1005. იგი ყმა საწოლს მარტო წვა, გულითა ჯავრიანითა. ჴელ სისხლიანი ავთანდილ, შედგა ტანითა ჯანითა. ვერღა აესწრა იდუმალ, მოჰკლა ვერცა თუ ვცანითა. ხელი მოჰკიდა მიწასა, დაასკვნა დაკლა დანითა:-
1006. მჭურეტელთა მზე და მებრძოლთა, მხეცი და ვითა ზარია. ბეჭდითურთ თითი მოჰკვეთა, ქვესკნელთ მიწათა გარია. ზღჳსაკენ სარკმლთა გასტყორცა, ზღჳსა ქვიშათა გარია. მისთჳს არცა სად სამარე, არცა სათხარად ბარია:-
1007. ჴმა მათისა დახოცისა, არ გაისმა არსით არა. წამოვიდა ვარდი ტკბილი, რასამცა ვით გაემწარა. ესე მიკჳრს სისხლი მისი, ასრე ვითა მოიპარა. რომე წეღან წამოევლო, გზა იგივე წაიარა:-
1008. რა ფატმანისსა შევიდა, ლომი მზე მოყმე წყლიანი. უბრძანა მოვკალ მან ყმამან, დღე ვეღარ ნახოს მზიანი. თჳთ მონა შენი მოწმად მყავს, ფიცი აფიცე ღ~თიანი. აჰა თითი და ბეჭედი, და დანა მაქვს მე სისხლიანი:-
1009. აწ მითხარ თუ რას იტყოდი, რას გაშმაგდი ისრე რეტად. რას გექადდა ისი კაცი, მესწრაფების მეტის მეტად. ფათმან ფერჴთა მოეხვია, არა ღირს ვარ პირსა ჭვრეტად. გამიმრთელდა გული წყლული, ახლა დავსჯე ცეცხლთა შრეტად:-
1010. მე და უსენი შვილითურთ, აწ ახლად დავიბადენით. ლომო ქებანი შენნიმცა, ჩუჱნ ვითა ვადიადენით. ვინათგან სისხლთა იმისთა, დაღვრანი დავიქადენით. თავთაგან გითხრობ ყველასა, თქუჱნ სმენად დაემზადენით:-
1011. ამა ქალაქსა წესია, დღესა მას ნავროზობასა. არცა ვინ ვაჭრობს ვაჭარი, არცა ვინ წავა გზობასა. ყველანი სწორად დავიწყობთ, კაზმასა ლამაზობასა. დიდსა შეიქმენ მეფენი, პურობა დარბაზობასა:-
1012. ჩვენ დიდ ვაჭართა ზედა გვაძს, დარბაზს მიღება ძღვენისა. მათ საბოძვრისა ბოძება, მართებს მსგავსისა ჩუჱნისა. ათ დღემდის ისმის ყოველგან, ჴმა წინწილისა ებნისა. მოედანს მღერა ბურთობა, დგრიალი ცხენთა დგენისა:-
1013. ქმარი ჩემი დიდ ვაჭართა, წაუძღვების უსენ წინა. მათთა ცოლთა მე წავასხამ, მაწვეველი არათ მინა. დედოფალსა ძღვენსა უძღვნით, მდიდარი თუ გლახა ვინა. დარბაზს ამოდ გავიხარებთ, მხიარული მოვალთ შინა:-
1014. დღე მოვიდა ნავროზობა, დედოფალსა ძღვენი ვსძღვენით. ჩუჱნ მივართჳთ მათ გვიბოძეს, ავავსეთ ავივსენით. ჟამიერად მხიარულნი, წამოვედით ნებით ჩუჱნით. კულავ დავსხედით გახარებად, მუნებურნი არ ვიყვენით:-
1015. ბაღსა შიგან თამაშობად, საღამოსა გავე ჟამსა. გავიტანე ხათუნები, მათი ჭმევა ჩემგან ხამსა. მამყვებოდეს მომღერალნი, იტყოდიან ტკბილსა ჴმასა. ვიმღერდი და ვყმაწვილობდი, ვიცვალებდი რიდე თმასა:-
1016. იქ ბაღსა შიგან ტურფანი, სახლნი ნატიფად გებულნი. მაღალნი ყოვლგნით მხედველნი, ზღვა ზედან წაკიდებულნი. მუნ შევიტანენ ხათუნნი, იგი ჩემთანა ხლებულნი. კულავ დავიდევით ნადიმი, დავსხედით ამოდ შვებულნი:-
1017. ვაჭრის ცოლთა მხიარულმან, უმასპინძლე ამოდ დურად. სმასა ზედა უმიზეზოდ, გავხე რამე უგემურად. რა შემატყვეს გაიყარა, სხდომილ იყო რაცა პურად. მარტო დავრჩი სევდა რამე, შემომექცა გულსა მურად:-
1018. უკუმოვახვენ სარკმელნი, და შევაქცივე პირი ზღვასა. ვიხედჳდი ვიქარვებდი, კაეშნისა ჩემგან ზრდასა. შორს ამიჩნდა ცოტა რამე, მოცურვედა შიგან ზღვასა. ფრინველად ვთქვი ანუ მხეცად, სხვად ვამსგავსე მემცა რასა:-
1019. მე შორიდამ ვერად ვიცან, მომეახლა იყო ნავი. ორთა კაცთა ტანად შავთა, თჳთ პირიცა ედგა შავი. იქით აქეთ მოსდგომოდეს, ახლოს უჩნდა ოდენ თავი. გამოიღეს გამიკჳრდეს, იგი უცხო სანახავი:-
1020. გამოზიდნეს იგი ნავი, გამოიღეს ბაღსა წინა. მიიხედეს მოიხედეს, ვინ გვიჭვრეტსო სადა ვინა. ვერა ნახეს სულიერი, ვერცა რამან შეაშინა. მე იდუმალ ვიხედვიდი, სულ ღებული ვიყავ შინა:-
1021. მით ნავიდაღმან მათ რომე, გარდმოსვეს კიდობანითა. ახადეს ქალი გარდმოხდა, უცხოთა რათმე ტანითა. თავსა რიდითა შავითა, ქუჱშეთ მოსილი მწვანითა. მზესა სიტურფით ეყოფის, იყოს მისითა გვანითა:-
1022. რა მობრუნდა ქალი ჩემკენ, შემოადგეს სხივნი კლდესა. ღაწვთა მისთა ელვარება, ელვარებდა ხმელთა ზესა. დავიწუხენ თვალნი ყოლა, ვერ შევადგენ ვითა მზესა. უკმოვიხშენ კარი ჩემკენ, მათი ჭვრეტა ვერა სცნესა:-