1349. ვინ ღირსა თქუჱნგან ეგზომსა, ტირილსა შეჭირვებასა. თქუჱნთჳს სიკუდილი დია სჯობს, მიწათა ზედან რებასა. კულავ ფრიდონ ჰკადრა მეფესა, ნურათ იქთ გამწარებასა. ღ~თიმცა მუქფად მოგიზღავს, ათასსა გახარებასა:-
1350. ავთანდილცა მიუმტკივნა, იტყჳს დიდსა სიმძიმილსა. მათ შეასხეს ქება უთხრეს, თავნი მივსცნეთ აწ ღიმილსა. რადგან მიხუდა დაკარგული, ლომი მზესა წახდომილსა. აღარა ვსტირთ სატირალსა, აღარ დავსდებთ თვალთა მილსა:-
1351. მივიდეს სადა ქალაქი, დიდი მულღაზანზარია. სცემდეს ბუკსა და ტაბლაკსა, გახდა ზათქი და ზარია. დაბდაბისა და ქოსისა, ჴმა ტურფად შენათხზარია. მოატყდეს მოქალაქენი, დააგდეს მუნ ბაზარია:-
1352. შუკათა მოდგნეს ვაჭარნი, ყოვლგნით მჭვრეტელთა ჯარია. შორს უარებდეს სარანგნი, ხელთა აქუს მათ აბჯარია. მოიჯრებოდეს ჯალაბნი, სარანგთა დამსაჯანია. მათდა საჭურეტლად მიშვება, მუნ მათგან სააჯარია:-
1353. გადახდეს ფრიდონისასა, სრა ნახეს მოსაწონები. გამოეგება მრავალი, ოქროს სარტყლითა მონები. ფეხთა საფენლად ოქსინო, მართ მათგან არს ნაქონები. თავსა აყრიდეს ოქროსა, ხვეტს ჯარი მუნ ნარონები:-
1354. მათ ქალ ყმათათჳს საჯდომი, დაედგა თეთრ ძოწეული. წითელ ყჳთლითა თუალითა, ზედა კეკლუცად ფრქვეული. ავთანდილისთჳს ყვითელი, და შავი ერთგან რეული. მოვიდეს დასხდეს მჭვრეტელნი, ვსცან მათი სული ლეული:-
1355. მგოსანნი მოდგეს ისმოდა, ჴმა სიმღერისა ტკბილისა. ქორწილი ქმნეს და გამრავლდა, ძღნობა ლარისა ლბილისა. ფრიდონის პურად კარგისა, არ მასპინძლისა წბილისა. ნესტან დარეჯანს უშვენის, ღიმილი ჩენა კბილისა:-
1356. მოიღეს ძღუჱნი უსახო, ფრიდონის არ ალქატისა. ცხრა მარგალიტი სიდიდით, მართ ვითა კვერცხი ბატისა. კულავ ერთი თუალი სამგზავსო, მზისა შუქ მონამატისა. მას წინა ღამით ძალ ედვის, მხატვარსა ხატვა ხატისა:-
1357. კულავ უძღუნა თჳთო ფარღული, გარდასაყრელი ყელისა. მრგვლად გათლილისა თვალისა, იაგუნდისა მრთელისა. კულავ მოაქუს ერთი ტაბაკი, მძლედ საჭირავი ხელისა. ავთანდილისთჳს ლომისა, ძღვენი ფრიდონის ქველისა:-
1358. იგი ტაბაკი სავსეა, მარგალიტითა სხვილითა. ავთანდილს უძღვნა ყველაი, არა სიტყვითა წბილითა. აივსო სახლი სტვირითა, და ოქსინოთა ლბილითა. ტარიელ მადლი უბრძანა, ლაღმან სიტყჳთა ტკბილითა:-
1359. ფრიდონისგან უსაზომო, ქორწილია დღესა რვასა. ყოვლთა დღეთა მიართმიდეს, უფასოსა ძღვენსა მზასა. დღე და ღამე არ გასწყვეტდის, ჩაღანა და ჩანგი ჴმასა. აჰა მიხვდეს შესაფერნი, ყმა ქალსა და ქალი ყმასა:-
1360. ტარიელ ფრიდონს უბრძანა, დღე ერთ სიტყვები გულისა. არს გული თქვენი საჩემო, უფროსი ძმისა სრულისა. არ გემუქფების სიცოცხლე, არცა მოცემა სულისა. მე თქუჱნგან ვჰპოვე მოკუდავმან, ჩემი წამალი წყლულისა:-
1361. ავთანდილისგან შენც იცი, ჩემთჳს თავისა დადება. აწ მე მაქუს ნაცულად მისისა, მოჴმარებისა წადება. შენ მიდი კითხე რა უნდა, მან ქნას ამისი ცხადება. ვითა დამივსო სახმილი, ეგრე მისიცა კმა დება:-
1362. უთხრა ძმაო რა გარდიხდის, შენგან ჩემსა ჭირნახულსა. ღ~თი მოგცემს წყალობასა, მისგან ზეცით შესახულსა. თუ ვერა ვიქმ საწადელსა, შენსა შენთჳს გაზრახულსა. არა ვნახავ სახლსა ჩემსა, არ დარბაზსა არცა ხულსა:-
1363. აწ მითხარ ჩემგან რა გინდა, ანუ რით მოგეჴმარები. ვარჩევ წავიდეთ არაბედს, იყავ ჩემიცა მარები. ტკბილი სიტყჳთა გავმართოთ, და ხმლითა საომარები. თუ შენ შენს ცოლსა არ შეგრთავ, მე ჩემსა არ ვექმარები:-
1364. რა ფრიდონ უთხრა ავთანდილს, ტარიას მოციქულობა. მას გაეცინნეს გაღიმდეს, შუჱნოდა მხიარულობა. თქუა თუ მეშველი რად მინდა, მჭირს არავისგან წყლულობა. ჩემი მზე არცა ქაჯთა ჰყავს, არცა სჭირს ლხინ ნაკლულობა:-
1365. ჩემი მზე ტახტსა ზედან ზის, მორჭმული ღ~თისა ნებითა. საკრძალავი და უკადრი, ლაღი არვისგან ვნებითა. არცა რა უმძიმს ქაჯთაგან, არცა გრძნეულთა გრძნებითა. მას ზედან შუჱლა რად მინდა, რად მეჭვ რასაცა თნებითა:-
1366. რა მოვა ჩემთჳს განგება, ზეცით მოსრულნი ზენანი. ღ~თი აწადებს მომივლენ, გულის სახმილთა ლხენანი. მაშინვე დამხუდნენ მოკუდავსა, მზისა ელვათა ფენანი. უმისჟამისოდ ცუდია, ჩემგან მი და მო რბენანი:-
1367. მიდი და ჰკადრე ტარიელს, პასუხი ჩემგან თხრობილი. მადლი რად უნდა მეფეო, ხარ რაზომ გინდა ლმობილი. ვარ მუცლითგანვე დედისა, თქვენად სამონოდ შობილი. ღ~თნ მუნამდის მიწა მყოს, ვირ მეფე იყო ცნობილი:-