1385. ტარიელ უთხრა მე თქუჱნი, ვჰსცან გმირთა მეტი გმირობა. თქუჱნსა ძალგულსა თქუჱნივე, ჰგავს თათბირობა პირობა. ვიცი გწადსთ ომი ფიცხელი, არ ცუდი ჴრმალთა ღირობა. კაციმცა მაშინ თქუჱნ გახლავსთ, რა ომმან ჰქმნას გაჭირობა:-
1386. მაგრამ იყუჱნით ჩემთჳსცა, საქმისა რასმე ჰრჩევითა. ჴმა ესმას ჩემსა ხელმქმნელსა, ზედა გადმოდგეს მზე ვითა. თქუჱნ გქონდესთ ომი ფიცხელი, უომრად მნახოს მე ვითა. ესე მე დამსურის ნუ უბნობთ, სიტყჳთა თქუჱნ სათნევითა:-
1387. მაგა თათბირსა ესე ჰსჯობს, ვჰოთ ჩემი მონახსენები. გავიყოთ კაცი ას ასი, რა ღამე ჰსჩნდეს ნათენები. სამთავე სამგნით მივმართოთ, ფიცხლად დავჰსწკიპოთ ცხენები. მოგვეგებვიან ვემცრობით, ჩუჱნ ჴრმალსა მივჰსცემთ მძლე ნები:-
1388. ფიცხლად შევებნეთ შევჰსჯარნეთ, ვერ მოგვასწრებენ კარებსა. სამთაგან ერთი შეუვალთ, სხუა გარეთ ვჰსცემდეთ გარებსა. მან ერთმან შიგნით მყოფნი და, მისცეს სისხლისა ღუარებსა. ჴელი კულავ მივჰყოთ აბჯარსა, მას ჩუჱნგან მძლედ ნახმარებსა:-
1389. ფრიდონ უთხრა შემიგია, გამიგია ვიცი მე რა. მაგა ცხენსა ჩემეულსა, მოასწრობენ კართა ვერა. ოდეს გიძღუჱნ არ ვიცოდი, ქაჯეთს გვინდა ქაჯთა მზერა. თუარა ყოლა არ გიძღუნიდი, გითხრა ჩემი სიძუნწე რა:-
1390. ფრიდონ ლაღი ამხანგობს, საუბართა ესოდენთა. ამაზედან გაიცინეს, მათ წყაროებრ სიტყუა ბრძენთა. ერთმანერთსა ალაღობნეს, ლაღობით მსმენთ მომალხენთა. გარდახდეს და დაეკაზმნეს, უკეთესთა შესხდეს ცხენთა:-
1391. კულავ ერთმანერთსა მიუგეს, სიტყუანი არ პირმკუახები. დაასკუნეს იგი თათბირი, ტარიას განაზრახები. გაიყუჱს კაცი ასასი, ყუჱლაჲ გმირთა სახები. ცხენებსა შესხდეს აიღეს, მათ მათი ჩაბალახები:-
1392. იგი ჭაბუკნი შუქითა, ვნახენ მზისაცა მეტითა. მათ სამთა შჳდნი მნათობნი, ჰფარუჱნ ნათლისა სვეტითა. ტარიელ შავსა ზედა ზის, ტანითა მით წერწეტითა. დალივნეს მტერნი ომითა, ვითა მჭურეტელნი ჭურეტითა:-
1393. ჩემი ესე ნათქუამი, მათი სახე და დარია. რა ზედა ჰსწჳმდეს ღრუბელი, და მთათა აღტყდეს ღუარია. მოვა და ჴევთა მოგრაგნის, ისმის ზათქი და ზარია. მაგრამ რა ზღუათა შეერთჳს, მაშინ ეგრეცა წყნარია:-
1394. თუცა ფრიდონ და ავთანდილ, სიკეთე მიუწთომნია. მაგრამ ტარიას შებმანი, არ ვისგან მოსანდომნია. მზე მნათობთაცა დაჰფარავს, არცაღა ნათლად ჴომნია. აწ იყურებდით მჰსმენელნო, გესმნეთ ფიცხელნი ომნია:-
