907. აქა მათ ორთა მონათა, მზე მოიყუანეს ნავითა, კბილ თეთრი ბაგე ბალახში, სახედავითა შავითა, ცხენი გავქუსლე გავაგე, წაგურა ჴრმლითა და მკლავითა, შორს მნახეს ადრე გამექცეს, ნავი მფრინველი ჰსჩნდა ვითა-
908. მოეხვივნეს ერთმანერთსა, გაამრავლნეს ცრემლთა ღურანი, აკოცეს და გაუახლდეს, მათ ორთავე მათნი წუანი, გაიყარნეს გაუყრელნი, ძმად ფიცნი და ვითა ძმანი, ფრიდონ დადგა ყმა წავიდა, შემხედუჱლთა მკულელი ტანი-
909. ყმა მიმავალი მიუბნობს, მჰსგავსი მთვარისა სრულისა, არს თინათინის გონება, მისად სალხენად გულისა, იტყვის მოგშორდი სიცრუვე, ვაი საწუთროსა კრულისა, შენ გაქუს წამალი ჩემისა, მამრთელებელი წყლულისა-
910. რად სიცხე გულსა ნიადაგ, მჰწუავს გმირსა სამსალებისა, რად გული კლდისა ტინისა, შემჰქმნია სამ სალებისა, არ შეუძლია ლახუარსა, დაჩენა სამსა ლებისა, შენ ხარ მიზეზი სოფლისა, ასრე გასამსალებისა-
911. ავთანდილ მარტო ზღვის პირსა, მივა ოთხითა მონითა, წამალსა ტარიელისსა, ეძებს ყოვლითა ღონითა, დღისით და ღამით მტირალი, იღურების ცრემლთა ფონითა, ჩალად უჩნს ყოვლი ქვეყანა, მისუჱ ჩალისა წონითა-
912. სადაცა ნახნის ეუბნის, მგზავრნი ზღვის პირსა რებულნი, ჰკითხის მის მზისა ჰამბავნი, დღენი ვლნა გაასებულნი, ქედსა გარდადგა აქლემნი, აუჩნდა ლარ კიდებულნი, მოქარავნენი ზღვის პირსა, დაყრით დგეს შეჭირვებულნი-
913. მუნ ქარავანი ურიცხვი, მოსდგმოდა ზღვისა კიდესა, შეიჭირვებდეს ჭმუნვიდეს, ვერცა დგეს ვერცა ვლიდესა, ყმამან სალამი უბრძანა, ქებასა შეასხმიდესა, ჰკითხა ვაჭარნო თუ ვინ ხართ, მათ საუბარი ჰკიდესა-
914. უსამ იყო ქარავნისა, უხუცესი კაცი ჰბრძენი, მოახსენა ხოტბა სრული, დალოცა და უქნა ზნენი, ჰკადრა მზეო სიცოცხლე და, შენ ამოჴე ჩვენი მლხენი, ჩამოხე და მოგახსენოთ, ჰამბავი და საქმე ჩვენი-
915. გარდაჴდა ჰკადრა ჩვენ ვართო, მობაღდადენი ვაჭარნი, მაჰმადის რჯულის მჭირავნი, აროდეს გვისვამნ მაჭარნი, ზღუათა მეფისა ქალაქსა, სავაჭროდ გარდმონაჭარნი, საქონელ სრულნი მდიდარნი, არ ლარნი გუაქუან ნაჭარნი-
916. ჩვენ აქა ვჰპოვეთ ზღვის პირსა, კაცი უსულოდ მდებარე, უშუჱლეთ ენა მოეცა, სიტყვისა გამომგებარე, ვჰკითხეთ თუ ვინ ხარ ღარიბო, რასა საქმისა მძებარე, გვითხრა თუ შეხუალთ დაგჴოცენ, კიდე ცოცხალვარ მე ბარე-
917. ჰსთქუა ქარავანი ეგვიპტით, გამოვემართეთ ერითა, ზღვასა შევედით ტვირთულნი, ლარითა მრავალ ფერითა, მუნ მეკობრეთა დაგვხოცეს, ძელის საჴნისის წვერითა, ყუჱლაი წახდა არ ვიცი, აქა მოსრულვარ მე რითა-
918. ლომო და მზეო ესეა, მიზეზი აქა დგომისა, დაბრუნდეთ გვეცემის, ზიანი ას საზომისა, შევიდეთ ვა თუ დაგვჴოცნენ, ძალი არა გუაქუს ომისა, ვერ ვჰსდგევართ ვერცა წავსულვართ, ღონე წაგუსულია რჩომისა-
919. ყმამან უთხრა ვინცა ჰსჭმუნავს, ცუდია და ცუდად ჰსცთების, რაცა მოვა საქმე ზენა, მამავალიარ აგუცდების, მე მივინდობ სისხლთა თქვენსა, მას ვჰყოფ რაცა თქუენ მოგიხდების, ვინცა გებრძვით მჰბრძოლი თქვენი, ჩემის ზრმლითა მოცაჰკუდების-
920. მოქარავნენი აღივსნენ, სიხარულითა დიდითა, ჰსთქუეს ყმა ვინმეა ჭაბუკი, არ ჩვენებრვე რიდითა, აქუს თავისაგან იმედი, ვიყვნეთ გულითა მშვიდითა, შევიდეს ჩასხდეს ხომალდსა, გამართეს ზღვისა კიდითა-
921. სიამოვნისა დარითა, იარეს არ სიძნელითა, მათი ბადრაგა ავთანდილ, უძღვის გულითა ქუჱლითა, გამოჩნდა ნავი მეკობრე, დროშითა მეტად გრძელითა, მის ნავის ნავთა სალეწლად, საჴნისი გია ძელითა-
922. კიოდეს და მოდიოდეს, იზახდეს და ბუკსა ჰკრესა, შეუშინდა ქარავანი, მათ ლაშქართა სიდიდესა, ყმამან უთხრა ნუ იშიშვით, თქვენ იმათსა სიმრავლესა, ანუ დავჴოც ამ ყუელასა, ან სიკვდილი ჩემი დღესა-
923. უგანგებოდ ვერას მიზმენ, შეცამებნენ ჴმელთა სპანი, განგებაა არ დავრჩები, ლახვარნია ჩემთვის მზანი, ვერ მიხსნიან ვერ ციხენი, ვერ მოყუასნი ვერცა ძმანი, ვინცა იცის ესე ასრე, ჩემებრუჱა გულოვანი-
924. თქვენ ვაჭარნი ჯაბანნი ხართ, ომისაცა უმეცარნი, შორს ისრითა არ დაგჴოცნენ, ჩაიხრჩენით თანა კარნი, მარტო მნახეთ ვით შევიბა, ვით ვიჴმარნე ლომნი მხარნი, მეკობრეთა თავისანი, სისხლნი ნახოთ მონაღუარნი-
925. ჩაიცუა ტანსა აბჯარი, ქცევითა ვეფხებრ მკრჩხალითა, მას ჴელთა კეტი ჰრკინისა, ჰქონდა ჴელითა ცალითა, ნავისა თავსა გულითა, წადგა შიშ შეუალითა, ვითა მხილუჱლნი ჭურეტითა, მტერნი დაჴოცნა ჴმალითა-