1120. კულავ ვკითხეთ გვითხარ მართალი, საქმე შენ მზეებრ ნათელისა. ვისი ხარ ვინ ხარ სით მოხვალ, მანათობელი ბნელისა. მან არა გვითხრა გაუშვა, წყარო ცრემლისა ცხელისა. რა საბრალოა გავსილი, მთვარე ჩანთქმული გველისა:-
1121. არცა რა ცხადი ამბავი, არცა რა დასამალავი. არა არ გვითხრა ვინ იყო, ან ვისგან ნამუხთალავი. ქუშ ქუშათ გვეუბნებოდა, კუშტი თავისა მკრძალავი. ვითა ასპიტი მჭურეტელთა, მისთა თუალითა მლალავი:-
1122. როშაქ გვიბრძანა ნუ ჰკითხავთ, აწ თურე არ სათქმელია. იმისა საქმე უცხოა, საამბობლადცა ძნელია. ბედი მეფისა ჩუჱნისა, ასთაგან სანატრელია. მით რომე ღ~თი მას მისცემს, რაც უფრო საკვირველია:-
1123. ესე ღმერთსა მისაგვრელად, მისად ჩუჱნთჳს მოუცდია. მიუტანოთ არმაღანად, დაგვიმადლებს მეტად დია. თუ დავმალავთ დავმჟღავნდებით, მეფე ჩუჱნი ამაყია. პირველ მათი შეცოდება, მერმე დიდი აუგია:-
1124. მივამოწმენით თათბირნი, არ კიდე გავაკიდენით. დავბრუნდით ქაჯეთს მივმართეთ, მზესა წინ მოვეკიდენით. არცარა ვჰკადრეთ ხელდახელ, არცა თუ წავეკიდენით. იგი ტირს ღაწუსა გულმდუღრად, ჩარცხის ცრემლისა კი დენით:-
1125. მე როშაქს ვკადრე გამიშვი, კვლავ ადრე თქუჱნი მხლებელი. აწ გულანშაროს ქალაქსა, ვარ საქმის რასმე მდებელი. მან გამამიშუა აქ სადმე, ლარი მიც წასაღებელი. თანა წავიტან წაცავალ, მე მათი ზედა მსწრებელი:-
1126. მათ კაცთა დიდად იამა, ესე ამბავი მონისა. მე გავიგონე შერემშრა, ნაკადი ცრემლთა ფონისა. მენიშნა ყოვლი ნიშანი, ვცან ჩემისა ღონისა. ცოტაი ლხენა მომეცა, მსგავსი დრამისა წონისა:-
1127. მოვიყვანე იგი მონა, ახლოს დავსვი ჩემსა წინა. ვჰკითხე მითხარ რას იტყოდი, გაგონება მეცა მინა. მან იგივე კულავ მიამბო, რაცა მუნით მამესმინა. ამ ამბავმან განმაცოცხლა, სულ მობრძავი დამარჩინა:-
1128. მე ორნი შავნი მონანი, მყვანან სავსენი გრძნებითა. უჩინოდ მივლენ წამოვლენ, მათითა ჴელოვნებითა. მოვასხენ ქაჯეთს გავგზავნენ, ვარქვი თუ ნუ დასდგებითა. მაცნობეთ მისი ამბავი, თქუჱნითა მოქმედებითა:-
1129. სამ დღე მოვიდეს მიამბეს, ფიცხლა ებიჯა გზისადა. მიუგვრიაო მეფისა, ზღვას იქით წამავლისადა. ვერვის შეუდგმან საჭვრეტად, თვალნი მართ ვითა მზისადა. ქვე დაუწინდავს საცოლედ, როსან ცოტასა ყმისადა:-
1130. როსანს შევრთოთო დულარდუხტს, მეფესა უბრძანებია. ჯერ ქორწილოთ არა მცალს, აწ გული ცეცხლ ნადებია. შემოვიქცევი შევისძლობ, ვინ ცისა მზედ ნაქებია. ციხეს დაუსვამს ხადუმი, ერთაი უახლებია:-
1131. ყოვლი მცოდნენი გრძნებისა, მას თანა წაუტანია. მით რომე გზა საჭიროა, მტერნი საომრად მზანია. ქვე დაუყრია მოყმები, ვინც უფრო გულოვანია. დაეყოვნების წასრულა, ჯერეთ ცოტაი ხანია:-
1132. ქაჯთა ქალაქი აქამდის, მტერთაგან უბრძოლველია. ქალაქსა შიგან მაგარნი, კლდე მაღალი და გრძელია. მას კლდესა შიგან გვირაბი, ასაძრომელი ხვრელია. მუნ არის მარტო მნათობი, მისთა შემყრელთა მწველია:-
1133. გვირაბის კარსა ნიადაგ, მოყმე სცავს არ პირ ნასები. ათი ათასი ჭაბუკი, სდგის ყველა კაი ხასები. ქალაქის კართა სამთავე, სამათას სამათასები. გულო გაგსაჯა სოფელმან, არ ვიცი და გლახ რას ები:-
1134. ესე ამბავი ავთანდილ, პირ მზემან მაგარ ვადამან. რა მოისმინა იამა, სხუად არა გააცხადა მან. შესწირა ღ~თსა მადლობა, ტურფამან დანაბადამან. ამბავი ჩემი სალხინო, მითხარო ვისმანღა დამან:-
1135. ფატმანს უთხრა საყუარელო, კმა ხარ ჩემთჳს სასურველად. მე ამბავი სანატრელი, მამასმინე არ პირბნელად. მაგრა საქმე ქაჯეთისა, გამაგონე უფრო მრთელად. ქაჯნი ყველა უხორცოა, რამან შექმნა ხორციელად:-
1136. მის ქალისა სიბრალული, ამანთებს და მიდებს ალსა. მაგრა ქაჯნი უხორცონი, რას აქნევენ მიკვირს ქალსა. ფატმან უთხრა მამისმინე, მართლად გხედავ მანდა მკრთალსა. არ ქაჯნია კაცნიაო, მინდობია კლდესა სალსა:-
1137. ქაჯნი სახელად მით ჰქვიან, არიან ერთად კრებულნი. კაცნი გრძნებისა მცოდნენი, ზედან გახელოვნებულნი. ყოველთა კაცთა მავნებნი, იგი ვერვისგან ვნებულნი. მათნი შემბმელნი წამოვლენ, დამბრმალნი დაწბილებულნი:-
1138. იქმენ რასმე საკჳრველსა, მტერსა თვალსა დაუბრმობენ. ქართა აღძვრენ საშინელთა, ნავსა ზღვა ზღვა დაამხობენ. ვითა ჴმელსა გაირბენენ, წყალსა წმიდად დააშრობენ. სწადდეს დღესა ბნელად იქმენ, სწადდეს ბნელსა ანათობენ:-
1139. ამისთჳს ქაჯად უხმობენ, გარეშემონი ყველანი. თვარა იგიცა კაცნია, ჩუჱნებრვე ხორციელანი. ავთანდილ მადლი უბრძანა, ცეცხლნი დამივსენ ცხელანი. დიდად მიამნეს ამბავნი, სიტყუანი აწინდელანი:-