1101. ავთანდილ უთხრა ნუ გეშის, წიგნსაცა აგრე სწერია. მოყვარე მტერი ყოვლისა, მტრისაგანც უფრო მტერია. არ მიენდობის გულითა, თუ კაცი მეცნიერია. ნუღარ იშიშჳ იმისგან, აწ იგი მკუდართა ფერია:-
1102. იგივე მითხარ მას აქათ, ქალი გაგზავნე შენ ოდეს. რაცაღა გეცნას ამბავი, ანუ რა მისი გსმენოდეს. კულავ იტყჳს ფატმან ტირილით, კულავ თვალთა ცრემლი სდენოდეს. წარხდესო შუქი რომელი, მზისაებრ ველთა ჰფენოდეს:-
1103. ვაი საწუთროო სიცრუვით, თავი სატანას ადარე. შენი ვერავინ ვერა სცნას, შენი სიმუხთლე სად არე. პირი მზისაებრ საჩინო, სად უჩინო ჰყავ სად არე. მით ვხედავ ბოლოდ სოფელსა, ოხრად ჩანს ყოვლი სადარე:-
1104. ფატმან იტყჳს მამეშორა, მზე მნათობი სრულად ხმელთა. სიცოცხლე და სულდგმულობა, მონაგები ჩემთა ხელთა. მას უკანით გაუწყვეტლად, დება მჭირდის ცეცხლთა ცხელთა. ვერ გავახმე წყარო ცრემლთა, თვალთა ჩემთა გარდმომღვრელთა:-
1105. სახლი და შჳლნი მამძულდა, ვსჯდი უგულოსა გულითა. მას ვიგონებდი მღვიძარე, რა მიმეძინის ლულითა. უსენ გამტეხი ფიცისა, მიჩნს უსჯულოთა სჯულითა. ვერ მიმიახლოს საახლოდ, კრულმან პირითა კრულითა:-
1106. დღესა ერთსა საღამო ჟამ, ჩასლვა იყო ოდენ მზისა. წავდეგ წინა დარიჯაგთა, კარი მიჩნდა ხანაგისა. ვიგონებდი სევდა მკვლიდა, მისისავე გონებისა. ვთქჳ კრულია ზენაარი, ყოვლისამცა მამაცისა:-
1107. მოვიდა სითმე ღარიბი, მონა მოყვსითა სამითა. მონა მონურად მოსილი, სხვანი მგზავრულად ხამითა. სასმელ საჭმელი მოიღეს, ქალაქს ნასყიდი დრამითა. სმიდეს სჭამდეს და უბნობდეს, სხდეს მხიარულნი ამითა:-
1108. მე უყურებდი უჭურეტდი, თქვეს ამოდ გავიხარენით. მაგრა ჩუჱნ აქა მოყვასნი, უცხონი შევიყარენით. არცა რა ვიცით ვინ ვინა, ანუ სით მოვიარენით. ჰხამს ერთმანერთსა ამბავი, ჩუჱნიცა უთხრათ ბარ ენით:-
1109. მათ სხუათა მათი ამბავი, სთქვეს ვითა მგზავრთა წესია. მონამან უთხრა ჱე ძმანო, განგება რამე ზესია. მე მარგალიტსა მოგიმკი, თქუჱნ ქვრიმა დაგითესია. ჩემი ამბავი ამბავთა, თქუჱნთაგან უკეთესია:-
1110. მე ვარო მონა მეფისა, მაღლისა ქაჯთა მფლობლისა. მათ მიხუდა ცემა სენისა, მათისა დამამხობლისა. მოგჳკუდა შემწე ქვრივისა, შემწყნარებელი ობლისა. აწ შჳლთა მისთა და მისი, ჰზრდის უმჯობესად მშობლისა:-
1111. დულარდუხტ არის დიაცი, [მაგრა კლდე ვითა ლოდია]. ვისცა არ დაჰკოდს ყმა მისი, [ვერავის დაუკოდია]. მას უსხენ წჳრილნი ძმის წულნი, როსან და ერთი როდია. აწ იგი ქაჯეთს ჴელმწიფედ, ქვე ზის მორჭმული წოდია:-
1112. გვესმა ამბავი ზღუათ იქით, სიკუდილი დისა მათისა. შეიჭირვებდეს ვეზირნი, დაშალეს ქმნა ხალვათისა. ვითა ვჰკადროთო დავსება, პირისა ხმელთა მნათისა. როშაქ მონაა თავადი, მონისა ბევრ ათასისა:-
1113. როშაქ ბრძანა მოცავინ მკლავს, მე ტირილსა არ დავხვდები. მინდორს წავალ ვიმეკობრებ, ალაფითა ავივსები. შინა მოვალ შოვებული, ადრე ზედა მოვესწრები. მეფე დისა დატირებად, წავიდოდეს წაცავყვები:-
1114. გვითხრა მისთა ხელისათა, წავალ თანა წამომყევით. წაგჳტანა მონა ასი, ყველაკაი მისგან რჩევით. დღისით მზისით ვმეკობრობდით, ღამეთაცა ვიყვნით თევით. დია ვლეწეთ ქარავანი, ლარი ჩუჱნკენ გარდმოვდევით:-
1115. მინდორ მინდორ მოვდიოდით, ჩუჱნ ღამესა დია ბნელსა. დიდი რამე სინათლენი, გამოგვიჩნდეს შუა ველსა. ვთქჳთ თუ მზეა ნუთუ ზეცით, ჩამოჭრილი ზედან ხმელსა. დაბნეული მივეცენით, გონებასა ჩუჱნსა მსჯელსა:-
1116. ზოგთა თქუჱს არის ცისკარი, ზოგთა თქვეს არის მთვარეო. მას დარაზმულთა მივმართე, ახლოსცა ვნახეთ ბარეო. შორს მოუარეთ მივედით, შემოვადეგით გარეო. მით ნათლიდაღმე გამოხდა, ჴმა ჩუჱნი მოუბარეო:-
1117. გვითხრა ვინ ხართ ცხენოსანნო, თქუჱნ სახელნი თქუჱნი თქუჱნით. გულანშაროთ მოციქული, ქაჯეთს მივალ მერიდენით. ესე გვესმა მოვადეგით, ალყა გარე მოვერტყენით. პირმზე რამე ცხენოსანი, გავიცადეთ თვალით ჩუჱნით:-
1118. უჭვრიტეთ პირსა მნათობსა, ელვათა მოელვარებსა. მისი ციმციმი მზისაებრ, ეფინებოდა არებსა. ძჳრ ძჳრად გვეუბნებოდა, სიტყვასა რასმე წყნარებსა. კბილთაგან შუქი შეადგა, ზედა გიშრისა სარებსა:-
1119. კულავ ვეუბენით მას მზესა, ტკბილ მოუბრითა ენითა. არ მონა იყო ტყუოდა, ჩუჱნ ესე შევიგენითა. როშაქ შეატყო ქალობა, გვერდსა წაუდგა ცხენითა. აღარ გაუშვით დაჭირა, ვკადრეთ ჩუჱნითა ჴელითა:-