1387. ტარიელ ბრძანა მე მმართებს, დღეს თქუჱნი მასპინძელობა. მუნ მივალ სადა ყოფილ ვარ, მჭირდა სადამდის ხელობა. მუნ გვიმასპინძლოს ასმათმან, მას უძს ხორცისა ხმელობა. მე რომე გიძღვნი ტურფათა, აქოთ ლარისა ჭრელობა:-
1388. მივიდეს შიგან გარდახდეს, ქვაბსა მას დიდთა კლდეთასა. ასმათს უძს ჴორცი ირმისა, იქს მასპინძლობა კვეთასა. ამხანაგობდეს ლაღობდეს, წასვლასა მათ საქმეთასა. ღ~თსა მადლობდეს შეცულასა, ლხინად ჭირისა დღეთასა:-
1389. მოიარეს ქვაბოვანნი, თამაშობდეს მხიარულნი. პოვნეს იგი საჭურჭლენი, ტარიასგან დაბეჭდულნი. ვერცა ვისგან დანათვალნი, ვერცა ვისგან შეგებულნი. არ იტყჳან არა გვაქვსო, იგ ამისთჳს გულ ნაკლული:-
1390. უბოძა ტურფა მრავალი, მათ მათი შესადარები. კულავ ფრიდონისნი აავსნა, სპა ყვა თუ სპასალარები. აივსო კაცი ყველაი, მაშინ მათ თანა ნარები. მაგრა ძევს რომე საჭურჭლე, გვანდა კაც დაუკარები:-
1391. ფრიდონს უთხრა ვალი შენი, ჩემგან ძნელად გარდიხდების. მაგრამ თქმულა კარგის მქნელი, კაცი ბოლოდ არ წახდების. აწ საჭურჭლე რაზომიცა, აქა ძეს და ან იდების. შენი იყოს ყველაკაი, შენ წაიღე ვითა გხვდების:-
1392. ფრიდონ მდაბლად თაყუანისცა, ჰკადრა მადლი მეტის მეტი. მე მეფეო რად გგონივარ, უჭკუო და აგრე რეტი. მტერი ყოვლი ჩალად გიჩანს, ვინმცა იყო ვითა კეტი. ჩემი ლხინი მუნამდისა, ვირე ვიყო შენი მჭვრეტი:-
1393. ფრიდონ კაცნი დააბრუნნა, მოსასხმელად აქლემისად. სახლსა მისსა მისაღებლად, მის ყველასა საჭურჭლისად. აწ მუნითგან გაემართნეს, არაბეთით მივლად გზისად. ავთანდილ ჰსჩანს გალეულად, შესაყრელად მთვარე მზისად:-
1394. მიხვდეს არაბთა საზღვარსა, რა ვლეს მრავალნი ხანები. დახუდა სოფლები ციხები, ხშირ ხშირად თანის თანები. მუნ შიგა მყოფსა ემოსა, ტანსა ლურჯი და მწვანები. ავთანდილისთჳს ყველაი, ცრემლითა არს ნაბანები:-
1395. ტარიელ კაცი გაგზავნა, წინაშე როსტან მეფესა. შესთუალა გკადრებ მეფეო, სურვილთა სიიეფესა. მე მოვალ მეფე ჰინდოთა, დარბაზსა თქუჱნსა სეფესა. გიჩვენებ ვარდსა კოკობსა, უფრჭკუელ მოუკრეფელსა:-
1396. მაშინ თქუჱნ ჩემი გეწყინა, ნახვა მიწისა შენისა. ცდა შეპყრობისა ავი ქმენ, შემოტევება ცხენისა. მე შენთა სპათა ვაჩუჱნე, ნიშანი რამე წყენისა. დავხოცე მონა მრავალი, მსახურნი სრისა თქუენისა:-
1397. აწ ამად მოვალ წინაშე, დავყარე ჩემნი გზანია. შემინდოთ რაცა შეგცოდეთ, ჰქმნეთ გაწყრომისა კმანია. ძღვენი არა გვაქვს გვმოწმობენ, ფრიდონ და მისნი ყმანია. ოდენ ძღუნად თქვენი ავთანდილ, მე თქვენთჳს მამიტანია:-
1398. რა მიუვიდა მეფესა, მახარობელი ჟამისა. ვით გაეხარნეს ვერ იტყჳს, ენა ერთისა წამისა. თინათინს ღაწუთა ემატა, ელვა შუქისა სამისა. ბროლსა და ლალსა აშვენებს, მუნ ჩრდილი წარბ წამწამისა:-
1399. ტაბლაკსა ჰკრეს და გაისმა, სიცილი თქართქარებისა. ლაშქარნი რბოდეს მი და მო, ქნა სწადდა მათკენ რბენისა. დაიწყეს მოსჴმა ცხენისა, მოღება უნაგრებისა. შესხდა სიმრავლე მოყმეთა, მკლავ ფიცხელ გულ მაგრებისა:-
1400. მეფე შეჯდა გაეგებნეს, თავადნი და სრულად სპანი. ვისცა ესმის მოვიდიან, მას წინაშე სხუაგნით სხუანი. ყველაკაი ღ~თსა მადლობს, გაამაღლნეს მათნი ჴმანი. თქვეს ბოროტსა უმყოფოა, კეთილნია შენთჳს მზანი:-
1401. რა ერთმანერთი აუჩნდა, მისაგებ მოსაგებავი. ავთანდილ ეტყჳს ტარიელს, სიტყუათა დანაზებავთა. აიგერა ხედავთ მინდორთა, მტვერითა შენაღებავთა. ამად მედების სახმილი, გულსა ეცხება ებავთა:-
1402. ისია ჩემი გამზრდელი, და თქუენდა მოგებებულა. იქი ვერ მივალ მრცხვენიან, გულსა სახმილი დებულა. ჩემად არაკად სულდგმული, კაცი არ გაწბილებულა. რასაცა მიზამთ თქუჱნ იცით, ფრიდონ თქუჱნადვე ხლებულა:-
1403. ტარიელ უთხრა კარგსა იქმ, შენ პატრონისა კრძალვასა. აწ დადეგ იქი ნუ მოხვალ, იქმცა უჩემოდ ხალვასა. მე მივალ უთხრობ მეფესა, შენგან თავისა მალვასა. ვეჭვ ღ~თითა ადრე შეგყარო, მზესა მას ტანად ალვასა:-
1404. მუნ დადგა ლომი ავთანდილ, დაიდგა მცირე კარავი. ნესტან დარეჯან მუნვე სდგას, იგია მჭვრეტთა მზარავი. მისთა წამწამთა ნიავი, ქრის ვითა ქარი არავი. წავიდა მეფე ინდოთა, მისრული მიუპარავი:-
1405. ტარიელცა თაყვანისცა, მივა კოცნად სასალამოდ. მეფე ყელსა აკოცებდა, მართ ბაგისა დასაამოდ. გაკვირვებით ეუბნების, არის მისგან სათამამოდ. შენ მზე ხარო შენი გაყრა, არის დღისა შესაღამოდ:-
1406. ფრიდონ წაჰყვა განაღამცა, გავლეს ველი დიდსა ხანსა. ჰსცნა მეფემან ტარიელი, მარტო მოვა მოჰჴრის ტანსა. გარდახდა და თაყუანისცა მას უკადრსა ლომებრ ჯანსა. ჰსდებს პატივსა ინდოთ მეფეს, მართ მამისა შესაგვანსა:-