1136. მას ღამით ფატმან იამა, ავთანდილთანა წოლითა, ყმა უნდო გვარად ეხვევის, ყელსა ყელითა ბროლითა, ჰკლავს თინათინის გონება, ჰსძრწის იდუმლითა ძრწოლითა, გული ჴელ ქმნილი გაჰსჭრია, მხეცთავე თანა რბოლითა-
1137. ავთანდილ მალვით ცრემლს ადენს, მართ მჰსგავსად მთათა ღუარისა, შიგან მელნისა მორევსა, ჰსცურავს გიშრისა ნავისად, იტყუის თუ მნახეთ მიჯნურნო, იგი ვინ ვარდი ავისად, უმისოდ ნეხუთა ზედა ვზი, ბულბული მგზავსად ყვავისად-
1138. მუნ ცრემლნი მისგან ნადენი, ქვათაცა დასალბონია, გიშრისა ტევრსა აგუბებს, ვარდისა ველსა ფონია, ფატმან მას ზედა იხარებს, მართ ვითა იადონია, თუ ყუავი ვარდსა იშოვნის, თავი ბულბული ჰგონია-
1139. გათენდა ბანუად წავიდა, მზე სოფელს შუქ ნაკიდები, ფატმანმან უძღუნა მრავალი, კაბა ყაბაჩა რიდები, მრავალი ფერი სულნელი, ტურფა პერანგი წმიდები, რაცა გწადდესო ჩაიცვი, მე ნურას დამერიდები-
1140. ავთანდილ ჰსთქუა საქმე ჩემი, გავაცხადო ამა დღესა, სამოსისა ვაჭრულისა, ცმა აქამდის დაეწესა, მას დღე ყოვლი საჭაბუკო, შეიმოსა ტანსა მჴნესა, მოემატა დაშუჱნება, დაემჰსგავსა ლომი მზესა-
1141. ფატმანს პური შეეკაზმა, ავთანდილის საწუჱველად, ყმა შევიდა მოკაზმული, მხიარულად არ პირ ბნელად, ფატმან ნახა გაუკვირდა, ვაჭრულისა უმოსელად, შემოსცინნა აგრე სჯობსო, შენთვის ხელთა სასურველად-
1142. ფატმან მისსა შუჱნებასა, მეტის მეტად ჰკვირდებოდა, ყმამ არა პასუხი არა გასცა, თავისწინა ღიმდებოდა, შეეტყვების არ მიცნობსო, რა რეგვნად და რაგვარ ჰჴმობდა, თუცა რასმე იფერებდა, მეტი არა გავიდოდა-
1143. პური ჭამეს გაიყარნეს, ყმა მივიდა მისსა შინა, ღვინო ჰსმული მხიარული, დაწვა ამოდ დაიძინა, საღამო ჟამს გაიღვიძა, შუქი ველთა მოაფინა, ფატმან უხმო მოდი მნახე, მარტო ვარო თავისწინა-
1144. ფატმან მივიდა ავთანდილს, ჴმა ესმა მისგან ოხისა, იტყოდა მამკლავს უცილოდ, ტანი ალვისა მო ხისა, გვერცა დაისვა ბალიში, მისცა მისისა ნოხისა, ვარდისა ბაღსა უჩრდილობს, ჩრდილი წამწამთა ქოხისა-
1145. ავთანდილ ჰბრძანა ჱე ფატმან, ვიცი ეს საქმე შენია, დაჰკრთები ამა ჰამბავსა, მართ ვითა გველ ნაკბენია, მაგრამ აქამდის მართალი, შენ ჩემი არა გსმენია, ჩემნი მამკლველნი წამწამნი, შავნი გიშრისა ხენია-
1146. ჰგგონივარ ვინმე ვაჭარი, პატრონი ქარავანისა, მე ვარ სპასპეტი მაღლისა, მეფისა როსტევანისა, თავადი სპისა დიდისა, მათისა შესაგუანისა, მაქუს პატრონობა მრავლი, სამეფისა საჭურჭლე ზარდახანისა-
1147. შენ გიცი კარგი მოყვარე, ერთგული მისანდობელი, მათ უვისთ ერთი ასული, მზე ჴმელთა მანათობელი, იგია ჩემი დამწუჱლი, და ჩემი დამადნობელი, მან გამამგზავნა დავაგდე, პატრონი მათი მშობელი-
1148. რომე შენ ქალი გყოლია, მე ძებნად მისვე ქალისად, მივლია ყოვლი ქუჱყანა, მის მზისა მონაცვალისად, მისთვის გაჭრილი მინახავს, წევს ლომი ფერ ნამკრთალი სად, გამცუდებელად თავისად, მის გულისა და ძალისად-
1149. ავთანდილ ფატმანს ყოველი, უთხრა ჰამბავი თავისა, ჰამბავი ტარიელისგან, შემოსვა ვეფხის ტყავისა, უბრძანა შენ ხარ წამალი, ჯერ შენგან უნახავისა, ღონე წამწმისა ჴშირისა, ყორნის ფრთებრ ნაფუშავისა-
1150. მოდი და ფატმან მეწიე, ვეცადნეთ მისა რგებასა, უშველოთ იგი მნათობნი, ნუთუ მიეცნენ შვებასა, ვინცა ჰსცნობს კაცი ყველანი, ჩვენსა დაიწყებს ქებასა, ნუთუ კულავ მიხუდენ მიჯნურნი, ერთმანერთისა ხლებასა-
1151. მომგუარე ქაჯეთს გავგზავნოთ, იგივე მონა გრძნეული, ქალსა ვაცნობოთ ყუჱლაი, ჰამბავი ჩვენგან ცნეული, მანცა გვაცნობოს მართალი, ვჰქმნათ მისი გამორჩეული, ღ~თმან ჰქმნას ქაჯთა სამეფო, მოგესმას ჩვენგან ძლეული-
1152. ფატმან ჰსთქუა ღ~თსა დიდება, საქმენი მომხვდეს მორანი, დღეს რომე მესმნეს ჰამბავი, უკუდავებისა სწორანი, მოჰგუარა მონა გრძნეული, შავი მართ ვითა ყორანი, უბრძანა ქაჯეთს გაგგზავნი, წა გზანი გისხენ შორანი-
1153. აწ გამოჩნდების სახმრობა, ჩემი შენისა გრძნებისა, ფიცხლად დამივსო საჴმილი, შენ ჩემთა ცეცხლთა დებისა, მას მზესა ჰკადრე მიზეზი, მისისა განკურნებისა, მან უთხრა ხვალე მოგართვა, ყოვლი ჰამბავი ნებისა-
1154. ფატმან ვჰსწერს აჰა მნათობო, სოფლისა მზეო ზენაო, შენთა შორს მყოფთა ყოველთა, დამწუჱლო ამაზრზენაო, სიტყუა მჭევრო და წყლიანო, ტურფაო ლამაზ ენაო, ბროლო და ლალო ორივე, კულავ ერთგან შენათხზენაო-