1043. მუნით წაჳდეს იარეს, არ თურე ხანსა ჰზმიდიან. მიხუდეს ტაროსსა ჰამოსა, ნიადაგ ამოდ ვლიდიან. შეჰფრფინვიდიან ავთანდილს, ქებასა შეასხმიდიან. მას საჴელოვანს მოყმესა, მონებად გულსა ჰსძღუნიდიან:-
1044. ზღუა გაიარა ავთანდილ, მივა ტანითა მჭევრითა. ნახეს ქალაქი მოცული, გარე ბაღისა ტევრითა. გუარად უცხონი ყუავილნი, ფერითა ბევრის ბევრითა. მის ქუჱყანისა სიტურფე, რით გაგაგონო შენ რითა:-
1045. მათ ბაღთა პირსა დააბეს, ნავი საბლითა სამითა. ავთანდილ ტანსა ჯუბანი, ჩაიცუა დაჯდა სკამითა. მოასხეს კაცნი მზიდავნი, დამზადებულნი დრამითა. იგი ყმა ვაჭრობს თავადობს, და თავსა მალავს ამითა:-
1046. მოჳდა მისი მებაღე, ბაღსა იახლნეს რომელსა. მას ყმასა უჭვრეტს შეფრფინჳთ, პირსა ელუათა მჰკრთომელსა. ავთანდილ უჴმო ეუბნა, კაცსა არ სიტყუა მცთომელსა. ვისნი ხართ ვინ ხართ რა ჰქჳან, მეფესა აქა მჯდომელსა:-
1047. წურილად მითხარ ყველაკაი, ყმა მას კაცსა ეუბნების. რა ლარია უფრო ძვირად, ან იეფად რა იხსნების. ჰკადრა ვჰხედავ პირი შენი, მზისა პირად მემეცნების. რაცა ვიცი მართლად გკადრებ, თქუჱნგან მრუდი არ იქმნების:-
1048. ესეა ზღუათა სამეფო, თჳსა ათისა სავლითა. თჳთ გულანშაროს ქალაქი, სავსე ტურფითა მრავლითა. აქ მოდის ტურფა ყუჱლაჲ, ზღუა ზღუა ნავითა მავლითა. მელიქ სურხაჳ ჴელმწიფობს, სრული სვითა და დავლითა:-
1049. აქა მოსლჳთა გაყმდების, კაცი თუც იყო ბერები. სმა გახარება თამაში, ნიადაგ არს სიმღერები. ზამთარ და ზაფხულ ჰსწორად გუაქუს, ყუაჳლი ფერად ფერები. ვინცა გჳცნობენ გვნატრიან, იგინიც ვინა მტერები:-
1050. დიდვაჭარნი სარგებელსა, ამისებრსა ვერ ჰპოებენ. იყიდიან გაჰყიდიან, მოიგებენ წააგებენ. გლახა თუჱ ერთ გამდიდრდების, სავაჭროსა ყოვლგნით ჰკრებენ. უქონელნი წელიწდამდის, საქონელსა დაიდებენ:-
1051. მე ვარ მებაღე უსენის, ვაჭართა უხუცესისა. ესეცა გკადრო ჰამბაჳ, საქმე მისისა წესისა. თჳთ ესე ბაღი მისია, თქუჱნი სადგომი დღესისა. პირუჱლ მას მაჰრთებს ჩუჱნება, ყოვლისა უტურფესისა:-
1052. რა შემოვლენ დიდვაჭარნი, მას ჰნახუჱნ და ძღუჱნსა ჰსძღუნიან. უჩუჱნებენ რაცა ჰქონდესთ, სხუაგან ლარსა ვერ გაჰხსნიან. უტურფესსა სეფედ დაჰსხმენ, ფასსა მუნუჱ დაუთვლიან. მათ მაშინუჱ ააზატებს, ვით ჰსწადიან და ჰყიდიან:-
1053. თქუჱნებრთა საბატიოთა, მათ მართებს გამოსუჱნება. დამყენებელთა უბრძანებს, ჰმართებდეს ვის დაყენება. აწ იგი აქა არ არის, რას მარგებს მისი ჰჴსენება. გამოგებვა და წაყუანა, მას ჰმართებს თქუჱნი ქენება:-
1054. ფატმანხათუნ შინა არის, ხათუნი და ცოლი მისი. პურად კარგი მასპინძელი, მხიარული არ თუ მქისი. მას ვაცნობო მოსლუა თქუჱნი, წაგიყუანოს ვითა თჳსი. წინა კაცსა მოგაგებებს, ქალაქს შეხუალ ნათლივ დღისი:-
1055. ავთანდილ უთხრა წადიო, აგრე ჰქენ რაცა გწადიან. მებაღე მირბის იხარებს, ოფლი მკერდამდის ჩაჰსდიან. ხათუნსა ჰკადრა ჰამბაჳ, მე ესე დამიქადიან. ყმა მოვა მისთა მჭურეტელთა, შუქნი მზედ გაიცადიან:-
1056. ვაჭარი ვინმე პატრონი, არს ქარავნისა დიდისა. საროსაებრი ნაზარდი, მჰსგვსი ცთომილთა შჳდისა. ჰშუჱნის ჯუბა და მოხვევნა, ძოწეულისა რიდისა. მე მიჴმო მკითხა ჰამბავი, და ნირი ლართა სყიდისა:-
1057. ფატმანხათუნს გაეხარნეს, გააგება მონა ათი. მოუკაზმა ქარვასრანი, დააყენა ბარგი მათი. შემოჳდა ღაწჳ ვარდი, ბროლბალახში მინა სათი. მისთა მჭურეტთა დაუსახეს, ვეფხსა(3) ტოტი(2) ლომსა (1)თათი(4):-
1058. ზარი გახდა შემოკრბა, ქალაქისა ერნი სრულად. იქით აქათ იჯრებოდეს, ვჰნახოთ მზეა აქ მოსრულად. ზოგნი ჰნდომით შეფრფინჳდეს, ზოგნი იყუნეს სულ წასულად. მათთა ცოლთა მოიძულეს, ქმარნი დაჰრჩნენ გაბასრულად:-
1059. ფატმან ცოლი უსენისა, გაეგება კართა წინა. მხიარულმან უსალამა, მისი ხილვით მოილხინა. ერთმანერთი მოიკითხეს, შეჳდნენ და დაჰსხდეს შინა. ფატმანხათუნს მოსლუა მისი, შევითვატყევ არ ეწყინა:-
1060. ფატმანხათუნ თუალად მარჯუჱ, არ ყმაწჳლი მაგრამ მზმელი. ნაკუთად კარგი შავგურემანი, პირმსუქანი არ პირჴმელი. მუტრიბთა და მომღერალთა, მოყუარული ღჳნისმსმელი. დია ედუა სასალუქო, დასაბურავ ჩასაცმელი:-