1311. გზანი დახუდეს შეკაზმულნი, ავიდეს და აძურეს ხვრელსა. ნახეს მზისა შესაყრელად, გამოეშვა მთვარე გველსა. მუზარადი მოეხადა, შვენის აკვრა თმასა ლელსა. მკერდი მკერდსა შეეწება, გარდაეჭდო ყელი ყელსა:-
1312. ეხვეოდეს ერთმანერთსა, აკოცეს და ცრემლნი ღვარნეს. ამას გვანდეს ოდეს ერთგან, მუშთარ ზუალ შეიყარნეს. მზე რა ვარდსა შემოადგეს, დაშვენდენ და შუქნი არნეს. აქანამდის ჭირ ნახულთა, ამას იქით გაიხარნეს:-
1313. მათ ერთმანერთსა აკოცეს, სდგანან ყელ გარდაჭდობილნი . კულავ შეეწებნეს ხშირ ხშირად, ვარდნი ბაგეთათ პობილნი. აწ ესენიცა გავიდეს, შეჰკრბეს სამივე ძმობილნი. მას მზესა მისცეს სალამი, წარდგეს მართ ვითა ხმობილნი:-
1314. [..........................] ტურფითა მოცინარითა. აკოცა მისთა მშველელთა, ლაღმან ცნობითა წყნარითა. მათ მდაბლად მადლი უბრძანა, სიტყვითა მით ნარნარითა. ორნივე ერთგან უბნობდეს, ამოთა საუბარითა:-
1315. ტარიელსცა უსალამეს, მას ალვისა მორჩსა ვით ხეს. მიულოცეს გამარჯვება, ერთმანერთი მოკითხეს. არა სჭირდა არ ინანეს, რომ აბჯარი არ გაითხეს. თავნი მათნი გაალომეს, მათნი მბრძოლი იშვლეს ითხეს:-
1316. სამასისა კაცისაგან, ასსამოცი შეჰყოლოდა. ფრიდონს უმძიმს სპათა მისთა, მაგრა ერთკერძ უხაროდა. მონახეს და არ აცოცხლეს, რაცა მბრძოლი დარჩომოდა. რომე ჰპოეს საჭურჭლენი, აწმცა თვალვით ვით ითქმოდა:-
1317. მოკრიფეს ჯორი აქლემი, რაცა ვით პოვეს მალები. სამიათასსა აჰკიდეს, მარგალიტი და თვალები. თვალი ყველაი დათლილი, იაგუნდი და ლალები. იგი მზე შესვეს კუბოსა, არს მათგან განაკრძალები:-
1318. სამოცი კაცი დააგდეს, ქაჯეთს ციხისა მცველია. წამოიყვანეს იგი მზე, მათიღა წაგვრა ძნელია. ზღუათა ქალაქსა დამართეს, თუმცა გზა მუნით გრძელია . თქუჱს ფატმან ვნახოთ მუქაფა, გვაცს მისი გარდუხდელია:-
1319. ზღუათა მეფესა წინაშე, გაგზავნა მახარობელი. შესთუალა მოველ ტარიელ, მტერთა მძლე მოსრვით მსპობელი. ქაჯეთით მამყავს ჩემი მზე, ჩემი ლახვართა მსობელი. მწადიან გნახო პატივით, ვითა მამა და მშობელი:-
1320. აწ მე მაქუს ქაჯთა ქუჱყანა, და მათი დანადებია. მეფეო კარგი ყველაი, მე თქუჱნგან წამკიდებია. ფატმანს უხსნია ჩემი მზე, დედებია და სდებია. ამისად მუქაფად რა გიძღვნა, მძულს ცუდი ნაქადებია:-
1321. მოდი გნახენ გავიარდეთ, ქუჱყანასა შენსა ვირე. სრულად ქაჯთა სამეფოსა, გიძღვნი ჩემგან შეიწირე. კაცნი შენნი შეაყენენ, ციხე მაგრად დაიჭირე. მე ვისწრაფი ვერა გნახავ, შენ წამოდი ჩემ კერძ ირე:-
1322. თქვენ უბრძანე ჩემმაგიერ, უსენს ქმარსა ფატმანისსა. გამოგზავნოს იამების, ნახვა მისი ხსნილსა მისსა. მისგან კიდე ინატრიდა, ჭვრეტასამცა სხვადღა ვისსა. ვინ მზესაცა უნათლეა, ასრე ვითა ბროლი ფისსა:-
1323. რა კაცი ტარიელისა, ესტუმრა ზღუათა მფლობელსა. წესია გული გაკრთების, ამბავსა გასაკრთომელსა. მისცა მადლი და დიდება, ღ~თსა მართლისა მბრჭობელსა. მაშინვე შეჯდა არ უნდა, მისვლა სხუასაღა მხმობელსა:-
1324. ბარგი აჰკიდა გააგო, ქმნა ქორწილისა მათისა. მას მოაქ რიცხჳ ტურფათა, არს სიდიადე სათისა. ფატმან ჰყვა თანა იარეს, სავალი დღისა ათისა. უხარის ნახვა ლომისა, და მზისა ხმელთა მნათისა:-
1325. შორს გაეგებნეს სამნივე, დიდსა მეფესა ზღვათასა. გარდახდეს მდაბლად აკოცეს, გარესწყდეს ჯარსა სპათასა. შეასხეს ქება ტარიელს, მან მადლი გაუათასა. ქალი რა ნახეს სტრფიალობს, შუქსა მას ბროლ ბაკმათასა:-
1326. ფატმან ხათუნს მისსა მჭურეტსა, ედებოდა ცეცხლი ნელი. მოეხვია გარდუკოცნა, ხელი ფერხი პირი ყელი. იტყჳს ღ~თო გემსახურო, გამინათლდა რადგან ბნელი. ვსცან სიმოკლე ბოროტისა, კეთილია შენი გრძელი:-
1327. ქალი ფატმანს ეხვეოდა, ტკბილად იტყჳს არ გამწყრალი. ღ~თნ გული განმინათლა, გახეთქილი გაცამწყრალი. აწ აგრე ვარ გავსებული, ვითა პირველ ვიყავ მცხრალი. მზემან შუქნი შემომადგნა, ვარდი მით ვჩან არ დამზრალი:-
1328. ზღუათა მეფე გარდაიხდის, მუნ ქორწილსა მეტად დიდსა. ქაჯეთიცა დაუმადლა, არ გაუშვა დღესა შვიდსა. უხუად გასცემს საბოძვარსა, საჭურჭლესა ანაკიდსა. პერპერასა დაფანტულსა, ზედა სცვეთდეს ვითა ხიდსა:-
1329. მუნ იდჳს გორი ლარისა, სტავრისა და ატლასისა. ტარიელს უძღუნა გჳრგვინი, ვერ დანადები ფასისა. იაგუნდისა მრთელისა, ყვითლისა მეტათ ხასისა. კულავ ერთი ტახტი ოქროსა, წითლისა მართ ხალასისა:-