1345. შუკათათ მოდგნეს ვაჭარნი, ყოვლგნით მჭურეტელთა ჯარია, შორს უარებდეს სარანგნი, ჴელთა აქუს მათ აბჯარია, მოიჯრებოდეს ჯალაბნი, სარანგთა დამსაჯანია, მათად საჭურეტლად მიშვება, მუნ მათგან სააჯარია-
1346. გადაჰხდეს ფრიდონისასა, სრა ნახეს მოსაწონები, გამოეგებნეს მრავალი, ოქროს სარტყლითა მონები, ფერჴთა საფენლად ოქსინო, მართ მათგან არს ნაქონები, თავსა აყრიდეს ოქროსა, ჰხუჱტს ჯარი მუნ ნარონები-
1347. მათ ქალ ყმათათვის საჯდომი, დაედგა თეთრ ძოწეული, წითელ ყჳთლითა თუალითა, ზედა კეკლუცად ფრქვეული, ავთანდილისთვის ყვითელი, და შავი ერთგან რეული, მოვიდეს დასხდეს მჭვრეტელნი, ვსცან მათი სული ლეული-
1348. მგოსანნი მოდგეს ისმოდა, ჴმა სიმღერისა ტკბილისა, ქორწილი ქმნეს და გამრავლდა, ძღნობა ლარისა ლბილისა, ფრიდონის პურად კარგისა, არ მასპინძლისა წბილისა, ნესტან დარეჯანს უშუჱნის, ღიმილი ჩენა კბილისა-
1349. მოიღეს ძღუჱნი უსახო, ფრიდონის არ ალქატისა, ცხრა მარგალიტი სიდიდით, მართ ვითა კუჱრცხი ბატისა, კულავ ერთი თვალი სამჰგზავსო, მზისა შუქ მონამატისა, მას წინა ღამით ძალ ედვის, მხატვარსა ხატვა ხატისა-
1350. კულავ უძღუნა თვითო, ფარღული გარდასაყრელი ყელისა, მრგულად გათლილისა, თუალისა იაგუნდისა მრთელისა, კულავ მოაქუს ერთი ტაბაკი, მძლედ საჭირავი ჴელისა, ავთანდილისთვის ლომისა, ძღუჱნი ფრიდონის ქველისა-
1351. იგი ტაბაკი სავსეა, მარგალიტითა სხვილითა, ავთანდილს უძღუნა ყუჱლაჲ, არა სიტყვითა წბილითა, აივსო სახლი სტვირითა, და ოქსინოთა ლბილითა, ტარიელ მადლი უბრძანა, ლაღმან სიტყვითა ტკბილითა-
1352. ფრიდონისგან უსაზომო, ქორწილია დღესა რვასა, ყოვლთა დღეთა მიართმიდეს, უფასოსა ძღუჱნსა მზასა, დღე და ღამე არ გასწყვეტდის, ჩაღანა და ჩანგი ჴმასა, აჰა მიხუდეს შესაფერნი, ყმა ქალსა და ქალი ყმასა-
1353. ტარიელ ფრიდონს უბრძანა, დღე ერთ სიტყუჱბი გულისა, არს გული თქუენი საჩემო, უფროსი ძმისა სრულისა, არ გემუქფების სიცოცხლე, არცა მოცემა სულისა, მე თქუენგან ვჰპოვე, მოკვდავმან ჩემი წამალი წყლულისა-
1354. ავთანდილისგან შენც იცი, ჩემთვის თავისა დადება, აწ მე მაქუს ნაცულად მისისა, მოჴმარებისა წადება, შენ მიდი ჰკითხე რა უნდა, მან ჰქმნას ამისი ცხადება, ვით მან დამივსო საჴმილი, ეგრე მისიცა კმა დება-
1355. უთხრა ძმაო რა გარდიხდის, შენგან ჩემსა ჭირნახულსა, ღ~თი მოგცემს წყალობასა, მისგან ზეცით შესახულსა, თუ ვერა ვიქ საწადელსა, შენსა შენთვის განზრახულსა, არა ვნახავ სახლსა ჩემსა, არ დარბაზსა არცა ხულსა-
1356. აწ მითხარ ჩემგან რა გინდა, ანუ რით მოგეხმარები, ვარჩევ წავიდეთ არაბეთს, იყავ ჩემიცა მარები, ტკბილი სიტყვითა გავმართოთ, და ჴმლითა საომარები, თუ შენ შენს ცოლსა არ შეგრთავ, მე ჩემსა არ ვექმარები-
1357. რა ფრიდონ უთხრა ავთანდილს, ტარიას მოციქულობა, მას გაეცინნა გაღიმდა, ჰშუჱნოდა მხიარულობა, ჰსთქუა თუ მეშუჱლი რად მინდა, მჭირს არავისგან წყლულობა, ჩემი მზე არცა ქაჯთა ჰყავს, არცა სჭირს ლხინ ნაკლულობა-
1358. ჩემი მზე ტახტსა ზედა ჰზის, მორჭმული ღ~თისა ნებითა, საკრძალავი და უკადრი, ლაღი არვისგან ვნებითა, არცა რა უმძიმს ქაჯთაგან, არცა გრძნეულთა გრძნებითა, მას ზედა შუჱლა რად მინდა, რად მეჭვ რასაცა თნებითა-
1359. რა მოვა ჩემთვის განგება, ზეცით მოსრულნი ზენანი, ღ~თი იწადებს მომივლენ, გულის სახმილთა ლხენანი, მაშინღა მამხუდეს მოკუდავსა, მზისა ელვათა ფენანი, უმისჟამისოდ ცუდია, ჩემგან მი და მო რბენანი-
1360. მიდი და ჰკადრე ტარიელს, პასუხი ჩემგან თხრობილი, მადლი რად უნდა მეფეო, ხარ დიდად რადმე ლმობილი, ვარ მუცლითგანვე დედისა, თქუჱნად სამონოდ შობილი, ღ~თნ მუნამდის მიწა მჰყოს, ვირ მეფე იყო ცნობილი-
1361. გებრძანა შეყრა მწადიან, საყუარელისა შენისა, ეგე არს მჰსგავსი გულისა, ლმობიერისა თქუენისა, მუნა მე ჴმალი არ მიკუჱთს, არცა სივრცელე ენისა, მიჯობს მოლოდნა საქმისა, მის განგებისა ზენისა-
1362. ესეა ჩემი საწადი, და ჩემი მოსანდომარე, ჲინდოეთს გნახო მორჭმული, საჯდომთა ზედა მჯდომარე, გვერცავე გიჯდეს მნათობი, პირი ელვათა მკრთომარე, მებრძოლნი თქუენნი მოგესრნეს, არვინ ჰსჩნდეს მუნ მეომარე-
1363. რა გამისრულდენ ესენი, ჩემნი გულისა ნებანი, მაშინღა მივალ არაბეთს, მამხვდეს მის მზისა ხლებანი, მას ოდეს ჰნებდეს დამივსოს, ამა ცეცხლისა დებანი, სხუა თქუენგან არა არ მინდა, მძულან რასაცა თნებანი-