1405. მათ ერთმანერთსა აკოცეს, დგანან ყელგარდაჭდობილნი. კულავ შეეწებნეს ჴშირჴშირად, ვარდნი ბაგეთად პობილნი. აწ ესენიცა აღჳდეს, შეკრბნენ სამნივე ძმობილნი. მას მზესა მიჰსცეს სალამი, წადგეს მართ ვითა ხმობილნი:-
1406. მზე მოეგება პირითა, ტურფითა მოცინარითა. აკოცა თჳსთა მშუჱლელთა, ლაღმან ცნობითა წყნარითა. მათ მდაბლად მადლი უბრძანა, სიტყჳთა მით ნარნარითა. სამნივე ერთგან უბნობდეს, ტურფითა საუბარითა:-
1407. ტარიელსცა უსალამეს, მას ალჳსა მორჩსა ვით ხეს. მიულოცეს გამარჯუჱბა, ერთმანერთი მოკითხეს. არა ჰსჭირდა არ ინანეს, რომ აბჯარი არ გაითხეს. თავნი თჳსნი გაალომნეს, თჳსნი მბრძოლნი იშვლეს ითხეს:-
1408. სამასისა კაცისაგან, ას სამოცი შეჰყოლოდა. ფრიდონს უმძიმს სპათა თჳსთა, მაგრამ ერთკერძ უხაროდა. მონახეს და არ აცოცხლეს, რაც მებრძოლი დარჩომოდა. რომე ჰპოვეს საჭურჭლენი, აწმცა თუალჳთ ვით ითქმოდა:-
1409. მოჰკრიფეს ჯორი აქლემი, რაცა ვით ჰპოვეს მალები. სამიათასსა აჰკიდეს, მარგარიტი და თუალები. თუალი ყველაჲ დათლილი, იაგუნდი და ლალები. იგა მზე შესვეს კუბოსა, არს მათგან განაკრძალები:-
1410. სამოცი კაცი დააგდეს, ქაჯეთსციხის მცუჱლია. წამოიყუანეს იგა მზე, მათიღა წაგურა ძნელია. ზღუათა ქალაქსა დამართეს, თუცა გზა მუნით გრძელია. ჰსთქუჱს ფატმან ვნახოთ მუქაფა, გვაძს მისი გარდუხდელია:-
1411. ზღუათა მეფისა წინაშე, გაგზავნა მახარობელი. შესთუალა მოველ ტარიელ, მტერთა მძლე სრჳთ მჰსპობელი. ქაჯეთით მამყავს ჩემი მზე, ჩემი ლახუართა მსობელი. მწადიან გნახო პატიჳთ, ვითა მამა და მშობელი:-
1412. აწ მე მაქუს ქაჯთა ქუჱყანა, და მათი დანადებია. მეფეო კარგი ყუჱლაჲ, მე თქუჱნგან წამკიდებია. ფატმანს უჴსნია ჩემი მზე, ჰსდედებია და სდებია. მისად მუქაფად რა გიძღუნა, მძულს ცუდი ნაქადებია:-
1413. მოდი გუნახე გაჳარდეთ, ქუჱყანასა შენსა ვირე. სრულად ქაჯთა სამეფოსა, გიძღუნი ჩემგან შეიწირე. კაცნი შენნი შეაყენენ, ციხე მაგრად დაიჭირე. მე ვისწრაფი ვერა გნახავ, შენ წამოდი ჩემკერძ ირე:-
1414. თქუჱნ უბრძანეთ ჩემმაგიერ, უსენს ქმარსა ფატმანისსა. გამოგზავნოს იამების, ნახუა მისი ჴსნილსა მისსა. მისგან კიდე ინატრიდა, ჭურეტასამცა სხუადღა ვისსა. ვინ მზესაცა უნათლეა, ასე ვითა ბროლი ფისსა:-
1415. რა კაცი ტარიელისა, ესტუმრა ზღუათა მფლობელსა. წესია გული განჰკრთების, ჰამბავსა გასაკრთობელსა. მისცა მადლი და დიდება, ღ~თსა მართლისა მბჭობელსა. მაშინვე შეჯდა არ უნდა, მისლუა სხუასაღა მჰჴმობელსა:-
1416. ბარგი აჰკიდა გააგო, ქმნა ქორწილისა მათისა. მას მიაქუს რიცხჳ ტურფათა, არ სიდიადე სათისა. ფატმან ჰყავს თანა იარეს, სავალი დღისა ათისა. უხარის ნახუა ლომისა, და მზისა ჴმელთა მნათისა:-
1417. შორს გაეგებნეს სამნივე, დიდსა მეფესა ზღუათასა. გარდახდეს ტკბილად აკოცეს, გარეჰსწყდეს ჯარსა სპათასა. შეასხეს ქება ტარიელს, მან მადლი გაუათასა. ქალი რა ჰნახეს ჰსტრფიალობს, შუქსა მას ბროლ ბაკმათასა:-
1418. ფატმანხათუნს მისსა მჭურეტსა, ედებოდა ცეცხლი ცხელი. მოეხჳა გარდუკოცნა, ჴელი ფერხი პირი ყელი. იტყჳს ღ~თო რა გემსახურო, გამინათლე რადგან ბნელი. ვჰსცან სიმოკლე ბოროტისა, კეთილია შენი გრძელი:-
1419. ქალი ფატმანს ეხვეოდა, ტკბილად ეტყჳს არ გამწყრალი. ღ~თნ გული განმინათლა, მწუხარებით შუქ გამქრალი. აწ ასე ვარ გავსებული, წინას ვიყავ ვითა მცხრალი. მზემან სხივნი შემომადგნა, ვარდი მით ვჰსჩან არ დამზრალი:-
1420. ზღუათა მეფე გარდაიხდის, მუნ ქორწილსა მეტად დიდსა. ქაჯეთიცა დაუმადლა, არ გაუშუა დღესა შვიდსა. უხუად გაჰსცემს საბოძუარსა, საჭურჭლესა ანაკიდსა. პერპერასა დაფანტულსა, ზედან ჰსცუჱთდენ ვითა ხიდსა:-
1421. მუნ იდჳს გორი ლარისა, სტავრისა და ატლასისა. ტარიელს უძღუნა გჳრგჳნი, ვერ დანადები ფასისა. იაგუნდისა მჰრთელისა, ყჳთლისა მეტად ხასისა. კულავ ერთი ტახტი ოქროსი, წითლისა მართ ხალასისა:-
1422. ნესტანდარეჯანს ყაბაჩა, უძღუნა შემკული თუალითა. იაგუნდითა წითლითა, ბალახშითა და ლალითა. დასხდეს ორნივე ქალყმანი, პირითა ელუა მკრთალითა. მათნი მჭურეტელნი დაიწუნეს, ცეცხლითა მით ახალითა:-
1423. ავთანდილს და ფრიდონს, უძღუნა უსაზომო დიდი ძღუჱნი. ძჳრფასისა უნაგირთა, უკეთესი თჳთო ცხენი. თჳთო კაბა თვლით აღვსილი, უცხო ფერთა შუქთა მფენი. მოახსენეს მადლი რა ვჰსთქუათ, სჳანმცა არს დავლა თქვენი:-