ჩანართი და დანართები ტექსტები ვეფხისტყაოსნისა, 1948 წ.
132. “დღესა ერთსა ავაზათა შეექცეს და ამოსწყვიდეს, მეორესა შავარდნითა და ქორითა ინადირეს, მესამესა დღესა შესხდეს, ავაზებსა მოასხმიდეს, ვინცა ნახეს, ქება ჰკადრეს, არ აიგეს, არ იკილთეს.”
133. “კვირას ერთსა ინადირეს, რაცა პოვეს, ჯარი ჰხოცდეს, სტუმარი და ხელმწიფენი ისრიან და ამოდ ჰმხოცდეს, ლაღობითა ნადირობდეს, მხეცთა ჰხოცდეს ორმოც-ოცდეს, ნაძლევითა ავსი სპასა იმათსიგან ამოჰხოცდეს.”
134. “რა გათავდა ნადირობა, წამოვიდეს მხიარული; ჩამოჰხდეს და ჭამად დასხდეს, მეფეს მიაჩს ტახტი სრული; კაცის თვალმან რამცა ნახა სხვა მისებრი მოკაზმული! აჰა, ძმაო, მაშინდიდგან მე მაქვს ჩემი გული წყლული.
135. გარდიხადეს ნადიმობა,ვით გასმია ხელმწიფესა; ილხენდეს და თამაშობდეს შესაფერად ქცევა-ზნისა; ლალი მრთელი, იაგუნდი, ფანტვა იყო გვირგვინისა. მე სად ღირსვარ მისთა თქმათა, მძებნელი ვარ იმა გზისა.”
136. მეფემ უძღვნა მამაჩემსა უსაზომო საბოძვრითა; დიდრუანი ტაბაკები სავსე თვალთა-გუარითა; უბრძანებდა: “სარდან, შვილო! მით ამოთა საუბრითა. თავსა ხურვენ უცხოს რასემეს მუშაკთა და ამბარითა.”
137. “ლხინობდეს და თამაშოობდეს, გამოვიდეს ღამე-დღნი; ღმრთისა იყო ბრძანებანი, საწუთროსა კარის მღენი; დაორსულდა დედა-ჩემი, მოდგედ სრასა ძღვნის მომღნი. ღონე მქონდეს, არ მინდოდა თქმა ამბავთა ეგრე შენი.”
138. “კრულმც არს ჩემი დაბადება, ხელმწიფესა აცნობესა; ვაჟი მიხვდა ამილბარსა, დეოფალსა შეჰკადრესა. “ლხინი მოგვცა შემოქმედმან, ნუ მოვიწყენთ!”-ეგრე თქვესა; ილხენდეს და თამაშობდეს, შეჭირვება დაჰკარგესა.”
139. “ამის მეტსა ვეღარ უძლებ, ასმათ გკადროს, რაცა ვქენა.” ადგა ასმათ, დაუწყნარდა, ყველა წვრილად მოახსენა; “მე სოფელსა აღარ უნდი, მით საქმითა შევიგენა” ესე თქვა და ყმამან სულთქნა, კვლა დაუწყო ცრემლმან დენა.”
140. “ნადიმსა შიგან მოყმენი სიცილით მოგეგებნიან; მოასპარეზე-მესროლთა ღონე ჩემგანვე ძებნიან; მებრძოლთა შიგან მებრძოლნი ვერავინ ვერ შმებნიან; თვით შუბოსანი ჩემებრი არავინ არ ეგებნიან.”
141. რა მინდორს შვჯდი, ზარითა ხმა იყო ბუკთა ცემისა; თანა მყვის სპისა სიმრავლე მსგავსი ფუტკრისა რემისა; ჭვრეტად ქალ-ყმები დაჯრილა, დგას თემისა და თემისა; ვინ მნახის, ეყვის ერთ წლამდის კვეხა ნახვისა ჩემისა.”
142. აქ გლოვა ტარიელისგან, სიკვდილი სარიდანისა, იგ სრულ შავითა შემოსა მის ლომ-ნაკვეთის ტანისა, იგ გლოვით გამოსასვლელად პატიჟი ფარსადანისა, აწ დაბადება ქალისა მთვარულებ მონავანისა.
143. თვალთა ჩემთა ცხელი ცრემლი აწინდლისა უფრო დიან; წყლისა ჭამა გარდვიხადე, სიმძიმილის მოთხრობდიან; ასრე გავჰხდი, ჩემი ჯარი: “არ დარჩების”, – იტყოდიან; ზოგნი ტირან მამისათვის, ზოგნი ჩემთვის ტიროდიან.
144. თავადობა ჰინდოთა და მრავალთაცა მქონდა სხვათა; ვნაპიროდი, თუ ვინ იყვის მავნებელი ჩემთა სპათა, ხალვად ვჯდი და ვიხარებდი, ზამი შევქმნი მღერა-სმათა; სპათა ვმოსდი, ვნადირობდი, ქება თქვიან ჩემთა ქნათა.”
145. ავთანდილ ყურსა უპყრობდა ამბავსა საამებელსა, ეტყვის თუ: “ლომო, ნეტარძი ყოველსა შნსა მხებელსა, მე გავახარო, რა ვჰკადრო ჩემთა სახმილთა მდებელსა; ღმერთი არ მომკლავს, მგონია, თქვენზედ ვალ-დაუდებელსა.”
146. რაღაა იგი სიცოცხლე, ვინ არა შენდა ყოფილი! ღვარი გამრავლდა ცრემლისა, ბაღს არ აშენდა ყოფილი; გულსა ქვა-მქნილსა დანისა, ვით არა შენდა ყოფილი. შვიდთა მნათობთა სინათლე გაქვს არა შენდა ყოფილი.
147. კვლავ ასმათს ჰკადრა: “ვიციმცა, გული ცეცხლთაგან მურია; მაგრამ სრულ-უქმენ ამბავნი, ესე ყმა მონასურია; ამასცა სჭირან პატჟნი, ვერ არის აქა მდგმურია; ადრე წავიდეს, გარგოს რა, ქნას საქმე მოძმეურია.”
148. ტარიელ დენად ცრემლისა კვლავ გაამრავლა მილები, რა მოაგონდის მოყვარე და დეღნი წახდომილები; ვარდსა ასველებს, ინდოთა რაზმი ჩანს უნდომილები; ეგრევე შენ ხარ, სიცოცხლე, გული რაზომცა მილები.
149. ტარიელს თვალნი სისიხლისა ცრემლთაგან დაღამებიან, თქვა: “ნახვისაცა უღირსსა ვისგან სახმილნი მდებიან! უმისოდ ძმანი რად მძმობენ, ანუ რად დანი მდებიან! აწყა ვახსენებ დღესა მას, ოდიდგან ცეცხლი მდებიან.”
150. “აჰა, ძმაო, რადგან მკითხე, ცხელი ცეცხლი მიახლლია; ჩემთა ჭირთა მაქრავებლად მისი მზრდელი მიახლია; მუდმით მწვევდის ცეცხლი ცხელი, მეტად ვეღარ ვეახლია, შენად შეყრად არ მომკვდარვარ, ჭირნი ასრე ვიახლია.”
151. “ღვთისა კაცთა სიყვარული ჩვენზედ ოდის გამოჩნდების, ჩვენ სიკვდილი ლხინად მოგვცეს, შმოქმედსა რა აკლდების, ზოგთა შეჰკრავს წამის ყოფად, ზოგნი ცადმდე ამაღლდების; მით ერთითა შეგვიბრალოს, წყალობითა ჩვენ მოგვხვდების.”
