..., 1860 წ.

1719. კვლავ უბრძანებდეს გვიამბეთ. ამბავი დანარჩომია მათ მოახსენეს პატრონო. ინდოეთს დიდი ომია მოსულა ხათა ლაშქარი. ქალაქსა შემოსდგომია და რამაზ არს ვინმე ჴელმწიფე. მათად პატრონად მჭდომია.

1720. ჯერეთ დედოფალი ცოცხალი. მკუდართაგან უფრო მკუდარია იძვრის ლაშქარი ინდოთა. თუც იმედ გარდამწყდარია გარეთ ციხენი წაუხმან. ყველაი გარდამჴდარია და მზეო თქვენ შუქნი მიპყინეთ. ჱე ჱე რა ავი დარია.

1721. მუნა ყოფსა ყველაკასა. შეეკრა ჩვენცა შავი რამაზ წინა წამოვედით. მისრულად ვთქვი ჩვენი თავი მეფე ჩვენი დიდი არის. მათ ეწადა მისი ზავი და გამოგვიშვა წამოვედითო. არა გვიყო ყოლა ავი.

ტარიელისაგან ინდოეთს მისვლა, და ხატაელთ დამორჩილება.

1722. ინდოეთს ზედა წაადგა. მუნ მთა და ქედი დიდი აჩნდა ლაშქარი უსახო. მე საკვირველი მედია ტარიელ ბრძანა მოყმენო. აწ თქვენგან რა იმედია და ადრე მოვიცლი ჩემთანა. ღ~თითა ჩემი ბედია.

1723. ამა ლაშქართა უნახაენ. კვლავ ჩემთა ჴმალთა კვეთანი ერთხელ შემებნეს დავხოცენ. შევქნენ აბჯართა ფეთანი ავთანდილ ჰკადრა რად უნდა. თქვანი სიტყვათა მძლეთანი და მართ ვითა მტერთა წავიხამთ. მიხვდეს ფერხითა ცვეთანი.

1724. დაეკაზმნეს საომრად. გაამაყდეს გაჩაუქდეს ცხენთა შესხდეს უკეთესთა. სახედრები ასუბუქდეს ერთმანერთსა აჯობინეს. მჭვრეტელთაგან არ გაუქდეს და იგი ქედი ჩაიქროლეს. ბუქისაგან უფრო ბუქდეს.

1725. წინ მავალნი დარაჯანი. მათთა ზედან გარდეკიდნეს ტარიასთან გააქცივნეს. მიეწივნეს ჩამოჰყრიდეს მოაგებნეს მჴარ დაკრულნი. მათს წინაშე მასხმიდეს და აიზიდნეს ვისნი ხართო. ჰკითხეს ხანსა დარეზმიდეს.

1726. მათ მოახსენეს მეფეო. ვართ ცუდად დაღონებულნი რამაზის ჴელმწიფისანი. აქა დარაჯად რებულნი უბრძანა წადით რეგვენნო. თქვენ თქვენგან გაფიცხებულნი და აცნობეთ თქვენსა პატრონსა. მოვლენ გულითა ქებულნი.

1727. უთხარით ბრძანებს ტარიელ. მეფე ლაღი და ჯანია იგი ჴელმწიფე მაღალი. მებრძოლთა მემაჯანია ჩემსა ამბავსა გაცნევენ. შენივე დარაჯანია და შიში ვერ გიხსნის სიკუდილსა. ცუდნიღა დაღრეჯანია.

1728. დია დიდთა და მაჯნება. უშმაგომან ვით გააგო ინდოეთსა ვით მოადექ. შმაგთაგანცა უფრო შმაგო აჰა მოვე იგი ცეცხლი. რომე წმიდად ამოგდაგო და ჴმალი ჩემი მოლესილი. შენსა ზედა დავაბლაგო.

1729. აწ დაემზადე მოპარვა. მე თქვენი არა მწადია შემები რაზმი გამიწყევ. წინასვე გამიცხადია პირ ბოზო ჩემი მორევნა. რა დიდი დაგიქადია და მე ჩაბალახად გაჴმარნენ. რათცა გიმუზარადია.

1730. დარაჯანი წავიდეს და. ერთმანერთსა მიუსწრობდეს რამაზს უთხრეს ყველაკაი. დამალვასა ვერა სთმობდეს მოვიდაო ინდოთ მეფე. ლაშქარნიცა კარგნი ჰყმობდეს და ვინცა ვითა გარდეხვეწოს. იგი ერთი ორთა სჯობდეს.

1731. ინდოთა დროშა ტარიელს. აქვს და ალამი უბია დროშა არაბთა მეფისა. მისა თანავე ჰყუდია არაბთა იცის ყველამან. მათი აბჯარი შუბია და ფრიდონ მზე მოყმე რომელმან. შექნა სისხლისა გუბია.

1732. ცოტაი წავლეს გამოჩნდა. ხუთასი ცხენოსანანიი შეტევებასა ლამოდეს. ყმანი არაბთა თანანი ტარიელ გაწყრა ნუ იქთო. მისცა საქმისა ნა ნანი და მოვიდეს აჩნდეს უაბროდ. ჰქონდეს არცა თუ დანანი.

1733. ცხენთა ფეხსა მოეხვია. მუხლ მოყრილი შეეხვეწა მოახსენა შემიბრალე. მისსა ძალსა ვინცა გხეწა უმართლე ხარ ნუ მაცოცხლებ. და წამიღონ მკვდარი მეწა და გული თქვენი სასაკუთრო. ბედმან ასრე დამილეწა.

1734. დაიკარგენით წახვედით. თქვენ წელნი მიათენია გახდეს ფრინველნი უმეფოდ. არწივსა მოსტყდეს ფრთენია ამად შევმართენ საქმენი. მათნი საკამათენია და ადრე გამიტყდა სოფელი. მართ ვითა კაბათენია.

1735. შინა წავიდეს გარდახდეს. ეს თურე არ ლაყაბია რამაზ ჰყავს ორთა დედათა. ყელსა მანდილი აბია შეშინებულნი საბრალოდ. დუღდა მართ ვითა ქვაბია და შეგცოდე მამკალ მე ხოლმე. ჩ ყველაი ჩემი ბრალია.

1736. ვეაჯი მამკალ მე ხოლმე. ყველაი ჩემი ბრალია მერმე ვეზირი ხუთასი. მყავს აქათ წაუვალია თავები დასჭერ ადინე. სისხლი მართ ვითა წყალია და სპა უბრალოა ნუ დაჴოც. ამად ვსტირ გულ მხურვალია.

1737. ყოვლთა მისცეს ზენა არი. მიუყარნეს მუხლნი წინა ნუ დაგუხოცო მისსა ძალსა. ვინცა აქა მოგაწინა ტარიელ დგას დაყმუნებით. რამაზ წინა მოეფინა და ღ~თი ალხენს შეხვეწილსა. არ შეუნდობს კაცი ვინა.