1155. თუცა თუ შენი ჰამბავი, შენ არა მომასმენიე, მე ეგრეცა ვსცან მართალი, მით გულსა მოვალხენიე, შენთვის ჴელქმნილსა ტარიელს, გულს ჭირი გაადევნინე, შენ მისთვის მზეობ იგ ვარდობს, ყინვა მით დაათმენინე-
1156. მოსრულა შენად საძებრად, მისი ძმად შეფიცებული, ავთანდილ მოყმე არაბი, არაბეთს შიგან ქებული, სპასპეტი როსტენ მეფისა, ვერვისგან დაწუნებული, შენ ჰსწერდი შენსა ჰამბავსა, ლაღი ბრძნად გაგონებული-
1157. ჩუჱნ ამისთვის ესე მონა, გამოვგზავნეთ თქუენსა წინა, ვცნათ ამბავი ქაჯეთისა, მოსრულანცა ქაჯნი შინა, მანდაურთა მეომართა, ანგარიში წვრილად გვინა, ვინ არიან მცველნი შენნი, ან თავადი მათი ვინა-
1158. რაცა იცი მანდაური, მოგვიწერე გაამჟღავნე, მერმე შენსა საყუარელსა, ნიშანი რა გაუგზავნე, შენი ყუჱლა აქამდისი, ჭირი ლხინსა გაათავნე, ღ~თსა უნდეს მოყუარენი, შესაფერნი შეგაზავნე-
1159. წადი უსტარო ისწრაფე, თუ მუხლი გქონდეს მალები, დაგნატრი მიხვალ დაგხვდების, ბროლი სათი და ლალები, ბედად შენ მჯობხარ უსტარო, გნახვენ დამწუჱლის თუალები, შენს უკან ჩემი სიცოცხლე, თუ გესმის არ გებრალები-
1160. ფატმან მისცა დაწერილი, მას გრძნეულსა ჴელოვანსა, ესე წიგნი მიართვიო, ქალსა მზისა დასაგვანსა, მან გრძეულმან მოლი რამე, წამოისხა ზედა ტანსა, მასვე წამსა გარდაიკარგა, გარდაფრინდა ბანის ბანსა-
1161. წავიდა ვითა ისარი, კაცისა მშვილდ ფიცხელისა, რა ქაჯეთს შეჰჴდა ქმნილ იყო, ოდენ ბინდ ბანდი ბნელისა, უჩინოდ შევლო სიმრავლე, მოყმისა კართა მცველისა, მას მზესა ჰკადრა სალამი, მისისა სასურველისა-
1162. ციხისა კარნი დახშულნი, შევლნა მართ ვითა ღიანი, შევიდა ზანგი პირ შავი, თმა გრძელი ტან ნაბდიანი, იგი მზე დაჰკრთა ეგონა, სამოსი რამე ზიანი, შესცუალა ვარდი ზაფრანად, ლაჟვარდის ფერად იანი-
1163. ქაჯმან უთხრა ვინ გგონივარ, ანუ აგრე რად დაბნდები, მე ვარ მონა ფატმანისა, თქუენს წინაშე ნამგზავრები, ამა წიგნმან გამამართლოს, არ ტყუვილად გეუბნები, მზისა შუქნი მოიცადე, ვარდო ადრე ნუ დასჭნები-
1164. პირ მზე გაჰკვირდა ფატმანის, ჰამბითა საკვირველითა, ნუშნი გააპნა შეიძრნეს, სათნი გიშრისა წნელითა, მას იგი წიგნი მონამან, მიჰსცა თავისა ჴელითა, სულთქუამს იკითხავს უსტარსა, ალტობს ცრემლითა ცხელითა-
1165. მონასა ჰკითხა მიანბე, ვინ არის ჩემი მძებნელი, ანუ ვინ მიცის ცოცხალიმიწასა, ზედან მტკეპნელი, მან მოახსენა ვიკადრებ, რასაც ოდენ ვარ მცნებელი, რა წამოსრულ ხარ მას აქეთ, შენგან ჩვენია მზე ბნელი-
1166. ფატმანის გული მას აქეთ, ლახუართა შენახევია, მას რომე ცრემლი ჰსდინდების, ზღვათაცა შენართევია, მე ერთხელ შენი ჰამბავი, მისთვის კვლავ მიმირთმევია, ღ~თსა ვიმოწმებ მას აქათ, ტირილი არ დამლევია-
1167. აწ ვინმე მოყმე მოვიდა, შუჱნიერითა პირითა, მან უთხრა წურილად ყუჱლაი, თქუენ ხართ რათაცა ჭირითა, იგია შენი მძებნელი, მკლავითა ვითა გმირითა, მე გამომგზავნეს დამვედრეს, ჰსწრაფა ჰსწრაფითა ხშირითა-
1168. ქალმან უთხრა მემართლების, ყმაო შენი ნაუბარი, ფატმან ჩემი რა იცოდა, ვიყავ ვისი წანაგვარი, უღონიოდ არის სადმე, ჩემი ცეცხლთა მამდებარი, მე მიუწერ შენცა ჰკადრე, ვარ ვითამცა გულ მდუღარი-
1169. პირმზე ვჰსწერ აჰა ხათუნო, დედისა მჯობო დედაო, მისგან ტყჱე ქმნილსა, სოფელმან რა მიყო ამას ხედაო, მე გლახ მათ ჩემთა პატიჯთა, სხუაცა დამერთო ზედაო, აწ ვნახე შენი უსტარი, მე დიდად მეიმედაო-
1170. შენ ორთა დამხსენ გრძნეულთა, გამიადვილე ჭირები, აწ ასრე სრულთა ქაჯთაგან, ვარ ასრე დანამჭირები, ერთსა მცავს ერთი სამეფო, ბევრჯელ ათასი გმირები, ავად მამიხდა თათბირი, და ჩემი დანაპირები-
1171. სხუა ჰამბავი აქაური, მეტი რამცა მოგიწერე, ქაჯთა მეფე არ მოსულა, არცა მოვლენ ქაჯნი ჯერე, მაგრამ სპაა უთვალავნი, მცვენ და მათი სიალფერე, რასა ჰქვია ძებნა ჩემი, არ ეგების დაიჯერე-
1172. ვინცაღა ჩემი მძებნელი, მოსულა ცუდ მაშვრალია, იჭირვის იწვის ენთების, ჩემი ჰსწვავს ცეცხლებრ ალია, მაგრამ მას ვჰნატრი უნახავს, მზე ამად არ დამზრალია, უმისოდ ჩემი სიცოცხლე, ვამე რა დიდი ბრალია-
1173. შენ ჰამბავი არ გიამბე, მაშინ ამად დაგიმალე, ვერ იტყოდა ენა ჩემი, თავი ჭირთა გავაკრძალე, გეხვეწები საყუარელსა, შემახვეწე შემაბრალე, ნუ წამოვა ძებნად ჩემად, მიუწერე შეცასთვალე-