1486. ყოვლთა სწორად წყალობასა, ვითა თოვლსა მოათოვდეს. ობოლ ქვრივნი დაამდიდრეს, და გლახაკნი არ ითხოვდეს. ავთა მქმელნი დააშინნეს, კრავნი კრავსა ვერ სწოვდეს. შიგან მათთა საბრძანისთა, თხა და მგელი ერთად სძოვდეს:-
1487. გასრულდა მათი ამბავი, ვითა სიზმარი ღამისა. გარდახდეს გავლეს სოფელი, ნახეთ სიმუხთლე ჟამისა. ვის გრძლად ჰგონია მისთჳსცა, არის ერთისა წამისა. ვსწერ ვინმე მესხი მელექსე, მე რუსთველისა და მისა:-
1488. ქართველთა ღ~თისა დავითის, ვის მზე მსახურებს სარებლად. ესე ამბავი გავლექსე, მე მათად მოკამათებლად. ვინ არის აღმოსავლეთით, დასავლეთს ზართა მარებლად. ორგულთა მათთა დამწველად, ერთგულთა დამამაგრებლად:-
1489. დავითის ქნანი ვითა ვთქვნე, სიჩალხე სიხაფეთანი. ესე ამბავი უცხონი, უცხოთა ჴელმწიფეთანი. პირველ ზნენი და საქმენი, ქებანი მათ მეფეთანი. ვჰპოვე და ლექსად გარდავთქვი, ამითა ვილაყფეთანი:-
1490. ესე ასეთი სოფელი, არვისგან მისანდობელი. წამია კაცთა თვალისა, და წამწამისა მსწრობელი. რასა ვინ ეძებთ რას აქნევთ, ბედია მაყივნებელი. ვის არ შეუცვლის კარგია, ორისავ იყოს მხლებელი:-
1491. ამირან დარეჯანის ძე, მოსეს უქია ხონელსა. აბდულ მესია შავთელსა, ლექსი მას უქეს რომელსა. დილარგეთ სარგის თმოგველსა, მას ენა დაუშრომელსა. ტარიელ მისა რუსთველსა, მისთჳს ცრემლ შეუშრომელსა:-
1492. აწ დაიბეჭდა სტამბაში, პირველ ნაწერი ხელისა. უგბილთა ფ~დ სასწავლო, გონიერთ გულთა თმენისა. მეფეს ვახტანგის ბრძანებით, და სიბრძით კეთილ მქნელისა. ნაღვაწი მისის მლოცვლისა, მესტამბე მიქაელისა:-
1493. დაესრულა ესე წიგნი, ქორონიკონს უნსა სმულსა. ყველაკასა უხაროდა, რიტორსა და ჴმა უსულოსა. სამღოთა და საეროცა, ვისცა აქუს სმენა გულსა. უსწავლელსა სიბრძნეს მისცემს, გონიერსა გულს უსრულსა:-