1403. მეფეო თავი მემცრობის, მე მისად მოსახსენებლად, მაგრამ მოსრული თქუენს წინა, ვარ შემამხვეწლად მქენებლად, თჳთ იგი იაჯს რომელი ჰსჩანს, მზეებრ შუქთა მფენელად, ვინ არის ჩემად სინათლედ, და ჩემად გამათენებლად-
1404. აწ ამას გკადრებთ ორნივე, ხვეწით და შემუდარებით, ავთანდილ დამდვა წამალი, მისგან თავისა დარებით, დავიწყდეს რომე პატიჟნი, ჰსჭირდეს ჩვენთავე დარებით, არ გაწყენ გრძელი ჰამბავი, არს ჩვენგან მიუმჴუდარებით-
1405. თქუჱნთა უყუარს ერთმანერთი, ქალი მას და იგი ქალსა, მით ვიგონებ საბრალოსა, მტირალსა და ფერ ნამკრთალსა, მუხლ მოყრილი გიაჯები, ნუღარ აწვევ იმათ ალსა, რომე მისცე ქალი თქუენი, მკლავ მაგარსა გულ ფიქალსა-
1406. ამის მეტსა არას გკადრებ, არ მოკლესა არცა გრძელსა, ამოიღო ჴელმანდილი, მოინასკუა ზედან ყელსა, ადგა მუჴლნი დაუყარნა, იაჯების ვითა მზრდელსა, გაუკვირდა ყოვლსა კაცსა, მის ამბისა მამსმენელსა-
1407. რა ტარიელ მუჴლ მოყრილი, ნახა მეფე შეუზარდა, შორს უკუდგა თაყუანისცა, ქუჱ მიწამდის დაუარდა, მოახსენა ჴელმწიფეო, ლხინი ყოვლი გამიქარდა, თქუჱნმან აგრე სიმდაბლემან, ნახვა თქუენი ჩამადარდა-
1408. ვით ეგების რაცა გწადდეს, რომე კაცი არ მოგთმინდეს, ანუ მშურდეს ქალი ჩემი, საკუდავად და ტყუედცა გინდეს, გებრძანამცა სახლით თქუენით, ცრემლი არცა მაშინ მინდეს, სხუა მისებრი ვერა ჰპოოს, ცათამდისცა გაცაფრინდეს-
1409. მე სიძესა ავთანდილის, უკეთესა ვჰპოებ ვერა, თჳთ მეფობა ქალსა ჩემსა, მივეც აქუს და მას ეფერა, ვარდი ახლად იფურჩნების, მე ყუავილი დამებერა, რამცა ვჰკადრე შეცილება, რასაც ოდენ იგი ჰსჯერა-
1410. თუ შეგერთო ერთი მონა, თქუენთვის არცა მაშინ მშურდა, ვინმცა გკადრა შეცილება, უშმაგომცა ვით მოგმდურდა, თუ ავთანდილ არ მიყუარდა, აგრე მისთვის რად მამსურდა, დია ღ~თო წინაშე ვარ, ესე ჩემგან დადასტურდა-
1411. რა ტარიელ მეფისაგან, ესე სიტყუა მოისმინა, დადრკა მდაბლად ეთაყუანა, პირსა ზედან დაეფინა, კულავ მეფემან თაყუანისცა, წამორევლო წადგა წინა, ერთმანერთი მოემადლეს, მათ ერთსაცა არ ეწყინა-
1412. ფრიდონ შეჯდა ავთანდილის, მახარობლად გაექანა, ესდენ დიდი სიხარული, გაეხარნეს მასცა განა, წავიდა და წამოუძღვა, მოიყუანა მოჰყუა თანა, მაგრამ ირცხვის მეფისაგან, შუქი ბნელად მოევანა-
1413. მეფე ადგა მოეგება, ყმა გარდახდა რა მივიდა, ჴელთა ჰქონდა ჴელმანდილი, პირსა იმით იფარვიდა, მზე ღრუბელსა მოჰფარვოდა, ქუშდებოდა ვარდსა ზრვიდა, მაგრამ მისსა შუჱნებასა, რამცა ვითა დაჰფარვიდა-
1414. მეფე კოცნასა ლამობდა, აღარა ცრემლნი სდენიან, ავთანდილ ფერხთა ეხვევის, შუქნი ქვე დაუფენიან, უბრძანა ადეგ ნუ ირცხვი, შენ ზნენი გამოგჩენიან, რადგან მერჩიო ნუ მერცხვი, დაე რასაღა გრცხვენიან-
1415. მოეხვია გარდაკოცნა, მან პირისა არე მარე, დამივსეო ცეცხლი ცხელი, მაგრამ წყალი არე მარე, ვინ გიშერი დააჯოგა, და წამწმისა არემარე, გუალე შეგყრი ლომო მზესა, თავი მისკენ არე მარე-
1416. მეფე ყელსა ეხუჱოდა, მას ლომსა და ვითა გმირსა, ახლოს უზის ეუბნების, აკოცებს და უჭურეტს პირსა, იგი მზე და ჴელმწიფობა, ასრე მიხუდა ვითა ღირსა, მაშინღაა ლხინი ამო, რა გარდიხდის კაცი ჭირსა-
1417. ყმა მეფესა მოახსენებს, მიკვირს სხვასა რად არ ჰბრძანებ, რად არ გინდა ნახუა მზისა, ანუ რადღა აგვიანებ, მიეგებვი მხიარული, სახლსა თქუენსა მოიყუანებ, შემოიმოს შუქთა მისთა, ნათლად გარე მოივანებ-
1418. ტარიელსცა მოახსენა, შესხდეს ქალსა მიეგებნეს, მათ სამთავე გოლიათთა, მზისა ფერად ღაწუნი ღებნეს, მიხუდეს თვისსა საწადელსა, იგი ჰპოეს რაცა ძებნეს, ჴელი ჰჴადეს ჴმალთა მათთა, არა ცუდად წელთა ებნეს-
1419. მეფემან ქალს უსალამა, მან შორით გარდახდომილმან, დაუყუნა თუალნი ელვამან, მისთა ღაწვთაგან კრთომილმან, გამოეგება აკოცა, კუბოსა შიგან ჯდომილმან, დაუწყო ქება მეფემან, თჳთ ვერას ვერ მიხდომილმან-
1420. ეტყვის მზეო ვითა გაქო, ნათელო და დარიანო, შენთვის ხელნი გონებანი, არა ცუდათ არიანო, მზიანო და მთუარიანო, ეტლად რაო და რიანო, თქუენ საჭურეტლად აღარ მინდით, არ ვარდნო და არ იანო-
1421. გაჰკვირდეს ყოვლნი მხედველნი, მისთა ელვათა ფენასა, ვით მზემან დაყუნა მჭურეტელთა, თუალნი ნათლისა ჩენასა, მისგან დამწვარნი მისცნიან, გულნი ჭურეტითა ლხენასა, სითცა გამოჩნდის იქმოდეს, ჯარნი მუნითკენ რბენასა-
1422. შინა წავიდეს ყოველნი, შესხდეს თავისა დარებად, ჰქონდეს შვიდნივე მნათობნი, მის მზისა დასადარებად, არ მიიხდომის სიტურფე, არს მათგან მიუმხვდარებად, ადრე მივიდეს მეფისა, სახლად სამყოფად არებად-