1193. აჰა ინიშნე ნიშანი, შენეულისა რიდისა, გარდმიკვეთია ალამი, ჩემო ერთისა კიდისა, ესეღა დამრჩეს სანაცულოდ, მის იმედისა დიდისა, რისხვით მობრუნდა ბორბალი, ჩუჱნზედა ცისა შვიდისა-
1194. ესე წიგნი საყუარელსა, მისსა თანა მინაწერი, რა დაწერა გარდაჰკუჱთა, მათ რიდეთა ერთი წვერი, თავ მოხდილსა დაუშუჱნდა, სისხო სიგრძე თმათა წვერი, ალვისაგან სული მოქრის, ყორნის ფრთათათ მონაბერი-
1195. იგი მონა წამოვიდა, გულანშაროს მიმავალი, წამ ერთ მიჰჴდა ფატმანისსა, დღე იარა არ მრავალი, რა ავთანდილს გაუსრულდა, საქმე მისი სასურვალი, ჴელ აპყრობით ღ~თსა მადლობს, ცნობა სრული არა მთურალი-
1196. ფატმანს უთხრა გამისრულდა, ჟამად საქმე საწადელი, დიდი შენი მოჭირვება, ჩემგან არის გარდუჴდელი, წავალ დგომად აღარა მცალს, დრო მოსულა შარშანდელი, ფიცხლა ქაჯეთს მოვიყვანო, მათი მომსპობ ამწყუედელი-
1197. ხათუნმან უთხრა ჱე ლომო, ცეცხლი აწ უფრო ცხელდების, მოეშორვების ნათელსა, გული ამისთვის ჰბნელდების, ისწრაფე ჩემი ნუ გაგვა, ხელი ეგრეცა ხელდების, თუ ქაჯნი მოგესწრებიან, მუნ მისულა გაგიძნელდების-
1198. ყმამან ფრიდონის მონანი, უჴმნა მასთანა ხლებულნი, უბრძანა მკუდარნი აქამდის, აწყა ვართ დაცოცხლებულნი, რაცა გვინდოდა მისითა, ჰსმენითა გაახლებულნი, ჩუჱნთა მტერთანი გიჩვენნე, წყლულნი მით ვაგლახებულნი-
1199. მიდით და ფრიდონს უჰამბეთ, ამბავი არ ნაცქაფავი, მე ვერა ვნახავ ვისწრაფი, გზა ჩემი არს ნასწრაფავი, მან გააჴაფოს ჴმა ჴაფი, კულა უფრო განაჴაფავი, თქუენ მოგცე ლარი ყუელაი, მე ჩემი ნაალაფავი-
1200. ჩემსა ზედა დიდი არის, ვალი თქუჱნგან დანადები, მადლსა სხვაებრ გარდავიხდი, თუღა ფრიდონს შევეყრები, აწ წაიღეთ ყუჱლაკაი, მეკობრეთა წანაღები, ამის მეტსა ვერას მოგცემ, ვიცი ამად გეძუნწები-
1201. სახლი არ მაქუს არ ძალ მიძს, გაცემა საბოძვარისა, მისცა მართ სავსე ხომალდი, რიცხვი ტურფათა ჯარისა, უბრძანა წადით წაიღეთ, გზა წავლეთ მისვე არისა, ფრიდონს მიართვით უსტარი, ჩემგან ძმად ნაფიცარისა-
1202. დაწერა ფრიდონ მაღალო, სუჱ სრულო მეფეთ მეფეო, ლომისა მჰსგავსო ძალ გულად, მზეო შუქ მოიეფეო, მოვლენილო და მორჭმულო, მტერთა სისხლისა მჩქეფეო, უმცროსმან ძმამან შორი შორ, სალამი დავიყეფეო-
1203. ჭირნი ვნახენ და მოცამხვდა, ნაცუალი ჭირ ნახულისა, კარგა მოხდომა საქმისა, ჩემისა გაზრახულისა, მიცნია მართლად ჰამბავი, პირისა მზედ სახულისა, დამარჩენელი ლომისა, მის ქუჱსკნელს დამარხულისა-
1204. იგი მზე ქაჯთა მეფესა, ჰყავს ქაჯეთს პატიმარია, მუნ მისულა მიჩანს თამაშად, თუცა გზა საომარია, ნარგიზთა წვიმა ბროლისა, წვიმს ვარდი ნაწვიმარია, ჯერ ქალსა ქაჯნი არ ახლვან, მაგრამ სპა უამარია-
1205. გულ მხიარული ვიხარებ, ამად არ ცრემლი მმილდების, სადაცა შენ და შენი ძმა, ხართ ძნელი გაადვილდების, რაცა მოგინდეს უცილოდ, იქთ იგი არ აქცილდების, არ თურე კაცმან დაგიდგნა, ვეჭუ კლდეცა გაგილბილდების-
1206. აწ შემინდევ ვერა გნახე, შორს ამისთვის წაგიარე, გზა გზა ყოვნა აღარა მცალს, პატიმრადა იგი მთვარე, ადრე მოვალთ მხიარულნი, ჩვენი ნახვა გაიხარე, ამის მეტი რაღა გკადრო, ძმასა ძმურად მოეჴმარე-
1207. ამა მონათა ჩემზედა, გარდაუჴდელი გულია, ამოდ მსახურეს თქუჱნიმცა, გული ამათთვის სრულია, ქება რად უნდა მას ვინცა, თქუჱნთანა ხან დაზმულია, მჰსგავსი ყუჱლაი მსგავსსა შობს, ესე ბრძენთაგან თქმულია-
1208. ესე უსტარი დაწერა, შეკრა და წაცახვია მან, მისცა ფრიდონის მონათა, ვარდმან და თმითა იამან, შესთუალა ზეპირ რაც ჴამდა, სრულად მართ ვითა გიამან, მათ მარგალიტი უჩვენის, ძოწისა კარმან ღიამან-
1209. მონახა პოვა ავთანდილ, ნავი მისისა მჴარისა, გამოემართა იგი მზე, პირითა სავსე მთვარისა, მაგრა დაგდება უმძიმდა, ფატმანის გულ მწუხარისა, მისთა გამყრელთა ნაკადი, ჩასდის სისხლისა ღვარისა-
1210. ფატმან უსენ და მონანი, ჰსტირან ცრემლითა ცხელითა, იტყვიან მზეო რა გვიყავ, დაგვწვენ ცეცხლითა მწველითა, რად დაგვაბნელენ შენისა, მოშორვებისა ბნელითა, დაცაგუმარხენო ჴელითა, ჩვენისა დამმარხველითა-