1326. ზღუათა მეფე მოახსენებს, ჴელმწიფეო ლომო ქველო, მოახლეთა სიცოცხლეო, ვერ მჭურეტელთა შორით მკლულო, მსგავსი თქუენი რამცა მეძღვნა, შვენიერო სანახველო, გაგეყარო რა მერგების, საჭვრეტელად სასურველო-
1327. ტარელ ფატმანს უბრძანა, მე თავი შენი მიდია, დავ გული შენი ჩემზედა, გარდაუჴდელი დიდია, აწ რაცა ქაჯთა საჭურჭლე, ქაჯეთით ამიკიდია, მომიცემია წაიღე, არ კიდე მომიყიდია-
1328. ფატმან ხათუნ თაყვანისცა, ჰკადრებს მადლსა მეტის მეტსა, მე მეფეო შენი ნახუა, მიდებს ცეცხლსა დაუშრეტსა, რა მოგშორდე რა ვიქნები, მე დამაგდებ ვითა რეტსა, ახ ნეტარძი მოახლეთა, ვაგლახ თქუენსა ვერა მჭვრეტსა-
1329. ზღუათა მეფესა ეტყვიან, ორნივე შუქთა მაფენი, კბილნი ბროლნი და ბაგენი, სადაფთა მოსადაფენი, უთქვენოდ მყოფთა არ გვინდა, ნიშაგნი ნაჩანგ დაფენი, მაგრამ გაგვიშვენ ჟამია, წავიდეთ ვართ მოსწრაფენი-
1330. შენ იყავ მამა მშობელი, და ჩვენი საესავიო, მაგრა ამასცა ვიაჯით, გვიბოძოთ ერთი ნავიო, მეფემან ჰბრძანა არა მშურს, სამიწოდ თქუენად თავიო, რადგან ისწრაფი რა გკადრო, წა გიწინამძღვრდეს მკლავიო-
1331. მეფემან ნავი ხომალდი, მოჰკაზმა ზღვისა კიდესა, გამოემართა ტარიელ, გამყრელნი ცრემლსა ღურიდესა, თავსა იცემდეს იგლეჯდეს, თმა წვერსა გაიყრიდესა, ფატმანის ცრემლთა შედენით, თჳთ ზღვაცა გაადიდესა-
1332. გამოვლნეს ზღუანი სამთავე, ერთგან ძმად შენაფიცართა, კულავ ამტკიცებდეს სიტყვათა, მათ პირველ დანამტკიცართა, ჰშუჱნის მღერა და სიცილი, მათ მისთა არ უიცართა, ბაგეთათ შუქი შეადგის, ზედან ბროლისა ფიცართა-
1333. მუნით კაცი ასმათს თანა, მათ გაგზავნეს მახარობლად, კულავ ფრიდონის თავადთასა, ნაომართა მათთა მთხრობლად, მანდა მოვა მოიმაღლებს მზე, მნათობთა მამაგრობლად, ჩუჱნ დამზრალნი აქანამდის, აწ ვიქინებთ დაუზრობლად-
1334. იგი მზე შესვეს კუბოსა, იარეს გზა ზღვის პირისა, მიყმაწვილობდეს უხარის, მათ გარდახდომა ჭირისა, მივიდეს სადა ქუჱყანა, იყო ნურადინ გმირისა, მოეგებნიან ისმოდის, ჴმა სიმღერისა ჰჴშირისა-
1335. მუნ მიეგება ყოველნი, ფრიდონის დიდებულები, ასმათი სავსე ლხინითა, მას აღარ აჩნდა წყლულები, ნესტან დარიჯს მოიჭდო, რომე ვერ გახსნის ცულები, აწ გაუსრულა ყოველი, მან მისი ნაერთგულები-
1336. ნესტან დარეჯან ეხვევის, პირსა აკოცებს პირითა, უბრძანა ჩემო ვაგლახ მე, შენცა აგავსე ჭირითა, აწ ღ~თნ მოგუცა წყალობა, ვჰსცან მისი არ სიძვირით ა, მე გულსა შენსა ეზომსა, არ ვიცი გარდვიხდი რითა-
1337. ასმათ ჰკადრა მადლი ღ~თსა, ვარდნი ვნახენ არ დაზრულნი, ბოლოდ ესრე გააცხადნა, გონებამან დაფარულნი, სიკუდილიცა სიცოცხლედ მჰსჩანს, ოდეს გნახენ მხიარულნი, ჰსჯობნ ყოვლთა მოყვარულთა, პატრონ ყმანი მოყვარულნი-
1338. დიდებულთა თაყუანისცეს, მოახსენეს დიდი ქება, რომე ღ~თნ გაგუახარნა, კურთხეულა მისი ღ~თება, ჩვენ გვიჩუჱნა პირი თქუჱნი, აღარა გვწვავს ცეცხლთა დება, წყლულსა მისგან დაკოდილსა, მასუჱ ძალ უც განკურნება-
1339. მოვიდეს და პირი ჴელსა, დაჰსდუჱს აგრე გარდაჰკოცნეს, მეფე ეტყუის ძმათა თქუენთა, თავნი ჩვენთვის დაიჴოცნეს, იგი შუჱბას საუკუნოს, ცხადად პოვეს არ იოცნეს, ერთსა მიხუდეს საზიაროდ, დიდებანი იასოცნეს-
1340. თუცა მე მათი დახოცა, მტკივის და სატკივარია, მაგრამ მათ მიხუდა უკვდავი, მუნ დიდი საჩუქარია, ესე ჰსთქუა ნელად ატირდა, და წვიმა თოვლსა არია, ნარგისთათ იძვრის ბორიო, ვარდსა ზრავს იანვარია-
1341. მუნ ატირდეს ყუჱლაკანი, რა ტირილად იგი ნახეს, რაცა ვისრა დაჰკლებოდა, მათ ტირილით სულთქმით ახეს, დადუმდეს და მოახსენეს, რათგან ბრძენთა მზედ დაგსახეს, თქუჱნთა მჭვრეტთა მღერა მართებს, რასათვისმცა ივაგლახეს-
1342. ვინ ღირსა თქუენგან ეგზომსა, ტირილსა შეჭირვებასა, თქვენთვის სიკუდილი დია ჰსჯობს, მიწათა ზედან რებასა, კულავ ფრიდონ ჰკადრა მეფესა, ნურათ იქთ გამწარებასა, ღ~თიმცა ნაცულად მოგიზღავს, ათასსა გახარებასა-
1343. ავთანდილცა მიუმტკივნა, იტყვის დიდსა სიმძიმილსა, მათ მადლობა მოახსენეს, ჰკადრეს თავნი ვჰსცნეთ ღიმილსა, რადგან მიხუდა დაკარგული, ლომი მზესა წახდომილსა, აღარა ვჰსტირთ სატირალსა, აღარ დავსდებთ თვალთა მილსა-
1344. მივიდეს სადა ქალაქი, დიდი მულღაზანზარია, ჰსცემდეს ბუკსა და ტაბლაკსა, გაჰხდა ზათქი და ზარია, დაბდაბისა და ქოსისა, ჴმა ტურფად შენათხზარია, მოატყდეს მოქალაქენი, დააგდეს მუნ ბაზარია-