1443. მივიდეს სადა ქალაქი, ტურფა მულღანზარზარია. ჰსცემდეს ბუკსა და ტაბლაკსა, გაჰჴდა ზათქი და ზარია. დაფდაფისა და ქოსისა ჴმა, ტურფად შენათხზარია. მოატყდეს მოქალაქენი, დააგდეს მუნ ბაზარია:-
1444. შუკათა მოდგეს ვაჭარნი, ყოვლგნით მჭურეტელთა ჯარია. შორს უარებდეს სარანგნი, ჴელთა აქუსთ მათ აბჯარია. მოიჯრებოდეს ჯალაბნი, სარანგთა დამსაჯანია. მათად საჭურეტლად, მიშუჱბა მუნ მათგან სააჯარია:-
1445. გარდაჰხდეს ფრიდონისასა, სრა ნახეს მოსაწონები. გამოეგებნეს მრავალნი, ოქროს სარტყლითა მონები. ფერჴთა საფენლად ოქსინო, მართ მათგან არს ნაქონები. თავსა აყრიდეს ოქროსა, ჰხუჱტს ჯარი მუნ ნარონები:-
1446. მათ ქალყმათათჳს საჯდომი, დაედგა თეთრ ძოწეული. წითელ ყვითლითა თუალითა, ზედა კეკლუცად ფრქვეული. ავთანდილისთჳს ყვითელი, და შავი ერთგან რეული. მოჳდეს დაჰსხდეს მჭურეტელნი, ვჰსცან მათთჳს სულმილეული:-
1447. მგოსანები მოდგეს ისმოდა, ჴმა სიმღერისა ტკბილისა. ქორწილი ჰქმნეს და გამრავლდა, ძღნობა ლარისა ლბილისა. ფრიდონის პურად კარგისა, არ მასპინძლისა წბილისა. ნესტანდარეჯანს უშუჱნის, ღიმილი ჩენა კბილისა:-
1448. მოიღეს ძღუჱნი უსახო, ფრიდონის არ ალქატისა. ცხრა მარგარიტი სიდიდით, მართ ვითა კვერცხი ბატისა. კულავ ერთი თუალი სამჰსგავსო, მზისა შუქმონამატისა. მას წინა ღამით ძალედუა, მხატუარსა ხატვა ხატისა:-
1449. კულავ უძღუნა თჳთო ფარღული, გარდასაყრელი ყელისა. მრგულად დათლილი თუალისა, იაგუნდისა მჰრთელისა. კულავ მოაქუს ერთი ტაბაკი, მძლედ საჭირავი ჴელისა. ავთანდილისთჳს ლომისა, ძღუჱნი ფრიდონის ქველისა:-
1450. იგი ტაბაკი სავსეა, მარგარიტითა სხჳლითა. ავთანდილს უძღუნა ყუჱლა, არა სიტყჳთა წბილითა. აივსო სახლი სტავრითა, და ოქსინოთა ლბილითა. ტარიელ მადლი უბრძანა, ლაღმან სიტყჳთა ტკბილითა:-
1451. ფრიდონისგან უსაზომო, ქორწილია დღესა რუასა. ყოვლთა დღეთა მიართმევდენ, უფასოსა ძღუჱნსა მზასა. დღე და ღამე არ გაჰსწყუჱტდის, ჩაღანა და ჩანგი ჴმასა. აჰა მიხუდეს შესაფერნი, ყმა ქალსა და ქალი ყმასა:-
1452. ტარიელ ფრიდონს უბრძანა, დღე ერთ სიტყუჱბი გულისა. არს გული თქუჱნი საჩემოდ, უფროსი ძმისა სრულისა. არ გემუქფების სიცოცხლე, არცა მოცემა სულისა. მე თქუჱნგან ვჰპოვე მოკუდავმან, ჩემი წამალი წყლულისა:-
1453. ავთანდილისგან შენც იცი, ჩემთჳს თავისა დადება. აწ მე მაქუს ნაცულად მისისა, მოხმარებისა წადება. შენ მიდი ჰკითხე რა უნდა, მან ჰქმნას ამისი ცხადება. ვითმან დამივსო სახმილი, ეგრე მისიცა კმა დება:-
1454. უთხარ ძმაო რა გარდიხდის, შენგან ჩემზედ ჭირნახულსა. ღ~თი მოგცემს წყალობასა, თჳსსა ზეცით დასახულსა. თუ ვერა ვიქმ საწადელსა, შენსა შენთჳს განზრახულსა. არა ვნახავ სახლსა ჩემსა, არ დარბაზსა არცა ხულსა:-
1455. აწ მითხარ ჩემგან რა გინდა, ანუ რათ მოგეხმარები. ვარჩევ წავიდეთ არაბეთს, იყავ ჩემიცა მარები. ტკბილი სიტყჳთა გავმართოთ, და ჴლმითა საომარები. თუ შენ შენს ცოლსა არ შეგყრი, მე ჩემსას არ ვექმარები:-
1456. რა ფრიდონ უთხრა ავთანდილს, ტარიას მოციქულობა. მას გაეცინნა გაღიმდა, ჰშუჱნოდა მხიარულობა. ჰსთქუა თუ მეშუჱლი რად მინდა, მჭირს არავისგან წყლულობა. ჩემი მზე არცა ქაჯთა ჰყავსთ, არცა აქუს ლხინ ნაკლულობა:-
1457. ჩემი მზე ტახტსა ზედა ჰზის, მორჭმული ღ~თისა ნებითა. საკრძალაჳ და უკადრი, მყოფი არ ვისგან ვნებითა. არცა რა უმძიმს ქაჯთაგან, არცა გრძნეულთა გრძნებითა. მას ზედა შუჱლა რად მინდა, რად მეჭუ რასაცა თნებითა:-
1458. რა მოვა ჩემთჳს განგება, ზეცით მოსრულნი ზენანი. ღ~თი ინებებს მომივლენს, მომცესცა გულთა ლხენანი. მაშინღა მამხუდეს მოკუდავსა, მზისა ელვათა ფენანი. უმისჟამისოდ ცუდია, ჩემგან მიდამო ჰრბენანი:-
1459. მიდი და ჰკადრე ტარიელს, პასუხი ჩემგან თხრობილი. მადლი რად უნდა მეფეო, ხარ დიდად რადმე ლმობილი. ვარ მუცლითგანვე დედისა, თქუჱნად სამონოდ შობილი. ღ~თნ მუნამდის მიწა მჰყოს, ვირ მეფე იყო ცნობილი:-
1460. გებრძანა შეყრა მწადიან, საყუარელისა შენისა. ეგე არს მჰსგავსი გულისა, ლმობიერისა თქუენისა. მუნა მე გლახ ჴრმალი არ მიკუჱთს, არცა სივრცელე ენისა. მიჯობს მოლოდნა საქმისა, მის განგებისა ზენისა:-
1461. ესეა ჩემი საწადი, და ჩემი მოსანდომარე. ჲინდოეთს გნახო მორჭმულ ტახტზედ ჴელმწიფედ მჯდომარე. მუნ გვერდით გიჯდეს მნათობი, პირი ელუათა მკრთომარე. მებრძოლნი თქუჱნნი მოგესრნეს, არვინ ჰსჩნდეს მუნ მეომარე:-