1194. ავთანდილ უთხრა თჳთ ბრძენთა, წიგნსაცა აგრე ჰსწერია. მოყუარე მტერი მოყურისა, მტრისაგან უფრო მტერია. არ მიენდობის გულითა, თუ კაცი მეცნიერია. ნუღარ იშიშჳ გლახ მისგან, აწ იგი მკუდართა ფერია:-
1195. იგიუჱ მითხარ მას აქათ, ქალი გაგზავნე შენ ოდეს. რაცაღა გეცნას ჰამბაჳ, ანუ რა მისი გსმენოდეს. კულავღა ჰსთქუა ფატმან ტირილით, კულავ თუალთა ცრემლი ჰსდენოდეს. წაჰხდესო შუქი რომელი, მზისაებრ ველთა ჰფენოდეს:-
1196. ვაჲ საწუთროვო სიცრუჳთ, თავი სატანას ადარე. შენი ვერა ვინ ვერა ჰსცნა, შენი სიმუხთლე სადარე. პირი მზისაებრ საჩინო, სად უჩინოჰყავ სადარე. მით ვჰხედავ ბოლოდ სოფელსა, ოჴრად ჰსჩანს ყოვლი სადარე:-
1197. ფატმან ჰსთქუა მამეშორვა, მზე მნათობი სრულად ჴმელთა. სიცოცხლე და სულდგმულობა, მონაგები ჩემთა ჴელთა. მას უკანით გაუწყუჱტლად, დება მქონდა ცეცხლთა ცხელთა. ვერ გავახმე წყარო ცრემლთა, თუალთა ჩემთა გარდმომღურელთა:-
1198. სახლი და შჳლნი მამძულდეს, ვჰსჯდი უგულოსა გულითა. მას ვიგონებდი მღჳძარე, რა მიმეძინის ჰრულითა. უსენ გამტეხი ფიცისა, მიჩნს უსჯულოთა ჰსჯულითა. ვერ მიმიახლოს ჴელხებად, ცრუმან პირითა კრულითა:-
1199. დღესა ერთსა საღამოსჟამს, ჩასლუა იყო ოდენ მზისა. წავდეგ წინა დარაჯათა, კარი მოჩნდა ხანაგისა. ვუყურებდი სევდა მკლჳდა, მისისაუჱ გონებისა. ვჰსთქვი კრულმცა არს ზენაარით, საქმე მისებრ მამაცისა:-
1200. მოვიდა სითმე ღარიბი, მონა მოყუსითა სამითა. მონა მონურად მოსილი, სხუანი მგზავრულად ხამითა. სასმელსაჭმელი მოიღეს, ქალაქს ნასყიდი დრამითა. ჰსმიდეს ჰსჭამდეს და უბნობდეს, ჰსხდეს მხიარულნი ამითა:-
1201. მე ვუყურებდი ვუჭურეტდი, ჰსთქუჱს ამოდ გაჳხარენით. მაგრამ ჩუჱნ აქა მოყუასნი, უცხონი შეჳყარენით. არცა რა ვიცით ვინ ვინა, ანუ სით მოჳარენით. ჰჴამს ერთმანერთსა ჰამბაჳ, ჩუჱნიცა ვუთხრათ ბარ ენით:-
1202. მათ სხუათა თჳსნი ჰამბავნი, ჰსთქუჱს ვითა მჰგზავრთა წესია. მონამან უთხრა ჱე ძმანო, განგება რამე ზესია. მე მარგარიტსა მოგიმკით, თქუჱნ ქურიმა დაგითესია. ჩემი ჰამბავი ჰამბავთა, თქუჱნთაგან უკეთესია:-
1203. მე ვარო მონა მეფისა, მაღლისა ქაჯთა მფლობლისა. მათ მიხუდა ცემა სენისა, მათისა დამამჴობლისა. მოგჳკუდა შემწე ქურიჳსა, შემწყნარებელი ობლისა. აწ შჳლთა მისთა და მისი, ჰზრდის უკეთესი მშობლისა:-
1204. დულარდუხტ არის დიაცი, მაგრა კლდე ვითა ლოდია. ვისცა არ დაჰკოდს ყმა მისი, ვერავის დაუკოდია. მას უსხენ წვრილნი ძმისწულნი, როსან და ერთი როდია. აწ იგა ქაჯეთს ჴელმწიფად, ქუჱ ზის მორჭმული ჰსწოდია:-
1205. გუჱსმა ჰამბაჳ ზღუას იქით, სიკუდილი დისა მათისა. შეიჭირუჱბდეს ვეზირნი, დაშალეს ქმნა ხალვათისა. ვითა ვჰკადროთო დავსება, პირისა ჴმელთა მნათისა. როშაქ მონაა თავადი, მონისა ბევრათასისა:-
1206. როშაქ ჰბრძანა მოცავინ მჰკლას, მე ტირილსა არ დავჰხვდები. მინდორს წავალ ვიმეკობრებ, ალაფითა აჳვსები. შინა მოვალ შოებული, ადრე ზედა მოვესწრები. მეფე დისა დატირებად, წაჳდოდეს წაცავჰყვები:-
1207. გჳთხრა მისთა ჴელისათა, წავალ თანა წამამყევით. წაგჳტანა მონა ასი, ყუჱლა კაი მისგან ჰრჩევით. დღისით მზისით ვმეკობრობდით, ღამეთაცა ვიყუნით თევით. დია ვლეწეთ ქარავანი, ლარი ჩუჱნკენ გარდმოვჰსდევით:-
1208. მინდორ მინდორ მოჳდოდით, ჩუჱნ ღამესა დია ბნელსა. დიდი რამე სინათლენი, გამოგჳჩნდეს შუა ველსა. ვჰსთქჳთ თუ მზეა ნუთუ ზეცით, ჰშთამოჭრილა ზედა ჴმელსა. დაბნეულნი მივეცენით, გონებასა ჩუჱნსა მჰსჯელსა:-
1209. ზოგთა ჰსთქუჱს არის ცისკარი, ზოგთა ჰსთქუჱს არის მთუარეო. მას დარაზმულთა მივმართეთ, ახლოსცა ვნახეთ ბარეო. შორს მოუარეთ მივედით, შემოვადეგით გარეო. მით ნათლისაგან გამოჰჴდა, ჴმა ჩუჱნი მოუბარეო:-
1210. გჳთხრა ვინ ხართ ცხენოსანნო, თქუჱნ სახელი თქუჱნი ჰსთქუჱნით. გულანშაროთ მოციქული, ქაჯეთს მივალ მერიდენით. ესე გვესმა მოვადეგით, ალყად გარე მოვერტყენით. პირმზე რამე ცხენოსანი, გავიცადეთ თუალით ჩვენით:-
1211. ვუჭურიტეთ პირსა მნათობსა, ელუათა მოელუარებსა. მისი ციმციმი მზისაებრ, ეფინებოდა არებსა. ძჳრძჳრად გვეუბნებოდა, სიტყუასა რასმე წყნარებსა. კბილთაგან შუქი შეადგა, ზედა გიშრისა სარებსა:-
1212. კულავ ვეუბენით მას მზესა, ტკბილმოუბრითა ენითა. არ მონა იყო ჰსტყუოდა, ჩუჱნ ესე შეჳგენითა. როშაქ შეატყო ქალობა, გვერდით წაუდგა ცხენითა. აღარ გავუშვით დაჭირუა, ვჰკადრეთ ჴელითა ჩუჱნითა:-