1349. ჰპოვეს საჭურჭლე უსახო, კულავ უნახავი თუალისა. მუნ იდუა რიყე თუალისა, ჴელწმინდად განათალისა. ჰსჩნდა მარგარიტი ოდენი, ბურთისა საბურთალისა. ვინმცა ჰქმნა რიცხჳ ოქროსი, ვერვისგან დანათუალისა:-
1350. იგი სახლი ორმოცივე, შიგან იყო გატენილი. ჰპოვეს ერთი ზარადახანა, აბჯრისათჳს ახლად ქმნილი. მუნ აბჯარი ყოვლი ფერი, ასე იდუა ვითა მწნილი. შიგან ერთი კიდობანი, დაბეჭდილი არ გახსნილი:-
1351. ზედა ეწერა აქა ძეს, აბჯარი საკჳრველია. ჯაჭუ მუზარადი ჯავშანი, ჴრმალი ბასრისა მჭრელია. თუ ქაჯნი დევთა შეებნენ, იყოს დღე იგი ძნელია. უმისჟამისოდ ვინც გაჰხსნას, არის მეფეთა მკულელია:-
1352. კიდობანი გაჰხსნეს ჰპოვეს, მუნ აბჯარი სამი ტანი. რასაცა ვით შეიმოსენ, მეომარნი სამნი ყმანი. ჯაჭჳ ჴრმალი მუზარადი, საბარკული მათი მჰგუანი. ზურმუხტისა ბუდებითა, იყუნეს ვითა ლუსკუმანი:-
1353. თითომან თჳთო ჩაიცუჱს, თავის თავს გამოჰსცდიდიან. ჯაჭუ მუზარადსა აბჯარსა, მართ ვერა ვერ მოჰკიდიან. ჴმალი რკინასა მოჰკრიან, ვით ბანბის მკედსა ჰსჭრიდიან. მათ უღირს ყოვლად ქუჱყანად, შევატყევ არ გაჰყიდიან:-
1354. ჰსთქუჱს ესე ნიშნად გვეყოფის, ვართო კარგითა ბედითა. ღ~თნ მოგვხედნა თუალითა, ზეგარდმო მონახედითა. აიღეს იგი აბჯარი, მკლავითა მბრძოლთ მომწყვედითა. თითო მათ ერთი ფრიდონის, ძღუნად ჰკრეს თოკ ზედაზედითა:-
1355. ოქროც რამე წაიტანეს, მარგარიტი ღარიბები. გამოჳდეს გამობეჭდეს, ორმოცივე საჭურჭლები. ავთანდილ ჰსთქუა ამას იქით, დავამაგრო ჴრმალსა ნები. ამას ღამე არსად წავალ, რა გათენდეს არ დავჰსდგები:-
1356. აქა მხატვარო დახატე, ძმად უმტკიცესნი ძმობილნი. იგი მიჯნურნი მნათობნი, სხჳსა ვერვისგან ჰსწრობილნი. ორნივე გმირნი მოყმენი, მამაცობისა ცნობილნი. რა ქაჯეთს მივლენ ისმინოთ, ომი ლახუართა სობილნი:-
1357. რა გათენდა გაემართნეს, წაიტანეს ასმათ თანა. ნურადინის ქუჱყანამდის, შეისჳან მათ უკანა. მუნ ვაჭარმან მწვე ძვირფასად, ცხენი მისცა არ უძღუანა. ავთანდილ კმა ყოლაუზად, სხუამცა ვინღა წაიტანა:-
1358. იარეს და ზედა შეხუდეს, ნურადინის მეჯოგეთა. ჯოგი ნახეს მოეწონათ, აქებდეს ცხენთ მაღალ ბრგეთა. მუნ ავთანდილს ჲინდო ეტყჳს, გაქმნევ კარგთა სიშმაგეთა. მოდი ფრიდონს გავლაღობნეთ, ჯოგსა მისსა მოვადგეთა:-
1359. ჯოგი წავუღოთ მოსრულნი, ვესმით ჯოგისა წაღებად. გამოემართჳს საომრად, ველთა სისხლითა საღებად. ანაზდად გჳცნობს გაჰკრთების, გულსა შეელმის დაღებად. ამოა კარგი ლაღობა, ლაღსა კულავ შეიქს ლაღებად:-
1360. დაიწყეს პყრობა ტაიჭთა, ფრიდონის უკეთესებსა. მუნ მეჯოგეთა ფანოსი, შეჰქმნეს მალ ჩაჰკრეს კვესებსა. უყივლეს ვინ ხართ მოყმენო, ვინ იქმთ საქმესა ზესებსა. ჯოგი მისია ვინ მტერსა, ჰკრავს ჴრმალსა არ აკუნესებსა:-
1361. მათ მშჳლდები დაიწოდეს, მეჯოგეთა გაეკიდნეს. მეჯოგენი მიიზახდეს, ჴმანი მათნი გაადიდნეს. გჳშველეთო გჳშველეთო, მეკობრეთა ამოგუწყჳდნეს. ჴმა შეიქნა შეიყარნეს, ფრიდონს ჰკადრეს არ დარიდნეს:-
1362. შეეკაზმა ფრიდონ შეჯდა, შეკაზმული გამოვიდა. ჴმა შეიქნა შეიყარნენ, რაზმი ველთა დაჰფარვიდა. იგი მზენი მოეგებნეს, ვის ზამთარი ვერ დაზრვიდა. დაეხურათ ზარადები, პირსა მათთა უფარვიდა:-
1363. რა ტარიელ ფრიდონ იცნა, ჰსთქუა ვნახეო ვინცა მინა. მუზარადი მოიხადა, გაღიმდა და გაიცინა. ფრიდონს უთხრა რასა ჰლამი, ჩუჱნი მოსლუა რად გეწყინა. პურად ავი მასპინძელი, მოგვეგებვი ომად წინა:-
1364. ფრიდონ მსწრაფლად გარდაიჭრა, დავარდა და თაყუანისჰსცა. იგინიცა გარდაუხდეს, მოეხჳვნეს აკოცისცა. ფრიდონ ღ~თსა ჴელაღპყრობით, უსაზომო მადლი მიჰსცა. დიდებულნი აკოცებდეს, იცნობდიან იგი ვისცა:-
1365. ფრიდონ უთხრა რასა ჰსდეგით, მოგელოდი უწინარე. მე მზა ვარო სამსახური, თქუჱნი რამცა დავიზარე. ჰგუანდა თუმცა შეყრილიყუნეს, ორნი მზენი ერთი მთუარე. ერთმანერთი დააშუჱნეს, გაემართნეს იქცეს გარე:-
1366. ფრიდონის სახლსა გარდახდეს, ორნიუჱ ტურფად გებულსა. ახლოს დაისუამს ავთანდილს, თჳსსა ძმად შეფიცებულსა. ტარიელ დაჯდა საჯდომსა, ოქსინო გარდაგებულსა. მათ უძღუნეს იგი აბჯარი, ფრიდონს ჭაბუკად ქებულსა:-
1367. უთხრეს ჯერ ჟამად არა გვაქუს, სხუა შენთჳს არმაღანია. მაგრამ ტურფანი მრავალნი, ქუჱ სამე გჳსხენ სხუანია. მან დაჰსდუა პირი მიწასა, არ დაიყოვნა ხანია. ჩემთჳს ამისი ბოძება, არს თქუჱნი შესაგუანია:-