1310. გამოვლნა ზღუანი ავთანდილ, მგზავრითა რითმე ნავითა. პირმხიარული აცორვებს, მართ ოდენ მარტო თავითა. მას შეყრა ტარიელისა, უხარის მით ჰამბავითა. ჴელგანპყრობილი გულითა, არს ღ~თისა საესავითა:-
1311. მოწურვილიყო ზაფხული, ქუჱყნით ამოსლუა მწუანისა. ვარდისფურცლობის ნიშანი, დრო მათის პაემანისა. ეტლისცუალება მზისაგან, შეჯდომა საროსტანისა. სულთქნა რა ნახა ყუაჳლნი, მან უნახავმან ხანისა:-
1312. აგრგჳნდა ცა და ღრუბელი, ჰსცროდეს ბროლისა ცუარითა. ვარდთა აკოცა ბაგითა, მითუჱ ვარდისა დარითა. უბრძანა გიჭურეტ თუალითა, გულტკბილად შემხედვარითა. მისად სანაცულოდ მოჳლხენ, თქუჱნთანა საუბარითა:-
1313. რა მოეგონის მოყუარე, ჰსდინდიან ცრემლნი მწარენი. ტარიელისკენ იარნა, მან გზანი საწყინარენი. უდაბურნი და უგზონი, უცხონი რამე არენი. სადაცა ნახის დაჰჴოცის, ლომვეფხი მოშამბნარენი:-
1314. ქუაბნი გამოჩნდა იამა, იცნა ჰსთქუა იგი კლდენია. სადაა ჩემი მოყუარე, და ვისთჳს ცრემლი მჰდენია. ღირსვარმცა ვნახო პირისპირ, უჰამბო რაცა მსმენია. არ მოსრულიყოს რაღა ვჰქმნა, ცუდ ჩემი განავლენია:-
1315. თუ მოსრულა უღონიოდ, შინა ხანსა არ დაზმიდა. მინდორს სადმე წაჳდოდა, მჴეცისაებრ ველთა ჰვლიდა. ჰსჯობს თუ შამბშამბ წავიარო, იგონებდა იხედვიდა. ესე ჰსთქუა და მიუქცია, მინდორთაკენ წამოვიდა:-
1316. მიაცორვებს და იმღერის, მხიარულითა გულითა. მართ სახელდებით უყიჳს, ჴმითა მით სიხარულითა. ცოტაი წავლო გამოჩნდა, მზე სინათლითა სრულითა. შამბისა პირსა ტარიელ, ჰსდგა ჴმლითა მომახულითა:-
1317. ტარიელს ლომი მოეკლა, მით ჴრმალსა სისხლი ჰსცხებოდა. შამბისა პირსა ქუჱითი, ჰსდგა ცხენი არა ჰხლებოდა. ყიჳლი ავთანდილისა, ესმოდა ეოცებოდა. შეხედა იცნა გაიქცა, მისკენ მირბოდა ჰხლტებოდა:-
1318. ჴრმალი გაჰსტყორცა ტარიელ, მიჰმართა თჳსსა ძმობილსა. ყმა ცხენისაგან გარდიჭრა, ჰგუანდა ეტლისა ჰსწრობილსა. მათ ერთმანერთსა აკოცეს, ჰგუანან ყელგარდაჭდობილსა. ჴმა ბულბულთ მჰსგავსად დაუტკბათ, ბაგით ვარდს ჰხშირად პობილსა:-
1319. ტარიელ მოჰსთქუა ტირილით, სიტყუა ნატიფი მჭევრები. სისხლისა ღუარმან შეღება, წითლად გიშრისა ტევრები. ალუასა წყარო ცრემლისა, მორწყავს ნაკადი ბევრები. რადგან შენ გნახე რა მგამა, პატიჟი მჭირდეს მე რვები:-
1320. ტარიელ ჰსტირს და ავთანდილ, სიცილით ეუბნებოდა. გაღიმდის ძოწი გააპის, კბილთაგან ელუა ჰკრთებოდა. (დ)აწ გაახლდების ყუაჳლი, ვარდი აქამდის ჰსჭნებოდა. (გ)ეტყოდა ვჰსცანო ჰამბაჳ, შენ რომე გიამებოდა:-
1321. ტარიელ უთხრა ჱე ძმაო, კმა არს დღეს რაცა მლხენია. ყოველი ჩემი სალხინო, მინახავს ნახვა შენია. სხუად ნუ ჰყოს ღ~თნ, წამალი არცა რა მოგისმენია. კაცმამცა სოფელს ვით ჰპოვოს, რაც არა საქმე ზენია:-
1322. რა ტარიელ არ შესჯერდა, ავთანდილცა არ დაჰსწყნარდა. მის ჰამბისა დაყოვნება, ვეღარ გაჰსძლო აუჩქარდა. გამოიღო რიდე მისი, ვინ ბაგეთა ვარდი ვარდა. რა ტარიელ ნახა იცნა, გამოუღო შემოვარდა:-
1323. წიგნი და კიდე რიდისა, იცნა და გაცაშალა მან. პირსა დაიდუა დაეცა, ვარდმან ფერითა მკრთალამან. სულნი გაექცნეს მოჰსდრიკნა, თაჳ გიშრისა ტალამან. მისნი ვერ გაჰსძლნეს პატიჟნი, კაენ ლამექ მშჳლდ მალამან:-
1324. ავთანდილ უჭურეტს ტარიელს, უსულოდ ქუჱმდებარესა. შეფრინდა შუჱლად მიმართა, მას არღა მოუბარესა. ვერა ვერ არგო დამწუარსა, სრულად ცეცხლ ნადებარსა. მისთა ნიშანთა სიცოცხლე, მათ მისი მიიბარესა:-
1325. ავთანდილ დაჯდა ტირილად, ჰსტირს ჴმითა შუჱნიერითა. ყორანსა გაგლეჯს ჰხშირჰხშირად, აფრთხობს ბროლისა ჭერითა. გახეთქა ლალი გათლილი, ანდამატისა კუჱრითა. მუნით წყარონი გამოჰჴდეს, ძოწსა ვამჰსგავსე ფერია:-
1326. პირსა იხოკს ღაწუთა სისხლი, ჩაჰსდიოდა მისსა მჭურეტსა. რაცა ვჰქმენო არ უქმნია, არცა შმაგსა არცა რეტსა. წყალი ჰსწრაფით რად დავასხი, ცეცხლსა ძნელად დასაშრეტსა. ჩქარად ეცეს ვერ გაუძლებს, გული ლხინსა მეტისმეტსა:-
1327. მე მოვჰკალ ჩემი მოყუარე, რა მმართებს გაწბილებულსა. თავსა ვაბრალებ საქმესა, არ სმენით გაგონებულსა. ცრუ კაცი კარგა ვერა იქმს, საქმესა გაძნელებულსა. თქმულა სიწყნარე გმობილი, ჰსჯობს სიჩქარესა ქებულსა:-
1328. უცნობოქმნილი ტარიელ, ძეს მჰსგავსად ნატუსალისად. ავთანდილ ადგა გამოვლნა, შამბი საძებრად წყალისად. მან ჰპოვა სისხლი ლომისა, მოაქუს დავსებად ალისად. მკერდსა დაასხა გავეხდა, ლაჟუარდი ფერად ლალისად:-