..., 1860 წ.
1450. ტარიელს ლომი მოეკლა. მით ჴმალსა სისხლი სცხებოდა შამბისა პირსა ქვეითი. დგას ცხენი არა ხლებოდა ყივილი ავთანდილისა. ესმოდა ეუწყებოდა და შეხედა იცნა გაიქცა. მისკენ მირბოდა ხლტებოდა.
1451. ჴმალი გასტყორცა ტარიელ. მიმართა მისსა ძმობილსა ყმა ცხენისაგან გარდიჭრა. გვანდა ეტლისა სწრობილსა მათ ერთმანერთი აკოცეს. გვანან ყელ გარდაჭდობილსა და ჴმა შაქრის ფერად გაუხდა. ვარდსა ჴშირ ჴშირად პობილსა.
1452. ტარიელ მოთქვა ტირილით. სიტყვა ნატიფი მჭევრები სისხლისა ღვარმან. შეღება. წითლად გიშრისა ტე ვრები ალვისა წყარო ცრემლისა. მორწყავს ნაკადი ბევრები და რადგან შენ გნახე რამ გამა. პატიჟი მჭირდეს მე რვები.
1453. ტარიელ ტირის ავთანდილ. სიცილით ეუბნებოდა გაღიმდის ძოწნი გააპის. კბილთაგან ელვა კრთებოდა ეტყოდა ვსცანო ამბავი. შენ რომე გიამებოდა და აწ გაახლდების ყვავილი. ვარდი აქამდი ჭკნებოდა.
1454. ამა ამბავსა გიამბობ. არს ჩემგან მონასმინები მასცა მოშორდეს საწუთრო. ვის გვანდეს ფერად მინები კიდევ შემოგხსნის ჯინჯილსა. ხელობისათვის ვინები და კულავც მასვე გიზამს სოფელი. თუ სჭმუნავ რასაც ინები.
1455. ტარიელ უთხრა ჱე ძმაო. კმარის დღეს რაცა მლხენია ყოველი ჩემი სალხინო. მინახავს ნახვა შენია სხვად ნუ ჰყოს ღ~თნ წამალი. არცა რა მოგისმენია და კაცმანცა სოფელს ვით ჰპოვა. რაც არა საქმე ზენია.
1456. რა ტარიელ არ შეშჯერდა. ავთანდილცა არ დასწყნარდა მის ამბისა დაყოვნება. ვეღარ გასძლო აუჩქარდა გამო იღო რიდე მისცა. ვინ ბაგეთათ ვარდი ვარდა და რა ტარიელ ნახა იცნა. გამოუღო შემოვარდა.
1457. წიგნი დაკიდე რიდისა. იცნა დაგაცა შალა მან პირსა დაიდვა დაეცა. ვარდმან ფერისა მკრთალამან სულნი გაექცა მოდრიკა. თავი გიშრისა ტალამან და მისი ვერ გასძლო პატიჟნი. ვერ კაენ ვერცასალამან.
1458. ავთანდილ უჭვრეტს ტარიელს. უსულო ქვემდებარესა შეფრინდა შველად მიმართა. მას ტკბილად მოუბარესა ვერა ვერ არგო დამწვარსა. სრულად ცეცხლ ნადებარესა და მისთა ნიშანთა სიცოცხლე. მათ მისი მიაბარესა.
1459. ავთანდილ დაჯდა ტირილად. ტირს ჴმითა შუენიერითა ყორანსა გაგლეჯს ხშირ ხშირად. აფრთხობს ბროლისა ჭერთა გახეთქა ლალი გათლილი. ანდამატისა კვერითა და მუნით წყარონი გამოხდეს. ძოწსა ვამსგავსე ფერითა.
1460. ტარიელ ეგრე გასულსა. მზე დასტირს ეტყვის ახავადდ ღ~თო ნუ მოკლავ ჯერ ჟამად. თქვა ბრალ არს დასამარხავად ნუ გვწვავ ცეცხლითა ცხელითა. ნუ გაგვხდი სხვათა მზრა ხავად და სოფელო მო გვცეც სიახლე. ვისთვის გვაქვს გული მჭმახავად.
1461. პირსა იხოკს ღაწვთა სისხლი. ჩასდიოდა მისსა მჭვრეტსა რაცა მე ვქენ არ უქნია. არა შმაგსა არცა რეტსა წყალი სწრაფად რად დავასხი. ცეცხლსა ძნელად დასაშრეტსა და ჩქარად ეცეს ვერ გაუძლებს. გული ლხინსა მეტის მეტსა.
1462. მე მოვკალ ჩემი მოყვარე. რა მმართებს გაწბილებულსა თავსა ვაბრალებ საქმესა. არ დასმით მაგონებულსა ცრუ კაცი კარგად ვერა იქს. საქმესა გაძნელებულსა და თქმულა სიწყნარე გმობილი. სჯობ სიჩქარესა ქებულსა.
1463. უცნობო ქმნილი ტარიელ. ძეს მსგავსად ნატუსალისად ავთანდილ ადგა გამოვლნა. შამბი საძებრად წყალისად მან პოვა სისხლი ლომისა. მოაქვს სავსებლად ალისად და მკერდსა დაასხა გავეხდა. ლაჟვარდი ფერად ლალისად.
1464. ავთანდილ მკერდსა დაასხა. მას ლომსა სისხლი ლომისა ტარიელ შეკრთა შეიძრა. რაზმი ინდოთა ტომისა თვალნი აახუნა მიეცნა. ძალი ზე წამოჯდომისა და ლურჯად ჩანს შუქი მთვარისა. მზისგან ფერ ნამკრთალისა.
1465. ზამთარი ვარდსა გაახმობს. ფურცელნი ჩამოსცვივიან ზაფხულის მზისა სიახლე. დასწვავს გოლვასა სჩივიან მაგრამ მას ზედან ბულბულნი. ტურფასა ჴმასა ყივიან და სიცხე სწვავს ყინვა დააზრობს. წყლული ორჯერვე სტკივიან.
1466. ეგრევე გული კაცისა. მოსაგებელად ძნელია ჭირსა და ლხინსა ორზედვე. ზედა მარვითა ხელია მიწყივ წყლულდების საწუთრო. მისი არ ოდეს მთელია და იგი მიენდოს სოფელსა. ვინცა თავისა მკვლელია.
1467. ტარიელ ნახა ნაწერი. კვლაცა მკლელელისა მისისა იკითხავს თუცა აშეთებს. კითხვა წიგნისა მისისა და უყვის ცრემლმან სინათლე. ბნელად ჩანს შუქი დღისისა და ავთანდილ ადგა დაუწყო. თხრობა სიტყვისა მქისისა.
1468. მიკუირს თურა ნამუსად გჩაანს. ცრემლნი მიდგიან მორევად მზე პატიმრად გყავს სოფელი. იჭირვის ჩვენად მორევნად ფრიდონ მოვიხმოთ ლომ გული. ძმა ფიცი ჩვენად მორევად და მან მოგვაშველოს ლაშქარი. მათ გრძნეულთათვის მორევად.
1469. იტყვის თუ ნაქრმად არ ვარგა. კაცისა გასწავლილისა აწ რადღად გმართებს ტირილი. ჴამს დავსხდეთ ქნად ღიმილისა ადეგ წავიდეთ საძებრად. მის მზისა წახდომილისა და ადრე მიგიყვან მიყვანა. არს შენგან მონდომილისა.
