950. მუნით წავიდეს იარეს, არ თურე ხანსა ზმიდიან. მიხუდეს ტაროსსა ამოსა, ნიადაგ ამოდ ვლიდიან. შეფრფინვიდიან ავთანდილს, ქებასა შეასხმიდიან. მას მარგალიტსა მას ყმასა, კბილთა ფერსა სძღვნიდიან:-
951. ზღუა გაიარა ავთანდილ, მივა ტანითა მჭევრითა. ნახეს ქალაქი მოცული, გარე ბაღისა ტევრითა. გვარად უცხონი ყვავილნი, ფერითა ბევრის ბევრითა. მის ქუჱყანისა სიტურფე, რა გაიგონო შენ რითა:-
952. მათ ბაღთა პირსა დააბეს, ნავი საბლითა სამითა. ავთანდილ ტანსა ჯუბანი ჩაიცუა დაჯდა სკამითა. მოასხეს კაცნი მზიდავნი, დამზადებულნი დრამითა. იგი ყმა ვაჭრობს თავადობს, და თავს მალავს ამითა:-
953. მოვიდა მისი მებაღე, ბაღსა იახლნეს რომელსა. მას ყმასა უჭვრეტს შეფრფინვით, პირსა ელუათა მკრთომელსა. ავთანდილ უთხრა ეუბნა, კაცსა არ სიტყვა მცთომელსა. ვისნი ხართ ვინ ხართ რა ჰქვიან, მეფესა აქა მჯდომელსა:-
954. წვრილად მითხარ ყველაკაი, ყმა მას კაცსა ეუბნების. რა ლარია უფრო ძვირად, ან იეფად რა იხსნების. ჰკადრა ვხედავ პირი შენი, მზისა პირად მემეცნების. რაცა ვიცი მართლად გკადრებ, მრუდი არა არ გემცნების:-
955. ესეა ზღუათა სამეფო, თჳსა ათისა სავლითა. თჳთ გულანშაროს ქალაქი, სავსე ტურფითა მრავლითა. აქ მოსდის ტურფა ყველაი, ზღუა ზღვა ნავითა მავლითა. მელიქ სურხავი ხელმწიფობს, სავსე სვითა და დავლითა:-
956. აქა მოსვლითა გაყმდების, კაცი თუც იყო ბერები. სმა გახარება თამაში, ნიადაგ არს სიმღერები. ზამთარ და ზაფხულ სწორად გვაქვს, ყვავილი ფერად ფერები. ვინცა გვიცნობენ გვნატრიან, იგინცა ვინა მტერები:-
957. დიდ ვაჭარნი სარგებელსა, ამის მეტსა ვერ ჰპოვებენ. იყიდიან გაჰყიდიან, მოიგებენ წააგებენ. გლახა თვე ერთ გამდიდრდების, სავაჭროსა ყოვლგნით ჰკრეფენ. უქონელნი წელიწდამდის, საქონელსა დაიდებენ:-
958. მე ვარ მებაღე უსენის, ვაჭართა უხუცესისა. ესეცა გკადრო ამბავი, საქმე მისისა წესისა. თჳთ ესე ბაღი მისია, თქუჱნი სადგომი დღესისა. პ~ლ მას მართებს ჩვენება, ყოვლისა უტურფესისა:-
959. რა შემოვლენ დიდ ვაჭარნი, მას ნახვენ და ძღვენსა სძღვნიან. უჩუჱნებენ რაც ქონდეს, სხვაგან ლარსა ვერ გახსნიან. უტურფესა სეფედ დასხმენ, ფასსა მუნვე დაუთვლიან. მათ მაშინვე ააზატებს, ვითა სწადდეს და ჰყიდიან:-
960. თქვენებრთა საპატიოთა, მათ მართებს გამოსვენება. დამყენებელთა უბრძანებს, მართებდეს ვის დაყენება. აწ იგი აქა არ არის, რას მარგებს მისი ხსენება. გამოგება და წაყუანა, მას მართებს თქუჱნი ქენება:-
961. ფატმან ხათუნ შინა არის, ხათუნი და ცოლი მისი. პურად კარგი მასპინძელი, საყვარელი არ თუ მქისი. მას ვაცნობო მოსულა თქუჱნი, წაგიყვანოს ვითა თჳსი. წინა კაცსა მოგაგებებს, ქალაქს შეხვალ ნათლივ დღისი:-
962. ავთანდილ უთხრა წადიო, აგრე ჰქმენ რაცა გწადიან. მებაღე მირბის იხარებს, ოფლი მკრდამდის ჩადიან. ხათუნსა უთხრა ამბავი, მე ესე დამიქადიან. ყმა მოვა მისთა მჭურეტელთა, შუქნი მზედ გაიცადიან:-
963. ვაჭარი ვინმე პატრონი, არს ქარავნისა დიდისა. საროსა მსგავსი ნაზარდი, და მთვარე დღისა შვიდისა. შუჱნის ჯუბა და მოხვევნა, ძოწეულისა რიდისა. მე მიხმო მკითხა ამბავი, და ნირი ლართა სყიდისა:-
964. ფატმან ხათუნს გაეხარნეს, გააგება მონა ათი. მოუკაზმეს ქარვანსრანი, დააყენა ბარგი მათი. შემოვიდა ღაწჳ ვარდი, ბროლ ბალახში მინა სათი. მისთა მჭურეტთა დაუსახეს, ვეფხსა ტოტი ლომსა თათი:-
965. ზარი გახდა შემოაკრბეს, ქალაქისა ერნი სრულად. იქით აქათ იჯრებოდეს, უჭვრიტოთო ამას სრულად. ზოგნი ნდომით შეფრფინვიდეს, ზოგნი იყუნეს სულად. მათთა ცოლთა მოიძულეს, ქმარნი დარჩეს გაბასრულად:-
966. ფატმან ცოლი უსენისა, გაეგება კართა წინა. მხიარულად უსალამა, სიხარული დაიჩინა. ერთმანერთი მოიკითხეს, შევიდეს და დასხდეს შინა. ფატმან ხათუნს მოსვლა მისი, შევითვატყე არ ეწყინა:-
967. ფატმან ხათუნ თვალად მარჯუჱ, არ ყმაწვილი მაგრამ მზმელი. ნაკუთად კარგი შავ გრემანი, პირ მსუქანი არ პირხმელი. მუტრიბთა და მომღერალთა, მოყვარული ღვინის მსმელი. დია ედვა სასალუქო, დასაბურავ ჩასაცმელი:-