1330. ნესტან დარეჯანს ყაბაჩა, უძღვნა შემკული თვალითა. იაგუნდითა წითლითა, ბადახშითა და ლალითა. დასხდეს ორნივე ქალ ყმანი, პირითა ელვა მკრთალითა. მათნი მჭურეტელნი დაიწვნეს, ცეცხლითა მართ ახალითა:-
1331. ავთანდილს და ფრიდონს უძღვნა, უსაზომო დიდი ძღუჱნი. ძვირფასისა უნაგირი, უკეთესი თჳთო ცხენი. თჳთო კაბა თუალიანი, უცხო ფერთა შუქთა მფენი. მოახსენეს მადლი რა ვსთქვათ, სვიანამცა დავლა თქუჱნი:-
1332. ტარიელ მადლსა გარდიხდის, ტურფა სიტყვითა ენითა. დიდად ვიამე მეფეო, პირველ ნახვითა თქუჱნითა. მერმე აგვავსენ მრავლითა, ტურფა ფერითა ძღვენითა. ვიცი შორი შორ არ ჩავლა, ჩუჱნ თქუჱნი კარგად ვქენითა:-
1333. ზღუათა მეფე მოახსენებს, ჴელმწიფეო ლომო ქველო. მოახლეთა სიცოცხლეო, ვერ მჭვრეტელთა შორით მკლულო. მსგავსი თქუჱნი რამცა მეძღვნა, შვენიერო სანახველო. რა მოგშორდე რა მერგების, საჭვრეტელად სასურველო:-
1334. ტარელ ფატმანს უბრძანა, მე თავი შენი მიდია. დავ გული შენი ჩემზედა, გარდაუხდელი დიდია. აწ რაცა ქაჯთა საჭურჭლე, ქაჯეთით ამიკიდია. მამიცემია წაიღე, არ კიდე მომიყიდია:-
1335. ფატმან ხათუნ თაყუანსცა, კადრებს მადლსა მეტის მეტსა. მე მეფეო შენი ნახვა, მიდებს ცეცხლსა დაუშრეტსა. რა მოგშორდე რა ვიქნები, მე დამაგდებ ვითა რეტსა. ახ ნეტარძი მოახლეთა, ვაგლახ თქუჱნსა ვერა მჭვრეტსა:-
1336. ზღუათა მეფესა ეტყვიან, ორნივე შუქთა მაფენი. კბილნი ბროლნი და ბაგენი, სადაფთა მოსადაფენი. უთქუჱნოდ მყოფთა არ გვინდა, ნიშაგნი ნაჩანგ დაფენი. აწ ვითხოვთ რომე ჟამია, წავიდეთ ვართ მოსწრაფენი:-
1337. შენ იყავ მამა მშობელი, და ჩვენი საესავიო. მაგრა ამასცა ვიაჯით, გვიბოძოთ ერთი ნავიო. მეფემან ბრძანა არა მშურს, სამიწოდ თქუჱნად თავიო. რადგან ისწრაფი რა გკადრო, წა გიწინამძღვრდეს მკლავიო:-
1338. მეფემან ნავი ხვამალდი, მოჰკაზმა ზღჳსა კიდესა. გამოემართა ტარიელ, გამყრელნი ცრემლსა ღვრიდესა. თავსა იცემდეს იგლეჯდეს, თმა წვერსა გაიყრიდესა. ფატმანის ცრემლთა შედენით, თჳთ ზღვაცა გაადიდესა:-
1339. გამოვლნეს ზღუანი სამთავე, ერთგან ძმად შენაფიცართა. კულავ ამტკიცებდეს სიტყუათა, მათ პირველ დანამტკიცართა. შუჱნის მღერა და სიცილი, მათ მისთა არ უიცართა. ბაგეთათ შუქი შეადგის, ზედან ბროლისა ფიცართა:-
1340. მუნით კაცი ასმათს თანა, მათ გაგზავნეს მახარობლად. კულავ ფრიდონის თავადთასა, ნაომართა მათთა მთხრობლად. მანდა მოვა მოიმაღლებს, მზე მნათობთა მამაგრობლად. ჩუჱნ დამზრალნი აქანამდის, აწ ვიქინებთ დაუზრობლად:-
1341. იგი მზე შესვეს კუბოსა, იარეს გზა ზღჳს პირისა. მიყმაწვილობდეს უხარის, მათ გარდახდომა ჭირისა. მივიდეს სადა ქუჱყანა, იყო ნურადინ გმირისა. მოეგებნიან ისმოდის, ჴმა სიმღერისა ხშირისა:-
1342. მუნ მიეგება ყოველნი, ფრიდონის დიდებულები. ასმათი სავსე ლხინითა, მას აღარ აჩნდა წყლულები. ნესტან დარეჯანს მოეჭდო, რომე ვერ გახსნის ცულები. აწ გაუსრულა ყოველი, მან მისი ნაერთგულები:-
1343. ნესტან დარეჯან ეხვევის, პირსა აკოცებს პირითა. უბრძანა ჩემო ვაგლახ მე, შენცა აგავსე ჭირითა. აწ ღ~თნ მოგვცა წყალობა, ვსცან მისი არ სიძვირითა. მე გულსა შენსა ეზომსა, არ ვიცი გარდვიხდი რითა:-
1344. ასმათ ჰკადრა მადლი ღ~თსა, ვარდნი ვნახენ არ დაზრულნი. ბოლოდ ესრე გააცხადნა, გონებამან დაფარულნი. სიკუდილიცა სიცოცხლედ მჩანს, ოდეს გნახენ მხიარულნი. ჰსჯობს ყოვლთა მოყვარულთა, პატრონ ყმანი მოყვარულნი:-
1345. დიდებულთა თაყვანისცეს, მოახსენეს დიდი ქება. რომე ღ~თნ გაგვახარნა, კურთხელა მისი ღ~თება. ჩვენ გვიჩვენა პირი თქუჱნი, აღარა გვწვავს ცეცხლთა დება. წყლულსა მისგან დაკოდილსა, მასვე ძალ უც განკურნება:-
1346. მოვიდეს და პირი ხელსა, დასდვეს აგრე გარდაჰკოცნეს. მეფე ეტყჳს ძმათა თქუჱნთა, თავნი ჩუჱნთჳს დაიხოცნეს. იგი შვებას საუკუნოს, ცხადად პოვეს არ იოცნეს. ერთსა მიხუდეს საზიაროდ, დიდებანი იასოცნეს:-
1347. თუმცა მე მათი დახოცა, მტკივის და სატკივარია. მაგრამ მათ მიხვდა უკუდავი, მუნ დიდი საჩუქარია. ესე თქუა ნელად ასტირდა, და წვიმა თოვლსა არია. ნარგისთათ იძვრის ბორიო, ვარდსა ზრავს იანვარია:-
1348. მუნ ატირდეს ყველაკანი, რა ტირილად იგი ნახეს. რაცა ვისრა დაკლებოდა, მათ ტირილით სულთქმით ახეს. დადუმდეს და მოახსენეს, რადგან ბრძენთა მზეებრ გსახეს. თქუჱნთა მჭურეტთა მღერა მართებს, რასათჳსმცა ივაგლახეს:-