1462. რა გამისრულდეს ესენი, ჩემნი გულისა ნებანი. მაშინღა მივალ არაბეთს, მამხუდეს მის მზისა ხლებანი. მას ოდეს ჰნებავს დამივსოს, ამა ცეცხლისა დებანი. სხუა თქუენგან არა არ მინდა, მძულან რასაცა თნებანი:-
1463. რა ფრიდონ ჰკადრა ტარიელს, ესე სიტყუანი ყმისანი. მან ჰბრძანა მაგას არა ვიქ, ამას არ უნდა მისანი. ვითა მან ჰპოვა მიზეზი, ჩემისა სულთა დგმისანი. ეგრევე მანცა სათჳსოდ, ნახოს ძალგული ძმისანი:-
1464. მიდი უთხარ ჩემაგიერ, სიტყუა ჩემგან არ სათნები. მე შენისა გამზრდელისა, უნახავი არ დავჰსდგები. ვეჭუ მრავალი დამეჴოცოს, მონა მისგან საყუარლები. ვითხოვ ყოლე შენდობასა, აგეთიღა მოვბრუნდები:-
1465. ესე უთხარ ამის მეტსა, მოციქულობ ნურას ნუო. ხუალე წასლუა არ დავჰშალო, არცა სიტყუა გავათუო. მე არ მიზამს არაბთ მეფე, რომე თხოვა გავიცრუო. ამოდ ვჰსთხოვო ქალი თჳსი, შევეხვეწო შევაგუო:-
1466. უანბო ფრიდონ ავთანდილს, ტარიას მოციქულობა. არ დადგებისო ცუდია, შენგან ცდისაღა ქმნულობა. მას დაუმძიმდა მოედუა, კულავ გულსა კუამლ ალმულობა. ასრე ჰჴამს რიდი მეფეთა, ყმათაგან მოკრძალულობა:-
1467. ავთანდილ მივა მუჴლმოყრით, ტარიას შესახუჱწელად. ფერჴთა ეხუჱვის აკოცებს, აღარ შეხედავს ზე წელად. ეტყჳს კმა რაცა შევჰსცოდე, როსტენს წლეულად მე წელად. კულავ ნუ მყოფ ერთგულებისა, გამტეხლად დაცამლეწელად:-
1468. რასაცა ჰლამი არ მოგცემს, მას ღ~თისა სამართალია. გამზრდელსა ჩემსა ვით ვჰკადრო, მე საქმე სამუხთალია. მე მისთჳს ჴელი ვით გავჰსძრა, ვინ ჩემთჳს ფერნამკრთალია. ვით მოიხმაროს მონამან, პატრონსა ზედა ჴრმალია:-
1469. ეგე საქმე მე და ჩემსა, საყუარელსა შეგვამდურვებს. ვა თუ გაწყრეს გაგულისდეს, კუშტი გულსა შეიურვებს. ჰამბავსაცა დამიძჳრებს, ჭურეტისათჳს მამასურვებს. შენდობასა ჴორციელი, კაცი ვერღა დამიურვებს:-
1470. ტარიელ უთხრა სიცილით, მან მზემან შუქთა მფენამან. ჴელი მოჰკიდა ავთანდილს, ამართა ააყენა მან. მიყოო კარგი ყუჱლაი, მოხმარებამან შენამან. მაგრამ ჰსჯობს შენცა გალხინოს, ჩემმან შენითა ლხენამან:-
1471. დია მძულს მეტი მოყურისა, შიში კრძალუა და რიდობა. მძულს გაუწყვეტლად კუშტობა, და სულმძიმობა დიდობა. თუ მოყუარეა გულისა, ჰქმნას ჩემკენ მონაზიდობა. თუ არ მე ჩემდა იგ მისდა, დია ჰსჯობს კიდისკიდობა:-
1472. მე ვიცი გული საშენოდ, შენისა მე შემყრელისა. არ ეწყინების ჰსტუმრობა, შენისა მე შემყრელისა. რადმცა რა ვჰკადრე მეფესა, თხრობა რასაცა ჭრელისა. ოდენ ნახჳსა მათისა, ტრფობა მაქუს სანატრელისა:-
1473. ამას ოდენ მოვახსენებ, მუდარით და შევრდოვნებით. რომე მოგცეს ქალი თჳსი, მან თჳსისა კეთილნებით. რადგან ბოლოდ შეყრაუჱარს, სიშორითა რადმც დაჰსდნებით. დააშუჱნეთ ერთმანერთი, კიდიდკიდე ნუ დაჰსჭკნებით:-
1474. რა ავთანდილ ტარიასგან, ჰსცნა წასლუასა არ დაჰშლიდა. არა ჰკადრა შეცილება, საუბარსა ზედან ჰრთვიდა. ფრიდონ კაცთა დარჩეულთა, სათანაოდ გარდაჰსთვლიდა. გაღანამცა თანა წაჰყუა, მათთანაუჱ გზასა ვლიდა:-
1475. ამ საქმესა დაფარულსა, ბრძენ დიონოს განაცხადებს. ღ~თი კარგსა მოავლინებს, არა ბოროტს არ დაბადებს. ავსა წამერთ შეამოკლებს, კეთილს ხანგრძლად გააკულადებს. თავსა მისსა უკეთესსა, უზადოჰყოფს არ აზადებს:-
1476. ფრიდონისით გაემართნეს, იგი ლომნი იგი მზენი. თანა მოჰყავსთ პირი მზისა, ქალი მჭურეტთა ამაზრზენი. ჰკიდავს ბროლსა ყორნისბოლო, დაწყობილი დანათხზენი. მუნ ბალახშსა აშუჱნებდა, სინატიფე სინაზენი:-
1477. იგა მზე უჯდათ კუბოსა, და აგრე არონინებდეს. მინადირობდეს ნადირსა, მუნ სისხლსა დაადინებდეს. სადაცა დაჰხუდისთ ქუჱყანა, მჭურეტელთა მოალხინებდეს. მოეგებნიან ჰსძღნობდიან, აქებდეს განუსუჱნებდეს:-
1478. მას ჰგუანდეს თუმცა სამყაროს, მზე უჯდა შუა მთუარეთა. იარნეს დღენი მრავალნი, ლაღთა ჰბრძნად მოუბარეთა. შიგან მათ დიდთა მინდორთა, ყოვლგნით კაცმიუმხუდარეთა. სად ყოფილიყო ტარიელ, მიხუდეს მის კლდისა არეთა:-
1479. ტარიელ ჰბრძანა მე მმართებს, დღეს თქუჱნი მასპინძელობა. მუნ მივალ სადა ვჰყოფილვარ, მქონდა სად ძნელი ხელობა. ჰჴამს გვიმასპინძლოს ასმათმან, მას უძს ჴორცისა ჰჴმელობა. მე რომე გიძღუნით ტურფათა, ვეჭუ აქოთ ლარისა ჭრელობა:-
1480. მივიდნენ შიგან გარდახდენ, ქუაბსა მას დიდთა კლდეთასა. ასმათს უძს ჴორცი ირმისა, ჰყეფს მასპინძლობა კვეთასა. ამხანაგობდეს ლაღობდეს, წასლუასა მათ საქმეთასა. ღ~თსა ჰმადლობდეს შეცულასა, ლხინად ჭირისა დღეთასა:-