, ალყად გარე შემოჰკროდეს. ზეიმი და ზარი იყო, სპანი ველთა დაჰფარჳდეს. ნაძლეჳსა მათისათჳს, ისროდეს და ერთგან ჰსრვიდეს:-
64. უბრძანა მონათ თორმეტთა, მოდით ჩუჱნთანა ვლიდითა. მშჳლდასა ფიცხელსა მოგუცემდით, ისარსა მოგუართმიდითა. ნაკრავსა შეადარებდით, ნასროლსა დაჰსთუალჳდითა. დაიწყეს მოსვლა ნადირთა, ყოვლთა მინდორთა კიდითა:-
65. მოჳდა ჯოგი ნადირთა, ანგარიშ მიუწთომელი. ირემი თხა და კანჯარი, ქურციკი მაღლა მხტომელი. მას პატრონ ყმანი გაუხდეს, ჭურეტადმცა ჰსჯობდეს რომელი. აჰა მშჳლდი და ისარი, და მკლაჳ დაუშრომელი:-
66. ცხენთა მათთა ნატერფალნი, მზესა შუქთა წაუხმიდეს. მიჰჴოცდეს და მიესროდეს, მინდორს სისხლსა მიასხმიდეს. რა ისარნი დაელივნნისთ, მონანი ყე მიართმიდეს. მჴეცნი მათგან დაკოდილნი, წაღმა ბიჯსა ვერ წაჰსდგმიდეს:-
67. იგი ველი გაირბინეს, ჯოგი წინა შემოისხეს. დაჰჴოცეს და ამოსწყჳტეს, ცათა ღ~თი შეარისხეს. ველნი წითლად შეცაღებნეს, მათ რომ ნადირთ სისხლი ისხეს. ავთანდილის შემხედუჱლთა, ჰგავსო ალვაა ედემს ისხეს:-
68. იგი მინდორი დაჰლივეს, მართ მათგან განარბენია. მინდორსა იქით წყალი ჰსდის, და წყალის პირსა კლდენია. ნადირნი ტყესა შეესწრეს, სადა ვერა ჰრბის ცხენია. იგი მაშურალნი ორნივე, მოჰსწყდეს რაზომცა მჴნენია:-
69. ერთმანერთსა თუ მე გჯობო, სიცილით ეუბნებოდეს. ამხანაგობდეს ლაღობდეს, იქით და აქათ ჰსდგებოდეს. მერმე მოჳდეს მონანი, რომელნი უკან ჰყუჱბოდეს. უბრძანა ჰსთქჳთო მართალი, ჩუჱნ თქუჱნგან არ გვეთნებოდეს:-
70. მონათა ჰკადრეს მართალსა, გკადრებთ და ნუ გემცდარებით. მეფეო ყოლა ვერ ვიტყჳთ, შენსა მაგისსა დარებით. აწვეცა დაგვხოც ვერათ ჰგავ, ვერათ ვერ მოგეხმარებით. ვისგან ნაკრაჳთ გჳნახავს, მჴეცნი ვერ წაღმა წარებით:-
71. ორთაუჱ ერთგან მოკლული, ყუჱლაი ასჯერ ოცია. მაგრამ ავთანდილს ოცითა, უფროსი დაუხოცია. არ დაჰსცთომია ერთიცა, რაც ოდენ შეუტყორცია. თქუჱნი მრავალი მიწითა, დასურილი წარგჳხოცია:-
72. მეფესა ესე ჰამბაჳ, უჩანს ვით მღერა ნარდისა. უხარის ეგრე სიტურფე, თჳსისა განაზარდისა. აქუს მიჯნურობა მასზედა, ვითა ბულბულსა ვარდისა. სიცილით ლაღობს მიეცა, გულით ამოსვლა დარდისა:-
73. იგი ორნივე საგრილად, გარდახდეს ძირთა ხეთასა. ლაშქართა შექნეს მოდენა, მოდგეს უმრავლეს ტევრთასა. ახლოს უდგსთ მონა თორმეტი, უმჴნესი სჴუათა მჴნეთასა. თამაშობდეს და უჭურეტდეს, წყალსა და პირთა ჴევთასა:-
74. ნახეს უცხო მოყმე ვინმე, ჯდა მტირალი წყალის პირსა. შავი ცხენი სადაჳთა, ჰყუა ლომსა და ვითა გმირსა. ჰხშირად ესხა მარგარიტი, ლაგამ აბჯარ უნაგირსა. ცრემლსა ვარდი დაერთრთჳლა, გულსა მდუღრად ანატირსა:-
75. მას ტანსა კაბა ემოსა, გარე თმა ვეფხისტყავისა. ვეფხისტყავისა ქუდივე, იყო სარქმელი თავისა. ჴელთა ნაჭედი მათრახი, ჰქონდა უმსხოსი მკლავისა. ნახეს და ნახვა მოუნდათ, უცხოსა სანახავისა:-
76. როსტევანს ცნობა მოსურდა, ჰსჭურეტს ყმასა განკვირვებული. უბრძანა მონას მიდიო, ვინარს მზებრ განათლებული. მოჳდეს ვნახოთ შეჳტკბოთ, რად არს გლახ დაჭმუნებული. რა უმძიმს რა ჰსჭირს გუაცნობოს, ჰსწამს თუ ზე დასთა კრებული:-
77. მიჳდა მონა საუბრად, მის ყრმისა გულმდუღარისად. თავ ჩამოგდებით მტირლისა, არ ჭურეტით მოლიზღარისად. მუნუჱ წჳმს წჳმა ბროლისა, ჰგია გიშრისა ღარისად. ახლოს მიჳდა მოსცალდა, სიტყჳსა თქმად აღარისად:-
78. ვერა ჰკადრა საუბარი, მონა მეტად შეუზარდა. დიდსხანს უჭურეტს გაკჳრვებით, თუცა გული გაუმაგრდა. მოახსენა გიბრძანებსო, ახლოს მიდგა დაუწყნარდა. იგი ჰსტირს და არა ესმის, მისგან გაუუმეცარდა:-