ჩანართი და დანართები ტექსტები ვეფხისტყაოსნისა, 1948 წ.
95. აქ ხატაველთა ძმა მოჰყავს საკაცეზედა მდებარე; ავთანდილს შეჰხვდეს მტირალნი ტარიელისა მქებარე; მისა შეპყრობის მდომელთა ცეცხლი მოგვიდა მგზებარე, მათრახით მოკლა, “მივაო, აგერ შავსა ზის მზე ბარე!”
96. ჩვენ ასრე არ ვარგვართ, რა გვნახვენ, ვემაჯანებით; შეირტყა წელთა აბჯარი, შეჯდა ტანითა ჯანებით; მზად აქვს მშვილდი და ისარი, ხრმალი მოიმარჯა ნებით, მისმან მებრძოლმან ყველამან გაყრამცა იაჯა ნებით.
97. რა მათ კაცთა ესე სიტყვა თქვეს, ავთანდილ ვაგლახ ვება; მოეგონა მისი მზე და მეფესთანა მისი შვება; “ჰე, მოგშორდი, ჩემო მზეო, მომხვდეს შენი თუ შოვება, იყოს ჩემთა ჭირთა ნაცვლად ნეტარ მე და იშო ვება.”
98. “ჩვენ მისითა მიზეზითა აწ ვართ, ლომო, შეჭირვებით; ცაცა მისად არა ჰკვირან, მივიდოდა თავის ნებით; შესაპყრობლად ხელი ვჰკადრე, მაგრა მეტად შეზარებით, ასრე მწარედ მათრახითა ჩამოგვფრიწა არ ხრმალ ხლებით.”
99. “ჩვენი ძმა, გლახ, დაკოდილი მასვე წამსა ჩამოვარდა; მისმან შიშმან დაგვაწყნარნა, იგი ყოლა არ აჩქარდა; მასმცა მიღმა რაღა ვჰკადრეთ, ვისმან ყოფა გაგვიმწარდა, ვჰთქვით თუ “უხრმლოდ მოგვერია, ცრმალთა გაგყრის ფარ-და-ფარ, და.
100. ვეფხისა ტყავი ენიშნა, ფიცხლავ გარდახდა ცხენითა; ღმერთსა მადლობდა ცრემლითა, მინდორთა გასარცხელით; “ეტყოდა: “თქვენგან გამოვა ყოველთა სიმარცხენითა, კეთილის მქნელად გამოჩნდის, ჩვენ მტერად მიგრაცხენითა.”
101. მე იმა ყმისა საკრავად ხრმალსაცა ვით მიჰყევ ნები! არ მოვჰკლავ, არცა მოვჰკვდები, არ ვავნებ, არცა ვევნები, შორით თვალითა მივსწურავ, უკანა დავედევნები.” იარეს, გავლეს მრავალი მინდორი, შამბნარ-ხევნები.
102. გარდახდა და თაყვანის-სცა, ახსენა ღმრთისა სახენი: “შენ გმონებს ყოვლი ქვეყან, ყოველნი მონა, სახენი: შენგან მიხვდების წადილსა უღონო, მოვაგლახენი: ავთანდილ გეძებ, სიცოცხლე შენთვის ლახვართა ვახენი.”
103. ჰპოვა ავთანდილ ტარიელ წინა-უკან მინადენია; თითს უშვერს: “თქვა თუ:,,ის არის უხარის არ თუ სწყენია.” მაგრამ ტარიელს ახოვნად შვენიან სინაზენია; მოურწყავს გიშრის ღარითა, ვარდი ყვითელი ტენია.
104. ავთანდილ მისდევს უკანა, ტარიელ მივა წინარე; მას სეეცვალა სალხინოდ იგ ჭირი მოუთმინარე; იგ ვითა მნათი ხელ-ქმნილი მოყმე მათ თანა ვინ არე? შესთხზვია ვარდსა ბროლი და ძოწი გიშრითურთ მინა-რე.
105. დადგა უჭვრეტს, ალვის შტოსა ანძრევს, გარე ჰქონდა ყელსა, ავთანდილს ჰკვირს, ეგრე ვითა გაანათებს მზეებრ ველსა; პირად მზესა, გულად ლომსა, ტანად შეჰგავს სარო მზრდელსა; მოიგონებს გულ-ამოსკვნით მასვე მისსა საგონელსა.
106. გარდახდა და თაყვანის-სცა, ახსენა ღმრთისა სახენი: “შენ გმონებს ყოვლი ქვეყან, ყოველნი მონა, სახენი: შენგან მიხვდების წადილსა უღონო, მოვაგლახენი: ავთანდილ გეძებ, სიცოცხლე შენთვის ლახვართა ვახენი.
107. ავთანდილ თქვა: “ჟამად ვჰპოვე, ვრბოდი ვისთვის სურვილითა; მისგან კიდე მომსახურე, ვნახო, ჰყვანდეს ნუთუ ვითა; ნუთუ რასაც მოველოდდე, მითხრას ამან მე ამბავთა, არა მე ვარ ლომი, რომე მხეცთა მოვსრავ ხრმლითა?”
ამბავი ავთანდილსა რომ ეუბნების ქვაბშიგან
108. ქალი კიოდა ტირილით, ხმასა მოსცემდეს მთა ვითა; უძახის: ლომო,ტარიელ”, არ იყო ამად ზავითა; ავთანდილ ეტყვის: “ნუ შმაგობ, ნუ ხარ ცნობითა ავითა, ღარიბი უადგილოსა მოველ მართ ოდენ თავითა.”
109. ყმა ეტყვის: “ხედავ, სისხლისა თვალთა მდის ცრემლთა წყალები, დრო გამიგრძელდა, მიმჭირდა, მჩნია მით აწყა ლები, ვიცი, არ მომკლავ, ღარიბი ღარიბსა შეგეწყალები; მაგა ამბვითა დამივსე ცეცხლისა მე აწ ალები.”
110. ყმასა შეჰყრია ასმათი, ყელსა აბჯინებს დანასა. რას ერჩის? – ვარდი დაზვრია, იგ კიდევ უფრო დანასა. “მითხარ ვინ არის იგი ყმა?”– ჰკითხევდა ამისთანასა. არას ვიტყვიო.” იგ ვინმე პატიჟი ათად ანასა.
111. უთხრა თუ: “ლომო ავთანდილ, შეიქენ ელვა-კრთომითა; თუ მომკლავ, დამხსნი სოფელსა, ეგ მიჯობს ბევრის ზომათა; არ ვიცი, ფიფქო, მით მაწყენ, მიპოვე მზე წახდომითა; შენებრი კაცი ჩემგ მეტსა ვერვი უდარებს ომითა.”
112. რაცაღა ხარ, ვერ მაცთუნვებ, გარდაიქცევი ხმელთა ქველად; დაკარგულნი ვინმე სადით ვიარები მარტო ველად; მე ვისთვისმე ნაცვლად ღმერთმან მიმცა ცეცხლთა დასაწყეველად, მალედ მომკალ, დამხსენ წვასა, მიმეც მხეცთა შესაჭმელად.”
113. “ჩემსა თავსა მიჯნურობა მართალია, არ ნაჭორად; ჩემი ვერა ვერ მოგკიდე, მეუბნები მრუდსა სწორად; ვინცა აქა გამომგზავნა, არვინ მიჩს მისად სწორად; მისგან კიდე სხვა მნათობი შევაწონე ერთ დრამ ორად.”
