1446. აწ მეფეო არ ეგების, ჩვენი სხდომა თქვენად სწორად. საჴელმწიფო საჯდომი და, სხვა დაუდგა ტახტი შორად. ქვემოდ დასხნა ავთანდილ და, მისი ცოლი მათად სწორად. პირველ ძღვენი ტარიასთჳს, მოიღიან იდვის გორად:-
1447. არაბთა მეფე მასპინძლობს, იქმს ოდენ მასპინძლობასა. ზოგჯერ მათ ახლავს ზოგჯერ მათ, არ იხმობს ხელმწიფობასა. გასცემს და უქებს ყველაი, უხობა იეფობასა. ფრიდონ ზის ახლოს ავთანდილს, ჩვეული ვით მეფობასა:-
1448. მეფესა ქმრითურთ პატივი, ჰქონდა ინდოთა ქალისა. სიყუარული და ჩუქება, ვით სიძისა და სძალისა. რომე სძღვნა არა ეგების, თქმა არცა ნაათალისა. თითო სკიპტრა და პორფირი, და გვირგვინები თვალისა:-
1449. კულავ უძღუნა ძღვენი ორთავე, მზგავსი მათისა ბედისა. ათასი თუალი ნაშობი, რომანულისა დედისა. კულავ მარგალიტი ათასი, მართ ვითა კვერცხი ბატისა. ათასი ცხენი ტაიჭი, სიდიდით მსგავსი ქედისა:-
1450. ფრიდონს უძღუნა ცხრა ტაბაკი, მარგალიტი თავ შედგმული. ცხრა ტაიჭი ძვირ ფასისა, უნაგრითა შეკაზმული. ინდოთ მეფემ თაყვანისცა, ლაღი ბრძენი არ მახმული. მადლი ჰკადრა ფხიზელურად, თუცა იყო ღვინო სმული:-
1451. რას ვაგრძელებდე გარდახდეს, დღენი ერთისა თჳსანი. თამაშობდიან არ იყვნეს, ყოლა გაყრანი სმისანი. ტარიელს ძღვნიან უცხონი, თვალნი ლალისა ქვისანი. მათ ყოვლთა მათნი ელვანი, ჰფარვენ მართ ვითა მზისანი:-
1452. ტარიელ ჰგვანდის ვარდსა და, იყუის ფიფქისა მთოელად. ავთანდილ როსტანს წინაშე, გაგზავნა დასათხოველად. შეჰსთვალა შენი სიახლე, კმა ჩემად ლხინად ყოველად. მტერთა აქუს ჩემი სამეფო, ვიცი მუნ შიგან მძოველად:-
1453. უცებნი მოსრნის მცოდნელთა, ცოდნამან ხელოვნებამან. ვეჭუ მოქცეს თქვენცა დაღრეჯა, ჩემმან რასაცა ვნებამან. წავიდე ავი არ მიყოს, მე აქა დაყოვნებამან. ადრე კულავ ვნახენ მორჭმულნი, ინებოს ღ~თისა ნებამან:-
1454. როსტევან კადრა მეფეო, რად ხართ რასაცა რიდითა. რაცა გიჯობდეს იქმოდით, გასჭურეტდით გაიცდიდითა. ავთანდილ თანა წამოგყვეს, წადით ლაშქრითა დიდითა. თქუჱნთა მტერთა და ორგულთა, დაფრეწდით დაცასჭრიდითა:-
1455. ავთანდილ უთხრა ტარიელს, ესე სიტყუჱბი ორები. მან უთხრა აგრე ნუ უბნობ, შეცევ ბროლისა ყორები. ახალ შეყრილსა მთუარესა, მზეო ვით მოეშორები. ავთანდილ უთხრა მაგითა, შენგან არ მოვიღორები:-
1456. არ დია გინდა დამაგდო, წახვიდე ჩემად მზრახებით. ცოლი უყუარსო გასწირა, იყო ამისად მსახავად. მე დავრჩე შენი გაყრილი, თავისა მე ვაგლახ ავად. კაცსა მოყვრისა გაწირვა, ახ მოუხდების ახ ავად:-
1457. ტარიელს უგავს სიცილი, ბროლსა ვარდითა ფრქვევასა. უბრძანა ვიტყჳ უშენოდ, შენისა უფრო მე ვასა. რადგან გწადიან წამომყევ, დამწამებ ნურას თნევასა. ავთანდილ ბრძანებს ლაშქართა, ყოვლგნით მისთანა წვევსა:-
1458. შეჰყარნა სპანი არაბეთს, აღარა ხანსა ზმულია. კაცი ოთხმოცი ათასი, ყუელაი დაკაზმულია. კაცსა და ცხენსა ემოსა, აბჯარი ხვარაზმულია. მეფე არაბთა მათითა, გაყრითა ნაღველ ჭმულია:-
1459. ერთმანერთისა გაყრილნი, ქალნი ორნივე დობილნი. ერთმანერთისა დად ფიცნი, სიტყვითა გამონდობილი. მკერდითა მკერდსა შეკრულნი, ყელისა გარდაჭდობილნი. სტიროდეს მათთა მჭურეტელთა, გულნიცა ესხნეს წდობილნი:-
1460. მთვარე ცისკრისა ნიავსა, რა თანა შეესწოროსა. ორნივე სწორად ნათობენ, მოშორდეს მოეშოროსა. არა თუ იგი მოშორდეს, მართ ცამან მოაშოროსა. მათად საჭურეტლად მჭურეტელმან, ხამს თავი იქედგოროსა:-
1461. მათდავე სახედ რომელსა, ესენი დაუბადიან. იგივე გაჰყრის სიშორე, არა თუ ნებით სწადიან. ვარდსა სწებვენ და აპობენ, ტირან და ცრემლნი ჩადიან. მათთა გამყრელთა ყოველთა, სიცოცხლე არ იქადიან:-
1462. ნესტან დარეჯან თქუა ნეტამც, ყოლე არ შემოგცნებოდი. მზისა გამყრელი გაყრითა, აწ ასრე არ დავდნებოდი. ამბავსა ცნობდი მაცნევდი, წიგნითა მეუბნებოდი. ვითა მე შენთჳს დამწვარვარ, აგრე შენ ჩემთჳს დნებოდი:-
1463. თინათინ კადრა ჱე მზეო, შენთა მჭვრეტელთა ლხინებო. რამცა გაგწირე თუ ვითა, გაყრასა მოვითმინებო. ღ~თისაგან დღეთა თხოვისა, ნაცვლად სიკუდილი ვინებო. აგრემცა მივი რაზომსა, ცრემლსა მე დავიდინებო:-
1464. კულავ აკოცეს ერთმანერთსა, გაიყარნეს იგი ქალნი. ქვე დამდგომმან წამავალსა, ვერ მოსწყვიტნა ყოლე თვალნი. იგი იჭვრეტს უკუღმავე, ედებოდა ამით ალნი. რომე მსწადდეს ვერ დავსწერენ, მე სიტყვანი ნაათალნი:-
1465. როსტან მათითა გაყრითა, ხელთაგან უფრო ხელდების. ათასჯერ იტყჳს ვაგლახსა, არ სულთქმა უერთხელდების. ცხელი სდის წყარო ცრემლისა, მართ ვითა ქვაბი ცხელდების. ტარიელ ეტყჳს დაღრეჯით, ფიფქი ნასდების თხელდების:-