1395. სამთავე სამად გაიყუჱს, თჳთომან თჳთო კარები. თანა ჰყუათ კაცი სამასნი, ყუჱლაი გმირთა დარები. მას ღამით უქმნეს სადარნო, უცრუო ანაჩქარები. გათენდა შესხდეს მიმართეს, თავის თავს ჰქონდათ ფარები:-
1396. პირუჱლ ამოდ მიდიოდეს, მგზავრთა ვიეთთმე მაგიერად. მათ შიგნითთა ვერა უგრძნეს, ვერცა დახუდეს გულჴმიერად. გულსა შიში არა ჰქონდათ, ამოდ ჰსდგეს და ნებიერად. მიდგეს გარე მუზარადნი, დაიხურეს ჟამიერად:-
1397. ანაზდად ცხენნი გაჰქუსლეს, მათრახმან შეჰქმნა წრტიალი. რა ნახნეს კარნი გაახუნეს, ქალაქით გაჰხდა ზრიალი. სამთავე სამგნით მიმართეს, თავსა მით უყუჱს რიალი. იკრეს ნობსა და დაბდაბსა, შეიქნა ბუკთა ტკრციალი:-
1398. მაშინ ქაჯეთს მოიწია, უსაზომო რისხუა ღუთისა. კრონოს წყრომით შემხედუჱლმან, მოიშორვა სიტკბო მზისა. მათვე რისხჳთ გარდუბრუნდათ, ბორბალი და სიმგრგულე ცისა. ველნი მკუდართა ვერ იტევდა, გადიადდა ჯარი მკუდრისა:-
1399. კაცსა უკრავად დაბნედდის, ჴმა ტარიელის ხაფისა. აბჯარსა ჰფრეწდის გაცუდდეს, სიმაგრე ჯავშან ქაფისა. სამგნითუჱ კართა შესჯარნეს, ჭირნი არ ნახეს კაფისა. რა ქალაქს შეჰჴდეს შეიქნა, სიხარკე ციხეს ჰსწრაფისა:-
1400. ავთანდილ და ლომი ფრიდონ, შიგნით ერთად შეიყარნეს. მტერნი სრულად აეწყჳტნეს, სისხლნი მათნი მოეღუარნეს. უყივლეს და ერთმანერთი, ნახეს დიდად გაეხარნეს. ჰსთქუჱს ტარიელ რა იქნაო, მისად ჭურეტად თუალნი არნეს:-
1401. ერთმანცა არვინ იცოდა, ვერც რა ჰსცნეს ტარიელისა. ციხისა კარსა მიმართეს, რიდი არ ჰქონდათ მტერისა. მუნ ნახეს რიყე აბჯრისა, ნალეწი ჴრმალთა წვერისა. ათი ათასი ნობათი, უსულო მჰსგავსი მტვერისა:-
1402. ციხისა მცუჱლნი ყოველნი, იდუა მართ ვითა სნეული. თავით ფერხამდინ დაჭრილნი, აბჯარნი მუნ დახეული. ციხისა კარნი განხმულნი, კართა ნალეწი სრეული. ჰსცნეს ნაქმრად ტარიელისად, ჰსთქუჱს საქმე არს ეს მისეული:-
1403. გზანი დაჰხუდეს შეკაფულნი, ავიდეს და აძურეს ჴურელსა. ნახეს მზისა შესაყრელად, გამოეშო მთუარე გველსა. მუზარადი მოეხადა, ჰშუჱნის აკვრა თმასა ლელსა. მკერდი მკერდსა შეეწებათ, გარდაეჭდო ყელი ყელსა:-
1404. ეხვეოდეს ერთმანერთსა, ჰკოცნიდეს და ცრემლნი ღუარნეს. ამას ჰგუანდეს ოდეს ერთგან, მუშთარ ზუალ შეიყარნეს. მზე რა ვარდსა შემოადგეს, დაჰშუჱნდეს და შუქნი არნეს. აქანამდის ჭირნახულთა, ამას იქით გაიხარნეს:-