..., 1860 წ.
1738. კაცი ცრემლითა შეინდობს. თუ ცოდვა მისთანაც არისა თვით ნინოელნიც ისხემდეს. თავსა მტვერსა და ნაცარსა ამითა დასხეს რისხვასა. ზეცით მოსრულსა ნაცარსა და წაღმავე წაგრეხს სოფელი. კვლავ მისგან უკანაცარსა.
1739. ბრძენმან ვინმე მოსწავლემან. საკითხავნი ესე ვპოვნეე ესეაო მამამცისა. მეტის მეტი სიგულოვნე ოდეს მტერსა მოერიო. ნუღარ მოჰკლავ დააყოვნე და გინდეს სრულნი მამაცობა. ესე სიტყვა დაიხსოვნე.
1740. ტარიელ მოტკბა ღ~თისაგან. ლმობილი წარმართულია აღარ დაჰჴოცნა უბრძანა. ძლეული შიშმან თუ ლია წაღმავე წაგრეხს საქმესა. რაცა უკუღმა რთულია და ნაქმარი მრუდი ყველაი. აწ ჩემგან გამართულია.
1741. თაყვანისცეს და დალოცეს. ყოველთა ერთად იერეს ღ~თსა შევედრეს ძახილით. სვე მათი გააძლიერეს თავები დახსნეს სიკუდილსა. სიცოცხლე ამის მიერეს და ტარიას ჴმალი ვერ გაძღეს. ჯერთ ჴორცი მოიმშეერეს.
1742. ტარიას ჭვრეტა მოსრული. მუშთარი ახლოს მჭვრეტია რისხვითა ცეცხლი ტარიელს. სიტკბოთა დაუშრეტია მოვიდეს ნახეს რამაზის. ლაშქარი ძლივღა ეტია და ინდოეთს ზეცით სინათლე. რადგან მართ ვითა სვეტია.
1743. ერთი კაცი მათ ლაშქართა. მახარობლად მიუვიდა არ დაგხოცო შეგიწყალნა. ყველაკაი დალოცვიდა ბუკსა ჰკრეს და იხარებდეს. ბევრი ამას მოზრახვიდა და მოვიდაო იგი მოყმე. რომე ერთი ბევრთა სრვიდა.
1744. მოეგებნიან ტარიელს. შორი შორ უსალამიან შიგანთა დროშა ინდოთა. მათად იცნეს აალამიან ვერ გამოენდვნეს ინდონი. თქვეს თუ ღალატსა ლამიან და რა მოელოდეს ტარიელს. მით ცრემლნი დაილამიან.
1745. ტარიელ მიდგა უყივლა. მე მოველ მეფე თქვენიო თანა მყავს ჩემი მნათობი. პირი ელვათა მფენიო ჩვენ მოგვცა მაღლით მაღალმან. წყალობა მისი ზენიო და გამოდით თქვენი სიშორე. არს ჩვენგან მოუთმენიო.
1746. მაშინღა იცნეს ტარიელ. მათგან მიდამო სრბანია სულა მჭვრეტლითა აივსო. ზღუდე და ბანის ბანია ჴმა მაღლად ჴმობდეს იძახდეს. მოგუშორდეს სალმობანია და აქამდის რისხვა მაღალმან. აწ მოგუცა წყალობანია.
1747. კარნი გაახუნეს გამოჩნდეს. მათ მოიხუნეს კლიტენია ერთობ ფლასითა მოსილნი. მათ მზეთა ზედ მჭრუტელნია ტირან ორნივე ქალ ყმანი. ვარდისა ბაღსა ტენია და ზახილით თავსა იგლეჯენ. ყორნის ფრთა ბროლსა სტენია.
1748. ვითა გამზრდელსა მართებდა. გაზრდილი აგრე ხელია რომე სდის ცრემლი თვალთაგან. ცეცხლისგან უფრო ცხელია თავსა იცემდა იზახდის. სტირს მეტად გულ ფიცხელია და გიშრის ტე ვრსა მოჰფოცხდა. ბროლისა საფოცხელია.
1749. რა ნახა ხასნი ვეზირნი. ფლასითა და მოსილნია კვლავ დაიძახნა ტარიელ. უფროსნი დანაკივლნია სისხლი და წყალი თვალთაგან. სტირს და მიწყობით მილნია და მოვიდეს ყელსა მოეჭუდნეს. ვითა ძმანი და შვილნია.
1750. დიდებულნი მოეხვივნეს. მოუზრუნვეს მათ ცოლ ქმართა ქალი დაბნდა მამისათვის. ტირილითა ვერ შემართა ვარდსა შტონი ჩამოსცვივდეს. ზე ვერავინ წამომართა და მუნა კაცთა ვერ ვხედევდი. გაცინებით მოღიმართა.
1751. დედოფალი გამოჭრილი. მოვიდოდა მათად ნახვად უბრძანებდა რად ვინ სტირთო. ესე აქონდა წყრომა ზრახვად ღ~თნ რისხვა მოაქცია. წყალობისა გამოსახვად და გვმართებს რომე მადლი მივსცეთ. აღარა გვცალს გლოვა ახვად.
დედოფლისაგან ტარიელისა, და ნესტან დარეჯანის მოგებება:
1752. ტარიელ ზედა მოეჭუდნა. მჴურვალმან ცრემლთა მდენელმან იტყვის თუ ცეცხლი დამივსო. ცხელი აწ დამწვა მე ნელმან დადუმდი სული დაიღე. ჩემგან ამისგან მსმენელმან და თქვენი სიცოცხლე მალხინა. ღ~თნ ობოლთა მლხენელმან.
1753. ქალმან დედასა შესტირა. ჱე ჱე რაღა ვქნა დედაო შესამოსლითა დაგაგდე. აწ შაოსანსა გხედაო მამამან ტახტი დასცალა. აღარ ზის მაღლა ზედაო და დედამან ცრემლი მოჰხოცნა. ეტყვის დადუმდი ბედაო.
1754. გარდაუკოცნა პირი და. ბაგეთ ალვისა თხელები ვარდსა დაუტყლეჟს ბაგეთად. გაჴდა ალვისა თხელები დარეჯანს უთხრა რაღა ვსთქვა. სიტყვები ბედით ხელები და ჩვენ ყოვლთა გუმართებს ნეტარძი. ათასი არ ერთხელები.
1755. რა გარდახდა მცირე ხანი. ჟამი იქნა გარდასრულად დიდებულნი ეთაყვანეს ერთობილნი ადგნეს სრულად იგი მზენი მიეგებნეს. მოეხვივნეს გულის გულად და აკოცეს და მოიკითხეს. თავის თავის თვითეულად.
1756. ავთანდილ და ფრიდონ ჰკადრეს. დედოფალსა მიმტკივნება ტარიელ თქვა დედოფალო. გჭირს ამათი არა მცნება ესენია მხსნელი ჩვენი. აწ არა გუცალს გრძლად უბნება და ამადგან გვაქვს ჩვენ ორთავე. სიცოცხლისა მოპოვნება.
