1098. იგი ყმა საწოლს მარტო წვა, გულითა ჯავრიანითა. ჴელსისხლიანი ავთანდილ, შედგა ტანითა ჯანითა. ვერღა აასწრა იდუმალ, მოკლა ვერცა თუ ვჰსცანითა. ჴელი მოჰკიდა მიწასა, დაჰსცა და დაკლა დანითა:-
1099. მჭურეტელთა მზე და მებრძოლთა, მჴეცი და ვითა ზარია. ბეჭდითურთ თითი მოჰკუჱთა, არს მისთჳს ულმობარია. ზღჳსაკენ სარკმლით გასტყორცა, ზღჳსა ქჳშათა გარია. მისთჳს არცა სად სამარე, არცა სათხარელდ ბარია:-
1100. ჴმა მათისა დაჴოცისა, არ გაისმა არსით არა. წამოჳდა ყანდებრ ტკბილი, რასამცა ვით გაემწარა. ესე მიკჳრს სისხლი მისი, ასრე ვითა მოიპარა. რომე წეღან წამოევლო, გზა იგივე წაიარა:-
1101. რა ფატმანისას შეჳდა, ლომი ჯავარ წყალიანი. უბრძანა მოვჰკალ იგი ყმა, დღე ვეღარ ნახოს მზიანი. თჳთ მონა შენი მოწმად მჰყავს, ფიცი აფიცე ღ~თიანი. აჰა თითი და ბეჭედი, და დანა მაქუს მე სისხლიანი:-
1102. აწ მითხარ თუ რას იტყოდი, რად გაშმაგდი ისე რეტად. რას გექადდა იგი კაცი, მესწრაფების ტკბილებრ ხურეტა. ფატმან ფერხთა მოეხჳა, არა ვჰღირსვარ პირსა ჭურეტად. გამიმრთელდა გული წყლული, ახლა დავჰსჯე ცეცხლთა შრეტად:-
1103. მე და უსეინ შჳლითურთ, აწ ახლად დავიბადენით. ლომო და გმირო ქებანი, შენი ვითმც ვადიადენით. ვინადგან სისხლთა იმისთა, დაღურავე დავიქადენით. თავიდგან გითხრობ ყუჱლასა, თქუჱნ სმენად დაემზადენით:-
1104. ამა ქალაქსა წესია, დღესა მას ნავროზობასა. არცა ვინ ვაჭრობს ვაჭარი, არცა ვინ წავა გზობასა. ყოველნი ჰსწორედ დავიწყებთ, კაზმასა ლამაზობასა. დიდსა შეიქმენ მეფენი, პურობა დარბაზობასა:-
1105. ჩუჱნ დიდ ვაჭართა ზედა გვაძს, დარბაზს მიღება ძღუჱნისა. მათ საბოძურისა ბოძება, მართებს მჰსგავსისა ჩუჱნისა. ათდღემდის ისმის ყოველგან, ჴმა წინწილისა ებნისა. მაედანს მღერა ბურთობა, დგრიალი ცხენთა დგენისა:-
1106. ქმარი ჩემი დიდვაჭართა, წაუძღუჱბის უსენ წინა. მათთა ცოლთა მე წავასხამ, მაწუჱველი არად მინა. დედოფალსა ძღუჱნსა ვუძღუნით, მდიდარი თუ გლახა ვინა. დარბაზს ამოდ გაჳხარებთ, მხიარულნი მოვალთ შინა:-
1107. დღე მოჳდა ნავროზობა, დედოფალსა ძღუჱნი ვჰსძღუჱნით. ჩუჱნ მივართჳთ მათ გჳბოძეს, ავავსენით ავივსენით. ჟამიერად მხიარულნი, წამოვედით ნებით ჩუჱნით. კულავ დავსხედით ნადიმობად, მუნებურნი არ ვიყუჱნით:-
1108. ბაღსა შიგან თამაშობად, საღამოსა გავე ჟამსა. გავიტანე ხათუნები, მათი ჭმევა ჩემგან ჰჴამსა. მამყუჱბოდეს მომღერალნი, იტყოდიან ტკბილს მუღამასა. ვიმღერდით და ვყმაწჳლობდით, ვთამაშობდით წამით წამსა:-
1109. იქ ბაღსა შიგან ტურფანი, სახლნი ნატიფად გებულნი. მაღალი ყოვლგნით მხედუჱლნი, ზღუას ზედა წაკიდებულნი. მუნ შეჳყოლენ ხათუნნი, იგანი ჩემთან ხლებულნი. კულავ დაჳდევით ნადიმი, დავჰსხედით ჰამოდ შუჱბულნი:-
1110. ვაჭრის ცოლთა მხიარულმან, ვუმასპინძლე ამოდ დურად. სმასა ზედა უმიზეზოდ, გავჰჴე რამე უგემურად. რა შემატყუჱს გაიყარნენ, სხდომილიყუნენ რაცა პურად. მარტო დავჰრჩი სევდა რამე, შემომაწვა გულსა მურად:-
1111. უკმოვახუჱნ სარკმელნი და, შევამზირენ თუალნი ზღუასა. ვიხედჳდი ვიქარვებდი, კაეშნისა ჩემგან ზრდასა. შორს აღმიჩნდა ცოტა რამე, გავუკვირდი მისსა სლუასა. ფრინუჱლად ვჰსთქვი ანუ მჴეცად, სხუას ვამჰსგავსე მემცა რასა:-
1112. მე შორიდამ ვერად ვიცან, მომიახლა იყო ნავი. ორთა კაცთა ტანად შავთა, თჳთ პირიცა ჰქონდათ შავი. იქით აქეთ მოსდგომოდეს, ახლოს უჩნდათა ოდენ თავი. გამოჳდეს გამიკჳრდა, იგი უცხო სანახავი:-
1113. გამოზიდეს იგი ნავი, გამოიღეს ბაღსა წინა. მოიხედეს მიიხედეს, ვინ გჳჭურეტსო სადა ვინა. ვერა ნახეს სულიერი, ვერცა რამან შეაშინა. მე იდუმალ ვიხედჳდი, სულღებული ვიყავ შინა:-
1114. მით ნავიდაღმე მათ რომე, გარდმოსვეს კიდობანითა. ვუჭურიტე ქალი გარდმოხდა, უცხოთა რითმე ტანითა. თავსა რიდითა შავითა, ქუჱშეთ მოსილი მწუანითა. მზესა სიტურფედ ეყოფის, იყოს მისითა გუანითა:-
1115. რა მობრუნდა ქალი ჩემკენ, შემოადგეს სხივნი კლდესა. ღაწუთა მისთა ელუარება, ელუარებდა ხმელთა ზესა. დავიწუხენ თუალნი ყოვლად, ვერ შევადგი ვითა მზესა. უკმოვიხშენ კარი ჩემკენ, მათი ჭურეტა ვერა ჰსცნესა:-