1424. ტარიელ მადლსა იხდიდა, ტურფა სიტყჳთა და ენითა. დიდად ვიამე მეფეო, პირუჱლ ნახჳთა თქუჱნითა. მერმე აღგვავსენ მრავლითა, უსასყიდლოთა ძღუჱნითა. ვიცი შორიშორ არ ჩავლა, ჩუჱნ თქუჱნი კარგად ვჰქმენითა:-
1425. ზღუათ მეფემან მოახსენა, ჴელმწიფეო ლომო ქველო. მოახლეთა სიცოცხლეო, ვერ მჭურეტელთა შორით მკულელო. მჰსგავსი თქუჱნი რამცა მეძღუნა, შუჱნიერო სახილველო. გაგეყრები რა მომალხენს, საჭურეტელად სასურველო:-
1426. ტარელ ფატმანს უბრძანა, მე თავი შენი მიდია. დავ გული შენი ჩემზედა, გარდაუხდელი დიდია. აწ რაცა ქაჯთა საჭურჭლე, ქაჯეთით ამიკიდია. მამიცემია წაიღე, არ კიდე მამიყიდია:-
1427. ფატმან ხათუნ თაყუანისჰსცა, ჰკადრებს მადლსა მეტისმეტსა. მე მეფეო შენი ნახუა, მიდებს ცეცხლსა დაუშრეტსა. მოგშორდები რა ვიქმნები, მე დამაგდებ ვითა რეტსა. ახ ნეტარძი მოახლეთა, ვაგლახ თქუჱნსა ვერა მჭურეტსა:-
1428. ზღუათ მეფესა ეტყჳან, ორნივე შუქთა მაფენი. კბილნი ბროლნი და ბაგენი, სადაფთა მოსადაფენი. უთქუჱნოდ მყოფთა არ გვინდა, ნიშაგნი ნაჩანგ დაფენი. მაგრამ გაგჳშუჱნ ჟამია, წაჳდეთ ვართ მოსწრაფენი:-
1429. შენ იყავ მამა მშობელი, და ჩუჱნი საესავია. მაგრა ამასაც ვიაჯით, გჳბოძო ერთი ნავია. მეფემან ჰბრძანა არა მჰშურს, სამიწოდ თქუჱნთჳს თავია. რადგან ისწრაფი რა გკადრო, წა გიწინამძღურდესთ მკლავია:-
1430. მეფემან ნავი ხომალდი, მოჰკაზმა ზღჳსა კიდესა. გამოემართა ტარიელ, გამჰყრელნი ცრემლსა ღურიდესა. თავსა იცემდეს იგლეჯდეს, თმა წუჱრსა გაიყრიდესა. ფატმანის ცრემლთა შედენით, თჳთ ზღუაცა გაადიდესა:-
1431. გამოვლნეს ზღუანი სამთავე, ერთგან ძმად შენაფიცართა. კულავ ამტკიცებდეს სიტყუათა, მათ პირუჱლ დანამტკიცართა. ჰშუჱნის მღერა და სიცილი, მათ მისთა არ უვიცართა. ბაგეთად შუქი შეადგისთ, ზედან ბროლისა ფიცართა:-
1432. მუნით კაცი ასმათს თანა, მათ გაგზავნეს მახარობლად. კულავ ფრიდონის თავადთასა, ნაომართა მათთა მთხრობლად. მანდ მოვაო მოიმაღლებს, მზე მნათობთა დამამცრობლად. ჩუჱნ დამზრალნი აქანამდის, აწ ვიქნებით დაუზრობლად:-
1433. იგი მზე შესუჱს კუბოსა, იარეს გზა ზღჳსპირისა. მიყმაწჳლობდეს უხარისთ, მათ გარდახდომა ჭირისა. მიჳდეს სადა ქვეყანა, იყო ნურადინ გმირისა. მოეგებნიან ისმოდის, ჴმა სიმღერისა ჰჴშირისა:-
1434. მუნ მიეგებნეს ყოველნი, ფრიდონის დიდებულები. ასმათი სავსე ლხინითა, ვის აღარ აჩნდა წყლულები. ნესტანდარეჯანს მოეჭდო, რომე ვერ გაჰხსნის ცულები. აწ შეასრულა ყოველი, მან მისი ნაერთგულები:-
1435. ნესტანდარეჯან ეხუჱვის, პირსა აკოცებს პირითა. უბრძანა ჩემო ვაგლახ მე, შენცა აღგავსე ჭირითა. აწ ღ~თნ მოგუცა წყალობა, უხუჱბით არ სიძჳრითა. მე გულსა შენსა ეზომსა, არ ვიცი გარდჳხდი რითა:-
1436. ასმათ ჰკადრა მადლი ღ~თსა, ვარდნი ვნახენ არ დაზრულნი. ბოლოდ ასე გააცხადა, გონებამან დაფარულნი. სიკუდილიცა სიცოცხლედ მჰსჩანს, რადგან გნახენ მხიარულნი. ჰსჯობან ყოვლთა მოყუარულთა, პატრონ ყმანი მოყუარულნი:-
1437. დიდებულთა თაყუანისჰსცეს, მოახსენეს დიდი ქება. რომე ღ~თნ გაგვახარნა, კურთხეულარს მისი ღუთება. ჩუჱნ გჳჩუჱნა პირი თქუჱნი, აღარა გუწვავს ცეცხლთა დება. წყლულსა მისგან დაკოდილსა, მასუჱ ძალუძს განკურნება:-
1438. მოჳდეს და პირი ჴელსა, დაჰსდუჱს აგრე გარდაჰკოცნეს. მეფემან ჰრქუა ძმათა თქუჱნთა, თავნი ჩუჱნთჳს დაიჴოცეს. იგი შუჱბა საუკუნო, ცხადად ჰპოვეს არ იოცნეს. ერთსა მიხუდეს საკუდაო, დიდებანი იასოცნეს:-
1439. თუცა მე მათი სიკუდილი, მტკიჳს და სატკივარია. მაგრამ მათ მიხუდა უკუდაჳ, მუნ დიდი საჩუქარია. ესე ჰსთქუა ნელად ატირდა, და წჳმა თოვლსა არია. ნარგიზთად იძრჳს ბორიო, ვარდსა ჰზრავს იანვარია:-
1440. მუნ ატირდეს ყუჱლაკანი, რა ტირილად იგი ნახეს. რაცა ვისრა დაჰკლებოდა, მათ ტირილით სულთქმით ახეს. დადუმდეს და მოახსენეს, რადგან ბრძენთა მზედ დაგსახეს. თქუჱნთა მჭვრეტთა მღერა მართებსთ, რასათჳსცა ივაგლახეს:-
1441. ვინ ღირსა თქუჱნსა ეგზომსა, ტირილსა შეჭირვებასა. თქუჱნთჳნ სიკუდილი დია ჰსჯობს, მიწათა ზედა რებასა. კულავ ფრიდონ ჰკადრა მეფესა, ნუ რათ იქმთ გამწარებასა. ღ~თიმცა ნაცულად მოგიზღავს, ათასსა გახარებასა:-
1442. ავთანდილცა მიუმტკივნა, იტყოდა დიდს სიმძიმილსა. მათ მადლობა მოახსენეს, ჰკადრეს თავნი ვჰსცეთ ღიმილსა. რადგან მიხუდა დაკარგული, ლომი მზესა წახდომილსა. აღარა ვჰსტირთ სატირელსა, აღარ დავჰსდებთ თუალთა მილსა:-