1291. რაცა ვიჩივლე ბედისა, ჩემისა კმა საჩივარად. ჰსცან სამართალი მართალი, გულისა გულსა მივარად. შენთჳს მოვჰკუდები გავჰხდები, ყორანთა დასაყივარად. ვირე ცოცხალვარ მეყოფი, სატირლად და სატკივარად:-
1292. აჰა ინიშნე ნიშანი, შენეულისა რიდისა. გარდმიკუჱთია ალამი, ჩემო ერთისა კიდისა. ესეღა დამრჩეს სანაცულოდ, მის იმედისა დიდისა. რისხჳთ მობრუნდა ბორბალი, ჩუჱნზედა ცისა შჳდისა:-
1293. ესე წიგნი საყუარელსა, მჳსსა თანა მინაწერი. რა დაწერა გარდაჰკუჱთა, მას რიდისა ერთი წვერი. თავმოხდილსა დაუშუჱნდა, სისხო სიგრძე თმათა წვერი. ალჳსაგან სუნი მოჰქრის, ყორნის ფრთათ მონაბერი:-
1294. იგი მონა წამოჳდა, გულანშაროს მომავალი. წამს შევიდა ფატმანისას, დღე იარა არ მრავალი. რა ავთანდილს გაუსრულდა, საქმე თჳსი სასურვალი. ჴელაპყრობით ღ~თსა მადლობს, ცნობა სრული არა მთურალი:-
1295. ფატმანს უთხრა გამისრულდა, ჟამად საქმე საწადელი. დიდი შენი მოჭირვება, ჩემგან არის გარდუხდელი. წავალ დგომად აღარა მცალს, დრო მოსულა შარშანდელი. ფიცხლავ ქაჯეთს მოჳყუანო, მათი მომსპობ მოწყუჱდელი:-
1296. ხათუნმან უთხრა ჱე ლომო, ცეცხლი აწ უფრო ცხელდების. მოეშორების ნათელსა, გული ამისთჳს ჰბნელდების. ისწრაფე ჩემი ნუ გაგვა, ხელი ეგრეცა ხელდების. თუ ქაჯნი მოგესწრებიან, მუნ მისლუა გაგიძნელდების:-
1297. ყმამან ფრიდონის მონანი, იჴმნა თჳსთანა ხლებულნი. უბრძანა მკუდარნი აქამდის, აწღა ვართ დაცოცხლებულნი. რაცა გჳნდოდა მისითა, ჰსმენითა გახარებულნი. ჩუჱნთა მტერთანი გიჩუჱნნე, წყლულნი მით ვაგლახებულნი:-
1298. მიდით და ფრიდონს უჰამბეთ ჰამბაჳ არ ნაცქაფავი. მე ვერა ვნახავ ვისწრაფი, გზა ჩემი არს ნასწრაფავი. მან გააჴაფოს ჴმა ჴაფი, კულავ უფრო გასაჴაფავი. თქუჱნ მოგცე ლარი ყუჱლაი, მე ჩემი ნაალაფავი:-
1299. ჩემსა ზედა დიდი არის, ვალი თქუჱნგან დანადები. მადლსა სხუაებრ გარდაჳხდი, თუღა ფრიდონს შევეყრები. აწ წაიღეთ ყუჱლაკაჴჲ, მეკობრეთ ნავსშთა ნადები. ამისმეტსა ვერას მოგცემ, ვიცი ამად გეძუნწები:-
1300. სახლი არა მაქუს არ ძალმიძს, გაცემა საბოძუარისა. მისცა მართ სავსე ხომალდი, რიცხჳ ტურფა ლარისა. უბრძანა წადით წაიღეთ, გზა წარვლეთ მისვე არისა. ფრიდონს მიართჳთ უსტარი, ჩემგან ძმად ნაფიცარისა:-
1301. დაწერა ფრიდონ მაღალო, სუჱ სრულო მეფეთ მეფეო. ლომისა მჰსგავსო ძალგულად, მზეო შუქ მოიეფეო. მოვლენილო და მორჭმულო, მტერთა სისხლისა მჩქეფეო. უმცროსმან ძმამან სალამი, შორი შორ დავიყეფეო:-
1302. ჭირნი ვნახენ და მოცამხვდა, ნაცუალი ჭირნახულისა. კარგა მოხდომა საქმისა, ჩემისა განზრახულისა. მიცნია მართლად ჰამბავი, პირისა მზედ სახულისა. დამარჩენელი ლომისა, მის ქუჱსკნელს დამარხულისა:-
1303. იგი მზე ქაჯთა მეფასა, ჰყავს ქაჯეთს პატიმარია. მუნ მისლუა მიჩანს თამაშად, თუცა გზა საომარია. ნარგიზთა წვიმა ბროლისა, ჰსწჳმს ვარდი ნაწჳმარია. ჯერ ქალსა ქაჯნი არ ახლავნ, მაგრამ სპა უჰამარია:-
1304. გულმხიარული ვიხარებ, ამად არ ცრემლი მმილდების. სადაცა შენ და შენი ძმა, ხართ ძნელი გაადჳლდების. რაცა მოგინდესთ უცილოდ, იქმთ იგი არ აქცილდების. არ თურე კაცმან დაგიდგას, ვეჭუ კლდეცა გაგილბილდების:-
1305. აწ შემინდევ ვერა გნახე, შორს ამისთჳს წაგიარე. გზა გზა ყოვნად აღარა მცალს, პატიმრად არს იგი მთუარე. ადრე მოვალთ მხიარულნი, ჩუჱნის ნახჳთ გაიხარე. ამისმეტი რაღა გკადრო, ძმასა ძმურად მოეხმარე:-
1306. ამა მონათა ჩემზედა, გარდაუხდელი გულია. ამოდ მმსახურეს თქუჱნიმცა, გული ამათთჳს სრულია. ქება რად უნდა მას ვინცა, თქუჱნთანა ხანდაზმულია. მჰსგავსი ყუჱლაი მჰსგავსსა ჰშობს, ესე ბრძენთაგან თქმულია:-
1307. ესე უსტარი დაწერა, შეკრა და წაცახჳა მან. მისცა ფრიდონის მონათა, ვარდმან და თმითა იამან. შესთუალა ზეპირ რაც ჰხამდა, სრულად მართ ვითა ჰგიამან. მათ მარგარიტი უჩუჱნის, ძოწისა კარმან ღიამან:-
1308. მონახა ჰპოვა ავთანდილ, ნავი მისისა მჴარისა. გამოემართა იგი მზე, პირითა სავსე მთუარისა. მაგრა დაგდება უმძიმდა, ფატმანის გულმწუხარისა. მისთა გამყრელთა ნაკადი, ჩაჰსდის სისხლისა ღუარისა:-
1309. ფატმან უსენ და მონანი, ჰსტირან ცრემლითა ცხელითა. იტყჳან მზეო რა გჳყავ, დაგვწვენ ცეცხლითა მწველითა. რად დაგვაბნელე შენისა, მოშორუჱბისა ბნელითა. დაცაგვმარხენო ჴელითა, ჩუჱნისა დამმარხუჱლითა:-