926. ჰკიოდეს იგი ლაშქარნი, ჴმა მათი არ გასწყდებოდა, აძგერეს ძელი რომელსა, ზედა საჴნისი ჰგებოდა, ყმა ნავის თავსა უშიშრად, ზე ჰსდგა არ თურე კრთებოდა, კეტი ჰკრა ძელი მოსტეხა, ლომს მკლავი არ უდრკებოდა-
927. ძელი მოსტყდა და ავთანდილ, დარჩა ნავ დაულეწელი, შეშინდეს იგი ლაშქარნი, გზა ძებნეს გარდსახვეწელი, ვეღარ გარდესწრნეს გარდუხტა, მტერთა მი და მო მლეწელი, არ დარჩა კაცი ცოცხალი, მუნ მისგან დაუფრეწელი-
928. მათ ლაშქართა გულ უშიშრად, ასრე ჰჴოცდა ვითა თხასა, ზოგნი ნავსა შეანარცხის, ზოგსა ჰყრიდა შიგან ზღვასა, ერთმანერთსა შემოჰსტყორცის, რვა ცხრასა და ცხრა ჰკრის რვასა, დამალულნი მკუდართა შუა, იმალვიან მალვენ ჴმასა-
929. გაუმარჯვდა ომი მათი, ვითა ჰსწადდა გულსა მისსა, ზოგთა ჰკადრეს ზენაარი, ნუ დაგვჴოცო შენსა სჯულსა, არ დაჴოცნა დაიმონა, დაჰრჩომოდა რაცა წყლულსა, მართლად უთქუამს მოციქული, შიში შეიქმს სიყვარულსა-
930. კაცო ძალსა ნუ იკვეხი, ნუცა მოჰკვეხ ვითა მთრუალი, არას გარგებს ძლიერება, თუ არ შეგწევს ღ~თისა ძალი, დიდთა ხეთა მოერევის, მცირე დასწვავს ნაბერწკალი, ღ~თი შეგწევს სწორად გაჰკვეთს, შეშა ვის ჰკრა თუნდა ჴრმალი-
931. მან ავთანდილ საჭურჭლენი, მათეულნი დიდნი ნახნა, ნავი ნავსა შეატყუბნა, ქარავანსა დაუზახნა, უსამ ნახა მხიარულმან, გაეხარნეს არ იახნა, ჰკადრეს ხოტბა ქებად მისად, სასახავნი დიდნი სახნა-
932. ავთანდილის მაქებელთა, ათასიმცა ენა უნდა, ვერცა მათ თქუჱს ნაომრობა, როგორ ტურფად დაუშვენდა, ქარავანმან იზრიალა, ჰსთქუეს უფალო მადლი შენდა, მზემან შუქნი შემოგვადგნა, ღამე ბნელი გაგვითენდა-
933. მოეგებნეს აკოცებდეს, თავსა პირსა ფერჴთა ჴელსა, ჰკადრეს ქება უსაზომო, მას ტურფასა საქებელსა, მისი ჭურეტა გააშმაგებს, კაცსა ბრძენსა ვითა ჴელსა, შენგან მოვჰრჩით ჩვენ ყოველნი, ფათერაკსა ეზომ ძნელსა-
934. ყმამან უთხრა მადლი ღ~თსა, შემოქმედსა არსთა მხედსა, ვისგან ძალნი ზეციერნი, გააგებენ აქა ქმნადსა, იგი იქმნას ყუელაკასა, იდუმალსა ზოგსა ცხადსა, ჰჴამს სიმართლის დაჯერება, ბრძენი ჯერა მოწევნადსა-
935. ღ~თნ სულსა ეგოდენსა, თქუენ გათნივა სისხლი თქვენი, მე გლახ რა ვარ მიწა ცუდი, თავით ჩემით რამცა ვჰქენი, აწ დავჰჴოცენ მტერნი თქუენნი, გავასრულე რაცა ვჰთქვენი, ნავი სრულად საქონლითა, მამიღია ვითა ძღვენი-
936. ამოა კარგსა მოყმესა, რა ომი გამარჯვებოდეს, ამხანაგთათვის ეჯობნოს, ვინცა მას თანა ხლებოდეს, მიულოცვიდენ აქებდენ, მათ აგრე მყოფთა ჰსწბებოდეს, შუჱნოდეს დაკოდილობა, ცოტაი რამე ვნებოდეს-
937. იგი ნავი მეკობრეთა, მას დღე ნახეს არა ხუალეს, მუნ დებულთა საჭურჭლეთა, ამარიმცა ვით დათვალეს, მათსა ნავსა გარდმოიღეს, ნავი სრულად გარდმოსცალეს, დალეწეს და ზოგი დაწვეს, შეშა დრამად არ გაცვალეს-
938. ავთანდილს უსამ მოართვა, ვაჭართა შემოთვლილობა, შენგან ვართ გამაგრებულნი, ჩვენ ვიცით ჩვენი ფლიდობა, რაცა გუაქუს იგი შენია, ამას არ უნდა ცილობა, რასაცა მოგვცემ გვიბოძე, გვიქნია აქა ყრილობა-
939. ყმამან შესთვალა ჱე ძმანო, წეღანცა მოგისმენია, ღ~თსა შეესმა ნაკადი, რაცა თქუჱნ თუალთა გდენია, მან დაგარჩინნა მე რა ვარ, მე გლახ რა მამილხენია, რა გინდა მამცეთ რას ვაქნევ, მე ვარ და ჩემი ცხენია-
940. მე თუცა რაცა მინდოდა, საჭურჭლე დასადებელი, ჩემსაცა მქონდა ურიცხვი, უსახო ლარ საგებელი, რას ვაქნევ თქვენსა რად მინდა, ოდენ ვარ თქვენი მხლებელი, სხუაგან რამე მიც სხვა საქმე, თავისა წასაგებელი-
941. აწე რაცა აქა ვიშოვე, საჭურჭლე დაუთვალავი, რაცა ვის გინდა წაიღეთ, არვისი ვიყო მლალავი, ერთსა ვიაჯი მიაჯეთ, სააჯო არ საკრძალავი, საქმე რამე მიც თქუჱნ შორის, თავისა დასამალავი-
942. ჟამამდის ჩემსა ნუ იტყჳთ, არ თქუენსა პატრონობასა, თჳთ თავადია ჩვენი თქუა, ნუ მიჴმობთ ჭაბუკობასა, მე ვაჭრულ სამოსსს ჩავიცუამ, დავიწყებ ჩუბაჩობასა, თქუენ შემინახეთ ნამუსი, თქუენსა და ჩემსა ძმობასა-
943. ესე საქმე ქარავანსა, გაეხარნეს მეტად დია, მოვიდეს და თაყუანიჰსცეს, ჰკადრეს ჩვენი იმედია, რაცა აჯა ჩვენ გვმართებდა, იგი თქუენვე გიაჯია, მას ვჰმსახუროთ ვისი პირი, მზისა პირად გაგვიცდია-
944. მუნით წავიდეს იარეს, არ თურე ხანსა ჰზმიდიან, მიხვდეს ტაროსსა ამოსა, ნიადაგ ამოდ ვლიდიან, შეჰფრფინვიდიან ავთანდილს, ქებასა შეასხმიდიან, მას სახელოვან მოყმესა, გონებად გულსა ჰსძღუნიდიან-