..., 1860 წ.

1432. სახლი არ მახლავს არ ძალ მიცს. გაცემა საბოძვარისა მისცა მათ სავსე ხომალდი. რიცხვი ტურფისა ლარისა უბრძანა წადით წაიღეთ. გზა წარვლეთ მისვე არისა და ფრიდონს მიართვით უსტარი. ჩემგან ძმად ნაფიცარისა.

წიგნი ავთანდილისაგან მიწერილი ფრიდონის წინაშე.

1433. დაწერა ფრ ფრიდონ მაღალო. სვე სრულო მეფეთ მეფეო ლომისა მგზავსო ძალ გულად. მზვ შუქთა მოიეფეო მოვლენილო და მორჭმულო. მტერთა სისხლისა მჩქეფეო და უმცროსმან ძმამან შორიშორ. სალამი დავიყეფეო.

1434. ჭირნი ვნახე და მოცამხვდა. ნაცვალი ჭირნა ხულისა კარგად მამიხდა საქმისა. ჩემისა გაზრახულისა მიცნია მართლად ამბავი. პირისა მზედ სახულისა, და დამარჩენელი ლომისა. მის ქვესკნელს დამარხულისა.

1435. იგი მზე ქაჯთა მეფესა, ჰყავს ქაჯეთს პატიმარია მუნ მისვლა მიჩანს თამაშად. თუმცა გზა საომარია ნარგიზთა წვიმა ბროლისა. წვიმს ვარდი. ნაწვიმარია და ჯერთ ქალს ქაჯნი არ ახლავს. მაგრა სპა უამარია.

1436. გულ მხიარული ვიხარებ. ამად არ ცრემლი მილდების სადაცა შენ და შენი ძმა. ხართ ძნელი გაადვილდების რაცა მოგინდეს უცილოდ. იქთ იგი არ აგცილდების და არ თურე კაცმან დაგიდგნეს. ვეჭვ კლდეცა გაგიცვილდების.

1437. აწ შემინდევ ვერა გნახე. შორს ამისთვის წაგიარე გზა გზა ყოფნა აღარა მცალს. პატიმრად არს იგი მთვარე ადრე მოვალთ მხიარულნი. ჩვენის ნახვით გაიხარე და ამის მეტი რაღა გკადრო. ძმასა ძმურად მოეხმარე.

1438. ამა მონათა ჩემ ზედა. გარდაუხდელი გულია ამოდ მსახურეს თქვენიმცა. გული ამათთვის სრულია ქება რად უნდა მას ვინცა. თქვენთანა ხან დაზმულია და მსგავსი ყოველთა მსგავსსა შობს. ესე ბრძენთაგან თქმულია.

1439. ესე უსტარი დაწერა. შეკრა და წაახვია მან მისცა ფრიდონის მონათა. ვარდმან და თმითა იამან შესთვალა ზეპირ რაც ხამდა. სრულად მართ ვითა გიამან და მათ მარგალიტი უჩვენის. ძოწისა კარმან ღიამან.

1440. ავთანდილ ასე უბრძანა. საქმე მიც გითხარ განაო კარგა მომიხდა მო ყვისობა. მე თქვენი მესვიანაო რაცა მინდოდა ყველაი. ვქმენ ღ~თნ მაგულვანაო და აწ არ ღარა მცალს ბადრაგა. სხვა წაიტანეთ თანაო.

1441. მონახა პოვა ავთანდილ. ნავი მისისა მხარისა გამოემართა იგი მზე. პირითა სავსე მთვარისა მაგრამ დაგდება უმძიმდა. ფატმანის გულ მდუღარისა და მისთა გამყრელთა ნაკადი. ჩასდის სისხლისა ღვარისა.

1442. ფატმან უსენ და მონანი. ტირან გულითა სულითა იტყვიან მზეო რა გვიყავ. დაგვწვი ცეცხლი თა ცხელითა რად დაგვაბნელე შენისა. მოშორვებისა ბნელითა და დაცაგვმარხეო ჴელითა. ჩვენისა დამმარხუელითა.

ავთანდილისაგან გულან შაროთ წასვლა, და ტარიელის შეყრა:

1443. გამოვლნა ზღვანი ავთანდილ. მგზავრითა ვითმე ნავითა პირ მხიარული იცურვებს. მართ ოდენ მარტო თავითა მას შეყრა ტარიელისა. უხარის მით ამბავითა და ჴელ აპყრობილი გულითა. არს ღ~თისა საესავისა.

1444. მოწურვილ იყო ზაფხული. ქვეყნად ამოსვლა მწვანისა ვარდის ფურცლობის ნიშანი. დრო მათის პაემანისა ეტლის ცვალება მზისაგან. შეჯდომა საროს ტანისა და სულთქნა რა ნახა ყვავილი. მუნ უნახავმან ხანისა.

1445. აგრგვინდა ცა და ღრუბელი. ცროდა ბროლისა ცვარითა ვარდსა აკოცა ბაგითა. მითვე ვარდისა დარითა უბრძანა გიჭვრეტ თვალითა. გულ ტკბილად შე მხედველითა და მისად სანაცვლოდ მოვილხენ. თქვენ თანა საუბარითა.

1446. რა მოეგონის მოყვარე. სდინდიან ცრემლნი მწარენი ტარიელისკენ იარა. მან დღენი საწყინარენი უდაბურნი და უგზონი. უცხონი რამე არენი და სადაცა ნახის დაჴოცის. ლომ ვეფხი მოშამბნარენი.

1447. ქვაბნი გამოჩნდა იამა. იცნა თქვა იგი კლდენია სადაა ჩემი მოყვარე და ვისთვის ცრემლი მდენია მეღირსოს ვნახო პირდაპირ. უამბო რაცა მსმენია და არ მოსულ იყოს რაღა ვქნა. ცუდ ჩემი განავლენია.

1448. თუ მოსულა უღონიოდ. შინა ხანსა არ დაზმიდა მინდორს სადმე წავიდოდა. მჴეცისაებრ ველთა ვლიდა სჯობს თუ შამბშამბ წავიარო. იგონებდა იხედვიდა და ესე თქვა და მიუქცივა. მინდორთაკენ წამოვიდა.

1449. მიაცო რვებს და იმღერის. მხიარულისა გულითა მართ სახელ დებით უყივის. ჴმითა მით სიხარულითა ცოტაი წავლო გამოჩნდა. მზე სინათლითა სრულითა და შამბისა პირსა ქვეითი. დგას ჴლმითა მით მომახულითა.