1307. მზე მოეგება პირითა, ტურფითა მოცინარითა, აკოცა მისთა მშველელთა, ლაღმან ცნობითა წყნარითა, მათ მდაბლად მადლი უბრძანა, სიტყვითა მით ნარნარითა, ორივე ერთგან უბნობდეს, ამოთა საუბარითა-
1308. ტარიელსცა უსალამეს, მას ალვისა მორჩსა ვით ხეს, მიულოცეს გამარჯვება, ერთმანერთი მოკითხეს, არა ჰსჭირდა არ ინანეს, რომ აბჯარი არ გაითხეს, თავნი თვისნი გაალომეს, მათნი მბრძოლი იშვლეს ითხეს-
1309. სამასისა კაცისაგან, ასსამოცი შეჰყოლოდა, ფრიდონს უმძიმს, სპათა მისთა მაგრამ ერთკერძ უხაროდა, მონახეს და არ აცოცხლეს, რაცა მბრძოლი დარჩომოდა, რომე ჰპოვნეს საჭურჭლენი, აწმცა თვალვით ვით ითქმოდა-
1310. მოკრიფეს ჯორი აქლემი, რაცა ვით პოვეს მალები, სამიათასსა აჰკიდეს, მარგალიტი და თუალები, თუალი ყუჱლაი, დათლილი იაგუნდი და ლალები, იგი მზე შესუეს კუბოსა, არს მათგან განაკრძალები-
1311. სამოცი კაცი დააგდეს, ქაჯეთს ციხისა მცუჱლია, წამოიყუანეს იგი მზე, მათიღა წაგვრა ძნელია, ზღუათა ქალაქსა დამართეს, თუცა გზა მუნით გრძელია, ჰსთქუეს ფატმან ვნახოთ მუქაფა, გვაც მისი გარდუხდელია-
1312. ზღუათა მეფესა წინაშე, გაგზავნა მახარობელი, შესთუალა მოველ ტარიელ, მტერთა მძლე მოსრვით მსპობელი, ქაჯეთით მამყავს ჩემი მზე, ჩემი ლახუართა მსობელი, მწადიან გნახნე პატივით, ვითა მამა და მშობელი-
1313. აწ მე მაქუს ქაჯთა ქუჱყანა, და მათი დანადებია, მეფეო კარგი ყუჱლაჲ, მე თქვენგან წამკიდებია, ფატმანს უჴსნია ჩემი მზე, დედებია და სდებია, მისად მუქაფად რა გიძღვნა, მძულს ცუდი ნაქადებია-
1314. მოდი გვნახენ გავიარდეთ, ქვეყანასა შენსა ვირე, სრულად ქაჯთა სამეფოსა, გიძღუნი ჩემგან შეიწირე, კაცნი შენნი შეაყენენ, ციხე მაგრად დაიჭირე, მე ვისწრაფი ვერა გნახავ, შენ წამოდი ჩემ კერძ ირე-
1315. თქუჱნ უბრძანე ჩემმაგიერ, უსენს ქმარსა ფატმანისსა, გამოგზავნოს იამების, ნახუა მისი ჴსნილსა მისსა, მისგან კიდე ინატრიდა, ჭურეტასამცა სხუადღა ვისსა, ვინ მზესაცა უნათლეა, ასრე ვითა ბროლი ფისსა-
1316. რა კაცი ტარიელისა, ესტუმრა ზღვათა მფლობელსა, წესია გული გაჰკრთების, ჰამბავსა გასაკრთომელსა, მისცა მადლი და დიდება, ღ~თსა მართლისა მბრჭობელსა, მაშინვე შეჯდა არ უნდა, მისულა სხუასაღა მხმობელსა-
1317. ბარგი აჰკიდა გააგო, ქმნა ქორწილისა მათისა, მას მოაქუს რიცხვი ტურფათა, არს სიდიადე სათისა, ფატმან ჰყავს თანა იარეს, სავალი დღისა ათისა, უხარის ნახუა ლომისა, და მზისა ჴმელთა მნათისა-
1318. შორს გაეგებნეს სამნივე, დიდსა მეფესა ზღუათასა, გარდაჰჴდეს მდაბლად აკოცეს, გარესწყდეს ჯარსა სპათასა, შეასხეს ქება ტარიელს, მან მადლი გაუათასა, ქალი რა ნახეს სტრფიალობს, შუქსა მას ბროლ ბაკმათასა-
1319. ფატმან ხათუნს მისსა მჭვრეტსა, ედებოდა ცეცხლი ცხელი, მოეხვია გარდუკოცნა, ჴელი ფერჴი პირი ყელი, იტყვის ღ~თო გემსახურო, გამინათლდა რადგან ბნელი, ვჰსცან სიმოკლე ბოროტისა, კეთილია შენი გრძელი-
1320. ქალი ფატმანს ეხვეოდა, ტკბილად იტყუის არ გამწყრალი, ღ~თნ გული განმინათლა, გახეთქილი გაცამწყრალი, აწ ასე ვარ გავსებული, წინას ვიყავ ვითა მცხრალი, მზემან შუქნი შემომადგნა, ვარდი მით ვჩან არ დამზრალი-
1321. ზღუათა მეფე გარდაიჴდის, მუნ ქორწილსა მეტად დიდსა, ქაჯეთიცა დაუმადლა, არ გაუშვა დღესა შვიდსა, უხვად გასცემს საბოძვარსა, საჭურჭლესა ანაკიდსა, პერპერასა დაფანტულსა, ზედა სცვეთდეს ვითა ჴიდსა-
1322. მუნ იდვის გორი ლარისა, სტავრისა და ატლასისა, ტარიელს უძღუნა გვირგვინი, ვერ დანადები ფასისა, იაგუნდისა მრთელისა, ყვთლისა მეტად ხასისა, კულავ ერთი ტახტი ოქროსა, წითლისა მართ ხალასისა-
1323. ნესტან დარეჯანს ყაბაჩა, უძღვნა შემკული თვალითა, იაგუნდითა წითლითა, ბალახშითა და ლალითა, დასხდეს ორნივე ქალ ყმანი, პირითა ელუა მკრთალითა, მათნი მჭვრეტელნი დაიწუნეს, ცეცხლითა მართ ახალითა-
1324. ავთანდილს და ფრიდონს უძღუნა, უსაზომო დიდი ძღუენი, ძვირფასისა უნაგირი, უკეთესი თჳთო ცხენი, თითო კაბა თუალიანი, უცხო ფერთა შუქთა მფენი, მოახსენეს მადლი რა ვჰსთქუათ, სვიანამცა დავლა თქვენი-
1325. ტარიელ მადლსა იხდიდა, ტურფა სიტყვითა ენითა, დიდად ვიამე მეფეო, პირველ ნახვითა თქუენითა, მერმე აღგუავსენ მრავლითა, ტურფა ფერითა ძღვენითა, ვიცი შორი შორ არ ჩავლა, ჩვენ თქვენი კარგად ვჰქენითა-