1213. კულავ ვჰკითხეთ გჳთხარ მართალი, საქმე შენ მზებრ ნათელისა. ვისიხარ ვინხარ სით მოხუალ, მანათობელი ბნელისა. მან არა გურქუა რა გაუშუა, წყარო ცრემლისა ცხელისა. რა საბრალოა გავსილი, მთუარე შთანთქმული გუჱლისა:-
1214. არცა რა ცხადი ჰამბავი, არცა რა დასამალავი. არა არ გჳთხრა ვინ იყო, ან ვისგან ნამუხთალავი. ქუშ ქუშად გვეუბნებოდა, კუშტი თაჳსა მკრძალავი. ვითა ასპიტი მჭურეტელთა, მისით თუალითა მლალავი:-
1215. როშაქ გჳბრძანა ნუ ვჰკითხავთ, აწ თურე არ სათქმელია. ამისა საქმე უცხოა, თჳთ სათქმელადცა ძნელია. ბედი მეფესი ჩუჱნისა, არსთაგან სანატრელია. მით რომე ღ~თი მას მისცემს, რაც უფრო საკჳრველია:-
1216. ესე ღ~თსა მისაგურელად, მისად ჩუჱნდა მოუცია. მივიყუანოთ არმაღანად, დაგჳმადლებს მეტად დია. თუ დავმალავთ დავმჟღავნდებით, მეფე ჩუჱნი ამაყია. პირუჱლ მათი შეცოდება, მერმე დიდი აუგია:-
1217. მივამოწმენით თათბირნი, არ კიდე გავაკიდენით. დავჰბრუნდით ქაჯეთს მივმართეთ, მას გარე მოვეკიდენით. არცარა ვჰკადრეთ ჴელდახელ, არცა თუ წავეკიდენით. იგა ტირს ღაწუსა გულმდუღრად, ჩარცხის ცრემლისა კი დენით:-
1218. მე როშაქს ვჰკადრე გამიშვი, ვარ ადრე თქუჱნი მხლებელი. მას გულანშაროს ქალაქსა, ვარ საქმის რასმე მდებელი. მან ნება მომცა აქ სამე, ლარი მაქუს წასაღებელი. თანა წავიტან წაცავალ, მე მათი ზედა მჰსწრებელი:-
1219. მათ კაცთა დიდად იამათ, ესე ჰამბავი მონისა. მე რა იგ მესმა შერემშრა, ნაკადი ცრემლთა ფონისა. მენიშნა ყოვლი ნიშანი, ვიცან ჩემისა ღონისა. ცოტაჲ ლხენა მომეცა, მჰსგავსი დრამისა წონისა:-
1220. მოჳყუანე იგი მონა, ახლოს დავჰსჳ ჩემსა წინა. ვჰკითხე მითხარ რას იტყოდი, გაგონება მეცა მინა. მან იგივე კულავ მიამბო, რაცა მუნით მომესმინა. ამ ამბავმან გამაცოცხლა, სულმობრძაჳ დამარჩინა:-
1221. მე ორნი შავნი მონანი, მჰყუანან სავსენი გრძნებითა. უჩინოდ მივლენ წამოვლენ, მათითა ჴელოვნებითა. მოჳხმენ ქაჯეთს გავგზავნენ, ვარქჳ თუ ნუ დაჰსდგებითა. მაცნობეთ მისი ჰამბავი, თქუჱნითა მოქმედებითა:-
1222. სამ დღე მოჳდეს მიამბეს, სწრაფად ებიჯა გზისადა. მიუგვრიაო მეფისად, ზღუას იქით წამავლისადა. ვერვის შეუდგმან საჭურეტად, თუალნი მართ ვითა მზისადა. ქუჱ დაუწინდავს საცოლედ, როსან ცოტასა ყმისადა:-
1223. როსანს შევრთოთო დულარდუხტს, მეფასა უბრძანებია. ჯერ ქორწინებად არა მცალს, აწ გული ცეცხლნადებია. შემოჳქცეჳ შეჳსძლობ, ვინ ცისა მზედ ნაქებია. ციხეს დაუსუამს ხადუმი, ერთაი უახლებია:-
1224. ყოვლნი მცოდნენი გრძნებისა, მასთანა წაუტანია. მით რომე გზაა საჭირო, მტერნი საომრად მზანია. ქუჱ დაუყრია მოყმები, ვინც უფრო გულოვანია. დაეყოვნების წასულა, ჯერეთ ცოტაი ხანია:-
1225. ქაჯთა ქალაქი აქამდის, მტერთაგან უბრძოლველია. ქალაქსა შიგან მაგარი, კლდე მაღალი და გრძელია. მას კლდესა შიგან გჳრაბი, ასაძრომელი ხურელია. მუნ არის მარტო მნათობი, თჳსთა მხილუჱლთა მწუჱლია:-
1226. გჳრაბის კარსა ნიადაგ, მოყმე ჰსცავს არ პირ ნასები. ათი ათასი ჭაბუკი, ჰსდგას ყუჱლა კაჲ ხასები. ქალაქის კართა სამთავე, სამათას სამათასები. გულო გაგსარჯა სოფელმან, არ ვიცი და გლახ რას ები:-
1227. ესე ჰამბაჳ ავთანდილ, პირმზემან დიდგუართ ზადამან. რა მოისმინა იამა, სხუა არა გააცხადა მან. შესწირა ღ~თსა მადლობა, ტურფამან დანაბადამან. ჰამბავი ჩემი სალხინო, მითხრაო ვისმანღა დამან:-
1228. ფატმანს უთხრა საყუარელო, კმახარ ჩემთჳს სასურუჱლად. მე ამბაჳ სანატრელი, მომასმინე არ პირბნელად. მაგრამ საქმე ქაჯეთისა, გამაგონე უფრო მრთელად. ქაჯნი ყველა უხორცოა, რამან შეჰქმნა ჴორციელად:-
1229. მის ქალისა სიბრალული, ამანთებს და მიდებს ალსა. მაგრა ქაჯნი უჴორცონი, რას აქნევენ მიკჳრს ქალსა. ფატმან უთხრა მომისმინე, მართლად გხედავ მანდა მკრთალსა. არ ქაჯნია კაცნიაო, მინდობიან კლდესა სალსა:-
1230. ქაჯნი სახელად მით ჰრქჳან, არიან ერთად კრებულნი. კაცნი გრძნებისა მცოდნენი, მასზედ გაჴელოვნებულნი. ყოველთა კაცთა მავნენი, თჳთ არა ვისგან ვნებულნი. მათნი შემბმელნი წამოვლენ, დამბრმალნი დაწბილებულნი:-
1231. იქმენ რასმე საკჳრუჱლსა, მტერთა თუალთა დაუბრმობენ. ქართა აღძურენ საშინელთა, ნავთა ზღუა ზღუა დაამხობენ. ვითა ჴმელსა გაირბენენ, წყალს, წმიდად დააშრობენ. ჰსწადდესთ დღესა ბნელად იქმენ, ჰსწადდესთ ბნელსა ანათობენ:-
1232. ამისთჳს ქაჯად უხმობენ, გარეშემონი ყუჱლანი. თუარა იგინიც კაცნია, ჩუჱნებრუჱ ჴორციელანი. ავთანდილ მადლი უბრძანა, ცეცხლნი დამივსენ ცხელანი. დიდად მიამნეს ჰამბავნი, სიტყუანი აწინდელანი:-