911. ზარი მის ყმისა გაყრისა, გახდა მიეცნა წუხილსა. მოატყდეს მოქალაქენი, ლარსა ვინ ჰყიდდა თუ ხილსა. ჴმა ზახილისა მათისა, გვანდა აერთა ქუხილსა. იტყოდეს მზესა მოვშორდით, მო თვალნი მივსცეთ წუხილსა:-
912. ქალაქი გავლეს მივიდეს, პირსა დიდისა ზღჳსასა. მაშინ ფრიდონის ნახულსა, ნასაჯდომევსა მზისასა. მუნ დაადენდეს ნაკადსა, სისხლისა ცრემლთა ტბისასა. ფრიდონ უამბობს ამბავსა, მის მნათობისა ტყჳსასა:-
913. აქა მათ ზანგთა მონათა, მზე მოიყვანეს ნავითა. კბილ თეთრი ბაგე ბალახში, სახედავითა შავითა. ცხენი გავქუსლე გავაგე, წაგვრა ხმლითა და მკლავითა. შორს მნახეს ადრე გამექცეს, ნავი მფრინველე სჩნდა ვითა:-
914. მოეხვივნეს ერთმანერთსა, გაამრავლნეს ცრემლთა ღურანი. აკოცეს და გაუახლდეს, მათ ორთავე მათნი წვანი. გაიყარნეს გაუყრელნი, ძმად ფიცნი და ვითა ძმანი. ფრიდონ დადგა ყმა წავიდა, შემხედველთა მკვლელი ტანი:-
915. ყმა მიმავალი მიუბნობს, მსგავსი მთვარისა სრულისა. ჰკლავს თინათინის გონება, მისად სალხენად გულისა. იტყჳს მოგშორდი სიცრუვე, ვაი საწუთროსა კრულისა. შენ გაქუს წამალი ჩემისა, მამრთელებელი წყლულისა:-
916. რად გულსა სიცხე ნიადაგ, მწვავს გმირსა სამსალებისა. რად გული კლდისა ტინისა, შემქნია სამ სალებისა. რა შეუძლია ლახვარსა, დაჩენა სამსა ლებისა. შენ ხარ მიზეზი სოფლისა, ასრე გასამსალებისა:-
917. ავთანდილ მარტო ზღჳს პირსა, მივა ოთხითა მონითა. წამალსა ტარიელისსა, ეძებს ყოვლითა ღონითა. დღისით და ღამით მტირალი, იღვრების ცრემლთა ფონითა. ჩალად უჩანს ყოვლი ქუჱყანა, მისვე ჩალისა წონითა:-
918. სადაცა ნახნის ეუბნის, მგზავრნი ზღჳს პირსა რებულნი. მის მზისა ჰკითხის ამბავი, დღენი ვლნა გაასებულნი. ქედსა გარდადგა აქლემნი, აუჩნდა ლარ კიდებულნი. მოქარავნენი ზღჳს პირსა, დაყრით დგეს შეჭირვებულნი:-
919. მუნ ქარავანი ურიცხვი, მოსდგმოდა ზღჳსა კიდესა. შეიჭირვებდეს სჭმუნვიდეს, ვერცა დგეს ვერცა ვლიდესა. ყმამან სალამი უბრძანა, ქებასა შეასხმიდესა. ჰკითხეს ვაჭარნო თუ ვინ ხართ, მათ საუბარი ჰკიდესა:-
920. უსამ იყო ქარავნისა, უხუცესი კაცი ბრძენი. მოახსენა ხოტბა სრული, დალოცა და უქნა ზნენი. ჰკადრეს ჴმელთა სინაღლეო, შენ ამოჰხე ჩვენი მლხენი. ჩამოხე და მოგახსენოთ, ამბავი და საქმე ჩვენი:-
921. გარდახდა ჰკადრეს ჩუჱნ ვართო, მობაღდადენი ვაჭარნი. მაჰმადის სჯულის მჭირავნი, აროდეს გვისვამნ მაჭარნი. ზღვათა მეფისა ქალაქსა, სავაჭროდ გარდმონაჭარნი. საქონელ სრულნი მდიდარნი, არ ლარნი გვქონან ნაჭარნი:-
922. ჩუჱნ ქარავანი ეგვიპტით გამოვემართეთ ერითა. ზღუასა შევედით ტჳრთულნი ლარითა მრავალ ფერითა. მუნ მეკობრეთა დაგვხოცნეს ,ძელისა საჴნისის წუერითა. ყველაი წახდა არ ვიცი, აქა მივსულვართ ჩუჱნ რითა:-
923. თქუა აქა ვჰპოვეთ ზღჳს პირსა, კაცი უსულოდ მდებარე. უშველეთ ენა მოეცა, სიტყჳსა გამომგებარე. ვჰკითხეთ თუ ვინ ხარ ღარიბო, რასა საქმისა მძებარე. გვითხრა თუ შეხვალთ დაგხოცენ, კიდე ცოცხალვარ მე ბარე:-
924. ლომო და მზეო ესეა, მიზეზი აქა დგომისა. დაბრუნდეთ გუჱცემის, ზიანი ას საზომისა. შევიდეთ ვაჲ თუ დაგუხოცნენ, ძალი არა გვაქვს ომისა. ვერ ვდგევართ ვერცა წავსულვართ, ღონე წაგვსვლია რჩომისა:-
925. ყმამან უთხრა ვინცა სჭმუნავს, ცუდია და ცუდად სცთების. რაცა მოვა საქმე ზენა, მამავალიარ აგვცთების. მე მივინდობ სისხლთა თქუჱნთა, შემოვისხამ დაცამწვთების. ვინცა გებრძჳს ხრმალი ჩემი, მბრძოლთა თქუჱნ თა დააცვთების:-
926. მოქარავნენი აივსნენ, სიხარულითა დიდითა. თქუჱს ყმა ვინმეა ჭაბუკი, არ ჩვენებრვე რიდითა. აქუს თავისაგან იმედი, ვიყვნეთ გულითა მშვიდითა. შევიდეს ჩასხდეს ხომალდსა, გამართეს ზღჳსა კიდითა:-
927. სიამოვნისა დარითა, იარეს არ სიძნელითა. მათი ბადრაგა ავთანდილ, უძღვის გულითა ქველითა. გამოსჩნდა ნავი მეკობრე, დროშითა მეტად გრძელითა. მას ნავის ნავთა სალეწლად, სახნისი გია ძელითა:-
928. ჰკიოდეს და მოსდიოდეს, იძახდეს და ბუკსა კრესა. შეუშინდა ქარავანი, მათ ლაშქართა სიდიდესა. ყმამან უთხრა ნუ იშიშვით, თქვენ იმათსა სიალფესა. ანუ დავჴოც ამ ყველასა, ან სიკუდილი ჩემი დღესა:-
929. უგანგებოდ ვერას მიზმენ, შეცამებნენ ხმელთა სპანი. განგებაა არ დავრჩები, ლახურნია ჩემთჳს მზანი. ვერ მიხსნიან ვერ ციხენი, ვერ მოყვასნი ვერცა ძმანი. ვინცა იცის ესე ასრე, ჩემებრვეა გულოვანი:-